عاشقانه‌ها عاشقانه‌های سمیه صباح

[ASaLi_Nh8ay]

راهبری می دانست رویای مرا
کوچه ای را نشان داد به من
پُرِ خانه هایِ خاموشِ تنهایی
و این شد
آغازِ بی انجامِ آشنایی پاهای برهنه
با زمینِ سنگستان
و خرده شیشه هایِ شکستۀ بی رنگ
و آرزویِ تابشِ روشنایی​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دوان دوان آمدم
تا سَرِ آن کوچه
پا نهادم بر همه شیشه و سنگ
و ایستادم
روبروی خانه ای
که از پشت پنجره اش پیدا بود قالی گُلداری؛
در بگشود به رویِ منِ خسته، نازنین دلداری
و گفت:
– سلام
– سلام

و زمان رفت عقب
سیبی از شاخه فروافتاد در آب
گذر کردم از کنار حوض
و کاشی هایِ آبیِ فیروزه ایِ تَر ...​

 

[ASaLi_Nh8ay]

و
نیم دور
در کوچه باغِ تَرِ کودکی،
و هر گام
می فشرد
شاهرگِ زمان را
و ریه هایِ آماسیده یِ زمان
می شوند لبریزِ آب​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دَر
نگاهی ساده و کنجکاو
که می خزد آرام، آرام بَر
چرخشِ پرچم ها رویِ بادنمای کاغذی
هاشورزنی با مداد رنگی
سایه هایِ اکلیلی
حاشیه هایِ رنگی و ریشه دارِ چارقدِ مادربزرگ
و فصلِ مشترکِ حبابهایِ شفاف و معلقِ صابون
دَر شیارهایِ هوا​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دَر
هدیه یِ لبخندی مستانه به
بیخواب دیده یِ مادر
و بوسه ای آبدار به
لب هایِ تشنۀ پدر
خنده هایِ شیرینِ بی بهانه
و ترانه هایِ آشنایِ کودکانه​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دَر
روزهایِ بَراقِ سرشار از
نغمه یِ چکاوک و چلچله
قصه و خاطره
افسانه یِ چهل گیس بانو
و دوستی هایِ بلورین

و دَر
قطره هایِ الماسی که می چکند نم نم
از آسمانِ اَبریِ چشم
برایِ مشقهایِ نانوشته
پژمردنِ گُلهایِ یاسمنِ گُلدان لَبِ طاقچه
کوچِ پرستوهایِ شهر
و مرگِ ماهی هایِ دریاچه یِ کبود.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

–سلام!
دستهایِ معصومِ آشنا با
نخِ بادبادکهایِ مقوایی
قایقهایِ کاغذی شناور در آبگیر
قندیلهایِ یاقوتیِ آویزان از تاک
و پنجره هایِ باز
تا شریانِ خانه شود پُر از
ریزشِ گُرگُر تکه هایِ نور
و بویِ بهارنارنج​

 

[ASaLi_Nh8ay]

–سلام!
دستهایِ کوچکِ نوازشگرِ
گلهایِ اقاقیای سفیدِ باغچه
و گیلاسهایِ سرخِ اشتیاق.
مسافر، منتظرِ بدرقه است!
آب هم،
-در کاسه یِ گِلیِ لَبِ حوض-
تا بگویید: به اُمیدِ دیدار!
و پلکهایِ نازکِ سنگین
از هجومِ خوابِ رنگین
تا دانه دانه
بشمرید ستاره ها را​

 

[ASaLi_Nh8ay]

–سلام!
اَشکهایِ همزادِ باران
گیسوهایِ درهم و تابدار
-معشوقه هایِ چنگِ نسیمِ بی قرار-
سکه هایِ نقره ایِ رقصان
بَر جبینِ دخترکانِ ایلیاتی
-گُلدُخت و گُلچهره و گُلپاره و گُلنار-
و انگشتهایِ بازیگوشِ خاک آلود​

 

[ASaLi_Nh8ay]

– سلام!
آیینه یِ میناکاریِ احساسِ بی زنگار
و اندیشه یِ پاک از غبارِ پندار
که می فهمد
سرخیِ ریخته بَر گونه هایِ خیسِ پدر
وقتی که می آید دستِ خالی از دَر​