متون و دلنوشته‌ها ▸|فَـگار|◂

[13.1.20]

روزای اول رابطه رو که همه دوس دارن همه عاشقن! چون یکی اومده که زندگیشونو از روزمرگی در اورده، وقتی یه مدت از رابطه گذشت اگه خودِ طرف تبدیل به روزمرگی زندگیتون نشد اون موقع اسمشو بذارید عشق.

 

[13.1.20]

‏دوران بچگی رو یادتونه؟ از سفر داشتیم برمی‌گشتیم و چند ساعت مونده بود برسیم، وسط مسیر می‌خوابیدیم و یه دقیقه می‌گذشت انگار، تو کوچه صدات می‌زدن «پاشو رسیدیم». به اون حسه نیاز دارم. به اون حس رسیدن و تموم شدن همه‌چی بعد از خواب. روحم خسته‌ست.

 

[13.1.20]

دیگر شباهتی به انسان ندارم خزنده شده ام پوست انداختم آنقدر پوست انداختم که دیگر خودم را هم نمیشناسم! شبیه به موجودی ام که سکوتش را می‌خورد با درد هایش میخوابد. مانند کلاغ پایان قصه شده ام که از هر راهی میرود نمیرسد.

 

[13.1.20]

ما درد میکشیم برای ساختن، محو میشویم برای دیده شدن. نزدیک به هم میشویم تا از دوری یک دیگر رنج بکشیم. به دنبال هنر میگردیم تا به هر شکلی شده کمی آرام شویم؛ از ابتدای خود به نبودن فکر میکنیم و در آخر میدانیم که رهگذریم
#پارسا_دهقان

 

[13.1.20]

مولانا یه حرف قشنگی میزنه، میگه قلبم باید بارها شکسته شه که بتونم درون خودمو ببینم و کشف کنم. میخوام بگم شکستن قلبمون، هیچ ایرادی نداره. درون خودمونو بهتر میبینیم، خودمونو کشف میکنیم. آدم بهتری میشیم. دوست داشتن اون چیزی نیست که ما رو عذاب بده، باید بهمون کمک کنه رشد کنیم و حس تعلق داشتن به جایی و کسی رو داشته باشیم.

 

[13.1.20]

ما هم در انتظار مرگ روزها را به شب می‌آوریم و توی این کثافت غوطه‌وریم، بی آنکه امیدی به روزهای بهتر در آینده داشته باشیم و یا اعتقادی به زندگی بعد از مرگ. #صادق_هدایت

 

[13.1.20]

آسمان لاجوردى، باغچه سبز و گلهاى رو تپه باز شده، نسيم آرامى بوى گلها را تا اينجا مى آورد. ولى چه فايده؟ من ديگر از چيزى نمى توانم كيف بكنم، همه اينها براى شاعرها و بچه ها و كسانيكه تا آخر عمرشان بچه مى مانند خوبست.
#صادق_هدایت

 

[13.1.20]

باز از حال متغیرم پرسیدی راستش کمی مکث و دروغ تازه‌ای... گفتی: مردمک، قسمتی از چشم است که دروغ نمیگوید. گفتم: پلی میان قلب و صورتم فرو ریخته، احساساتم هیچ راهی به صورتم ندارد.

 

[13.1.20]

سپیده بیگدلی: رایا تو در مورد دلتنگی چی میدونی؟ از حفره‌های دردناکِ توی دل آدمها خبر داری؟ از سایه‌ای که تمام روز ازش فرار می‌کنن و قبل از خواب پشت پلکشون می‌بیننش شنیدی؟ از فلسفه‌ی دردناکِ کلمه‌ی سه حرفیِ «کاش» کسی برات حرف زده؟ دلتنگی یه زخمِ پنهانه رایا. یه سرطانِ بی‌نشونه. آدمای دلتنگ شبیه بقیه‌ی آدمان. راه میرن میخندن لذت می‌برن و تو هیچ وقت از ظاهر آرومشون نمیتونی بفهمی پشت این رد پاها و ته این خنده‌ی بلند چه ای کاشِ بزرگی جا مونده.

 

[13.1.20]

شاید اگه فقط یه بار وقتی صورتمو توی خیابون برمی‌گردوندم و به جای این همه ساختمونِ چرک و برجِ کثیف تو ر‌و می‌دیدم، تا این حد از این شهر متنفر نمی‌شدم.