شاعر‌پارسی اشعار سید علی صالحی | اشعار پارسی

[Mobina.yahyazade]

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من
چه جنونی ، چه نیازی ، چه غمی ست
یا نگاه تو ، که پر عصمت و ناز
بر من افتد ، چه عذاب و ستمی ست
دردم این نیست ولی
دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی خویشتنم
پوپکم ، آهوکم
تا جنون فاصله ای نیست ازینجا که منم ...​

 

[Mobina.yahyazade]

میان ماندن و نماندن
فاصله تنها یك حرف ساده بود
از قول من به باران بی امان بگو:
دل اگر دل باشد،
آب از آسیاب علاقه اش نمی‌افتد.​

 

[Mobina.yahyazade]

‏بی‌سینِ هر سؤالی که هست
بی‌جیمِ هر جوابی که لال…!
چقدر این جنوبِ تشنه‌ترینِ ما،
شبیهِ شمالِ درهم شکستهٔ شماست.
آب آمده از سرِ نخل و نارنج و گریه
گذشته است…!​

 

[Mobina.yahyazade]

‏حالم خوب است!
هنوز خواب می بینم ابری می آید
و مرا
تا سرآغازِ روییدن
بدرقه می کند!
‏دشوار است … ری‌را
هر چه بیشتر به رهایی بیندیشی
گهواره‌ی جهان
کوچک‌تر از آن می‌شود که نمی‌دانم چه …
راهِ گریزی نیست
تنها دلواپسِ غَریزه‌ی لبخندم،
سادگی را
من از همین غَرایزِ عادی آموخته‌ام!
​

 

[Mobina.yahyazade]

چقدر ساده‌ايم ری‌را!
نه تو، خودم را می‌گويم
من هنوز فکر می‌کنم سيب به خاطرِ من است
که از خوابِ درخت می‌افتد!
حال من خوب است
ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور
که مردم به آن شادمانی بی سبب میگویند
با این همه اگه عمری باقی بود طوری از کنار زندگی میگذرم
که نه دل کسی در سینه بلرزد و نه این دل ناماندگار بی درمانم
تا یادم نرفته بنویسم:
دیشب در خوابم سال پر بارانی بود
خواب باران و پائیزی نیامده را دیدم
پس از نو مینویسم:
سلام
حال من خوب است
اما تو باور نکن!​