شعرکده جویباری از احساسات .

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

تو دلــت سنــگ
و
دلــم ...
چشم بہ در دوختہ است

نزن آتــش بہ درختے

کہ خودش سوختہ است

بہ خدا رسم وفا نیست

دلــے را ببرے

کہ وفــا را خودش از

محضرت آموختہ است...

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

غصه ی دنیا ندارم، چون تو

دنیایم شدی

حسرت فردا ندارم، چون تو،

فردایم شدی

داده ام گلخانه ام را دست

تو ای نازنین

باغبان.مهربان.جمله.گلهایم شدی

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

قصد دارم"
دل به چشمانت "ببازم حاضری..

کعبه ام را!
"دور چشمانت "بسازم حاضری؟

دوست دارم"
باتو معراجی "کنم در آسمان،

بستری در
"کهکشانها "من بسازم حاضری؟
‎‌‌‌‌ ‎‌‌

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

قول دادم
کہ در اندیشہ ے خود حبس شوم

دل
بہ بالا و بلنداے خیالے ندهم

دوست دارم
کہ خودم پشت خودم باشم و بس

به تنِ
هیچ عقابے پَر و بالے ندهم.

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

عشق شوقی در نهاد ما نهاد
جان ما را در کف غوغا نهاد


فتنه‌ای انگیخت، شوری درفکند
در سرا و شهر ما چون پا نهاد


جای خالی یافت از غوغا و شور
شور و غوغا کرد و رخت آنجا نهاد


نام و ننگ ما همه بر باد داد
نام ما دیوانه و رسوا نهاد


چون عراقی را، درین ره، خام یافت
جان ما بر آتش سودا نهاد

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

بغلم کن که هوا سوزِ فراوان دارد
بدن یخ زده ام حالِ پریشان دارد

مثل بیدی تنم از سوز هوا میلرزد
امشب آغوش پر از مهر تو مهمان دارد

لب به روی لب سرما زده ی من بگذار
لبت امشب بخدا مزّه دو چندان دارد

حسرت داغیِ آغوش تو بیمارم کرد
تب من با لب تو چاره و درمان دارد

بغلم کن که در آغوش تو آرام شوم
روح سرگشته ی من میل به طغیان دارد

لحظه ای از من اگر دور شوی میمیرم
بی تو این زندگی اصلاً مگر امکان دارد؟

⁦‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

غم دل با تو نگویم که نداری غم دل
با کسی حال توان گفت که حالی دارد

طالب وصل تو چون مفلس و اندیشه گنج
حاصل آنست که سودای محالی دارد

عاقبت سر به بیابان بنهد چون سعدی
هر که در سر هوس چون تو غزالی دارد

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

بوسه از لبهای تو یعنی رسیدن تا خدا
عاشقی یعنی که بر چشمان دلبر اقتدا

از تولّد اشرف المخلوق این عالم شدی
ذکر حُسن الخالقین آمد خلایق را ندا

انقلابی در درون سینه برپا کرده ای
با نگاهی مخملی در جان من شد کودتا

با کدامین فتنه می خواهی مراشاعر کنی ؟
موج گیسویت بماند _ هُرم آغوشت جدا

شهر دل را لشکر زیبائی ات تاراج کرد
دین و ایمانم که غارت گشته بود از ابتدا

بس که غمّازانه و با ناز می گویی سخن
می شوم مبهوت و مسخ از آنهمه ناز وادا

این من دلداده را چشمت به اغما می برد
تا نگاهم می کنی _ عقلم شود ازسر جدا

ای تو شیرینم _قلم شد تیشه ی فرهاد تو
کَشتی ی احساس من را تا قیامت ناخدا

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

نـه فـقـط از تـو اگــر دل بـکنـم می میرم
سایـه ات نـیـز بـیـفـتـد به تنـم می میرم

بین جان من و پیراهن من فرقی نیست
هـر یکی را کـه بـرایـت بـکَـنـم می میرم

بـرق چـشمـان تــو از دور مـرا می گـیـرد
مـن اگـر دسـت بـه زلفـت بزنم می میرم


بـازی مـاهی و گـربـه است نظر بـازی مـا
مثل یک تنگ شبی می شکنم می میرم

روح ِ برخاسته از من ...!ته ِ این کوچه بایست
بیش ازاین دور شوی ازبدنم می میرم...

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

با چتر و تنها میروم تا آخر باران
جای تو خالی ، خالیِ پر درد ، بانو جان

جای تو خالی ، جای دستت ، جای لبخندت
جای قدمهایت میان کوچه ها پنهان

دنبال پاییزم همان فصل جنون آمیز
پاییز هم دنبال چشمان تو سرگردان

بر باد می شد عقل و دل یکدم به ترفند
- آن گیسوان تا کمر همواره آویزان

جغرافیای عشق را گسترده ای ، اما
تاریخ را بیچاره کردی پشت سر حیران

جانا عبورت از حضور عشق لبریز است
ای آفتاب روشن و ای شمس بی پایان

از من کسی راهی شده در بیکرانت دوست
در من کسی جا مانده اما بی رمق ، بی جان