شاعر‌پارسی اشعار مریم ترشیزیان

[ISET1]

روح
در دست توست
ابر
تشنه باريدن
باغچه
هنوز
شمائل تو را در نبض روييدن
به خاطر دارد
تو را
در اوج زندگي نفس بايد كشيد
آنجا
كه در ناوك لحظه هاي دلدادگي دور ميشوي
و
دلي كه تا ابد در بغض نبودنت
اينه مه گرفته
در بسترِ هضم نشده ي دقايق است

#مريم_ترشيزيان

 

[ISET1]

دوست ميدارمت اي عشق،تويي ركنِ اذانم
تو هماني كه بِبُردي همه ي تاب و توانم

به تو مايل شده اين قلب من و چاره ندارم
به شب خاطره ها خسته تر از فصلِ خزانم

باز تكرارِ همان عشق و همان واژه ي رفتن
باز آتش شده در سينه ي من درد عيانم

شور،در وصل تو و عيش به آغوشِ تو مردن
راز در چشم تو و حلِّ معما نتوانم

ذهن پرواز كُنَد بال زند دور و بَرِ تو
باز هم يادِ تو فانوسِ شب و اين دل و جانم

حالِ من بي تو خراب است عزيزم،بدان خوب
دور از چشمِ خمارت روز و شب گريه كنانم

#مريم_ترشيزيان

 

[ISET1]

ناب و پرانگيزه اي
شمايلت
بر آفتاب طعنه زده
صافي آب
تو را در ذهن آينه ها ترسيم مي كُنَد
رفتنم را هرگز باور نكن
وقتي
كه هر جلوه اي
تو را در من باروَر ميكند
آبستن درد تواَم
در جهنم بيخردي
تولدت مبارك
درد با من زاده خواهد شد!

#مريم_ترشيزيان

 

[ISET1]

صدايِ ني لبك
نواي عاشقي ست
آنسوي احساس
گره خورده با اشك
زبان به گلايه كه ميگشايي
خراب ميشودلحظه ي دلدادگي
داستاني متفاوت
از پريشانيِ خاطر ستاره
يخ بستن خورشيد
پشتِ ابر
تقديري
كه نانوشته پاك ميشود


#مريم_ترشيزيان

 

[ISET1]

درمانِ درد عميق دلم، عشق شما بود
پرواز در آسمانِ آبيِ احساس رويا بود

از من همين كه هر نفس ديوانه اَت بودم
از تو ولي تكرارِ بدعهديِ فردا بود

#مريم_ترشيزيان

 

[ISET1]

روزهايِ هفته طي شد با دلتنگي و زاريِ من

غروبِ جمعه شد و اوج گرفت،بيقراريِ من

#مريم_ترشيزيان