وان شات وان شات رمان دختری از جنس جاودانگی | N80 کاربر انجمن یک رمان

[NEGIN BARZAN~]

به نام خالق ایزدها

رمان: دختری از جنس جاودانگی

ژانر: #عاشقانه ، #فانتزی ، #معمایی ، #رئال_جادویی

خلاصه: تینا سرلک؛ دختری که علاقه ی خاصی به علوم ازماشگاهی داشت. اون در یکی از ازمایشهاش اشتباهی میکنه که موجب میشه تغییراتی توی بدنش رخ بده! درست مثل نه نفر در 100 سال پیش... . درست یکی مثل تایان!

(جلد اول)

 

[NEGIN BARZAN~]

روی زمین برف نشسته بود و تا زانو داخل برف بودیم. اما سرماش رو خیلی احساس نمی‌کردم و بیشتر گرما بود. پام رو بالا اوردم و روی برف‌ها گذاشتم که تا زانو داخل برف رفتم. از حیاط بیرون اومدیم و به خیابونی که تنها کولاک می‌اومد و هیچ آدمی نبود نگاه کردیم.
تایان: بهتره با این وضعیت کولاک و برفی که روی زمین نشسته، پرواز کنیم.
بعد از حرفش، از زمین فاصله گرفت و بهم نگاه کرد. من الان چطوری از روی زمین بلند بشم.
تایان: هر کاری که قبلا انجام می‌دادی، انجام بده. تمرکز کن و فکر کن تو الان مثل یه پر؛ تو هوا معلقی!
سرم رو تکون دادم و تمرکز کردم. با خودم تکرار کردم، من یه پرم و می‌تونم پرواز کنم. چشم‌هام رو باز کردم، ولی اتفاقی نیاوفتاده بود! با ل**ب و لوچه‌ی آویزون بهش نگاه کردم که از دیدنم خند‌ه‌ش گرفت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NEGIN BARZAN~]

دو تا پسر جلوی یه قبر نشسته بودن و سرشون پایین بود. آب دهنم رو قورت دادم و به آرومی جلو رفتیم که یهو سرشون رو صد و هشتاد درجه چرخوندن و با چشم‌هایی که هیچ سیاهی نداشتن، نگاه‌مون کردن و شروع کردن به خور خور! صورت‌هاشون سفید سفید بود و زبونشون از دهنشون بیرون افتاده بود! تیارا بازوم رو گرفت که به خودم اومدم و اسلحه‌م رو به طرفشون گرفتم.
تند تند شلیک می‌کردیم، اما اون‌ها انگار ضربه‌ناپذیر بودن و هر چه‌قدر بیشتر شلیک می‌کردیم؛ بیشتر جون می‌گرفتن و با سرعت بیشتری به طرفمون می‌اومدن!
حسابی اعصابم از این‌که نمی‌میرن خط خطی شده بود که اسلحه رو روی زمین انداختم و دست‌هام رو بالا اوردم! مچم رو به حالت دورانی چرخوندم و به طرفشون دوییدم. جفت دست‌هام رو روی بازوهاشون گذاشتم که جیغی زدن و خبر از یخ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NEGIN BARZAN~]

تایان با دهن باز نگاه‌م کرد و مثل ماهی فقط ل**ب می‌زد و تیان هم نگاه‌ش رنگ غم گرفته بود. روی زمین نشستم و دستم رو روی شونه‌ی تیان گذاشتم.
- خوبی؟
با غم نگاه‌م کرد و لبخند تلخی زد. دلم براشون سوخت! درد از دست دادن عزیز سخته! «آهی» کشیدن و بی‌حرف به راه‌شون ادامه دادن.
***
جلوی شکاف ایستادیم. صدای ناله‌ و جیغ‌ها خوابیده بود و صدایی نمی‌اومد. دست‌هام رو زیر بغلم زدم و کمی خم شدم تا شاید از دل اون تاریکی چیزی دستگیرم بشه، اما تاریکی بود و سکوت!
نیم نگاهی به پسرها انداختم و گفتم:
- بریم؟!
ساکت سری تکون دادن و جلو رفتیم. لبه‌ی شکاف ایستادیم و پایین پریدیم.
باد به موهام می‌خورد و باعث می‌شد موهام بالا بره و اخم‌هام رو تو هم گره زدم. ارتفاع شکاف زیاد بود و هر چی پایین می‌رفتیم، به زمین...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.