شعرکده جویباری از احساسات .

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

بی‌تو به سامان نرسم، اي سر و سامان همه ی تو

اي به تو زنده همه ی من، اي به تنم جان همه ی تو

من همه ی تو، تو همه ی من، او همه ی تو، ما همه ی تو

هرکه و هرکس همه ی تو، اي همه ی تو، آن همه ی تو

من که به دریاش زدم تا چه کنی با دل من

تخت تو و ورطه تو ساحل و طوفان همه ی تو

اي همه ی دستان ز تو و مستی مستان ز تو هم

رمز نیستان همه ی تو، راز نیستان همه ی تو

شور تو آواز تویی، بلخ تو، شیراز تویی

جاذبه‌ي شعر تو و جوهر عرفان همه ی تو

همتی اي دوست که این دانه ز خود سر بکشد

اي همه ی خورشید تو و خاک تو، باران همه ی تو

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

به سینه می زندم سر، دلی که کرده هوایت

دلی که کرده هوای کرشمه‌هاي صدایت

نه یوسفم، نه سیاوش، به نفس کشتن و پرهیز

که آورد دلم اي دوست تاب وسوسه‌هایت

تو را ز جرگه‌ي انبوه خاطرات قدیمی

برون کشیده‌ام و دل نهاده‌ام به صفایت

تو سخت و دیر به دست آمدی مرا و عجب نیست

نمیکنم اگر اي دوست، سهل و زود، رهایت

گره بکار من افتاده است از غم غربت

کجاست چابکی دست‌ هاي عقده‌ گشایت؟

به کبر شعر مبینم که تکیه داده به افلاک

به خاکساری دل بین که سر نهاده به پایت

“دلم گرفته برایت” زبان سادۀ عشق است

سلیس و ساده بگویم “دلم گرفته برایت “

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم

آتش گرفتم از تو ودر صبحدم زدم

با آسمان مفاخره کردیم تاسحر

او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم

او با شهاب بر شب تب کرده خط کشید

من برق چشم ملتهب‌ات را رقم زدم

تا کور سوی اخترکان بشکند همه ی

از نام تو به بام افق‌ها، علم زدم

با وامی از نگاه تو خورشیدهای شب

نظم قدیم شام و سحر رابه هم زدم

هر نامه رابه نام و بعنوان هرکه بود

تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم

تا عشق چون نسیم به خاکسترم وزد

شک از تو وام کردم ودر باورم زدم

از شادی ام مپرس که من نیز در ازل

همراه خواجه قرعه قسمت به غم زدم

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

همواره عشق بی خبر از راه می رسد

همواره عشق بی خبر از راه میرسد
چونان مسافری که به ناگاه میرسد

وا می‌نهم به اشک و به مژگان تدارکش

چون وقت آب و جاروی اين راه می رسد

اينت زهی شکوه که نزدت درود من

با موکب نسيم سحرگاه میرسد

با ديگران نمی‌نهدت دل به دامنت

چونان‌که دست خواهش کوتاه می رسد

ميلی کمين گرفته پلنگانه در دلم

تا آهوی تو کی به کمينگاه میرسد!

هنگام وصل ماست به باغ بزرگ شهر

وقتی که سيب نقره اي ماه میرسد

شاعر! دلت به راه بياويز و از غزل

طاقی بزن خجسته که دلخواه می رسد

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

هزار درد مرا، عاشقانه درمان باش

هزار راه مرا، اي یگانه پایان باش

برای آنکه نگویند، جسته‌ایم و نبود

تو آن‌که جسته و پیداش کرده‌ام، آن باش

دوباره زنده کن این خسته ي خزان زده را

حلول کن به تنم جان ببخش و جانان باش

کویر تشنه‌ي عشقم، تداوم عطشم

دگر بس است، ز باران مگوی، باران باش

دوباره سبز کن این شاخه‌ي خزان زده را

دوباره در تن من روح نوبهاران باش

بدین صدای حزین، وین نوای آهنگین

به باغ خسته‌ي عشقم، هزاردستان باش

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود

و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود

پلنگ من دل مغرورم پرید و پنجه به خالی زد

که عشق ماه بلند من ورای دست رسیدن بود

گل شکفته ! خدانگهدار، اگر چه لحظه دیدارت

شروع وسوسه‌اي درمن، به نام دیدن و چیدن بود

من و تو آن دو خطیم آری، موازیان به ناچاری

که هر دو باورمان ز آغاز، به یکدگر نرسیدن بود

اگر چه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد اما

بهار در گل شیپوری، مدام گرم دمیدن بود

ش*ر..اب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به کام من

فریبکار دغل‌پیشه، بهانه ‌اش نشنیدن بود

چه سرنوشت غم‌انگیزی، که کرم کوچک ابریشم

تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

بود که بار دگر بشنوم صدای تو را ؟

ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را ؟

بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم

ببوسم آن سر و چشمان دل ربای تو را

ز بعد این همه ی تلخی که می‌کشد دل من

ببوسم آن لب شیرین جان فزای تو را

کِي ام مجال کنار تو دست خواهد داد

که غرق بوسه کنم باز دست و پای تو را

مباد روزی چشم من اي چراغ امید

که خالی از تو ببینم شبی سرای تو را

دل گرفته ي من کی چو غنچه باز شود

مگر صبا برساند به من هوای تو را

چنان تو در دل من جا گرفته اي اي جان

که هیچکس نتواند گرفت جای تو را

ز روی خوب تو برخورده ام ، خوشا دل من

که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را

سزای خوبی نو بر نیامد از دستم

زمانه نیز چه بد می‌دهد سزای تو را

به ناز و نعمت باغ بهشت هم ندهم

کنار سفره ي نان و پنیر و چای تو را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

از هم گریختیم
و آن نازنین پیاله دلخواه را دریغ
بر خاک ریختیم
جان من و تو تشنه پیوند مهر بود
دردا که جان تشنه خودرا گداختیم
بس دردناک بود جدایی میان ما
از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم
دیدار ما که آن همه ی شوق و امید داشت
اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت
و آن عشق نازنین که میان من و تو بود
دردا که چون جوانی ما پایمال گشت
با آن همه ی نیاز که
من داشتم به تو
پرهیز عاشقانه منناگزیر بود
من بارها به سوی تو بازآمدم ولی
هر بار دیر بود
اینک من و تو ایم دو تن

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

مَــــــــــن نـباشــــم ....

چــه کســـی جـــایِ ....

مَـــــــرا می‌ گیــــرد ....

گاهــــــــــــــی از ....

تلخـــیِ ایــن فکــــر ....

بهــــم می ریزم

 

[¦[☆ Atrin ☆]¦›]

وابسته شدم من به کسی،کاش بیاید که بماند


انگار ندارد به دلـــــم میل،بخواهد که بماند


با آمدنش در دل من خانه بنا کرد، ولی رفت


صـــــد تیـــــشه به دیـــــواردلم زد که بماند