دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های کلاف ذهن | آمین کاربر انجمن یک رمان

[آینهـ]

بسمـ رب النور
نام دلنوشته: کلاف ذهن
نویسنده: آمین
***
دیباچه:
پدرم می‌گفت: فکر من در لابه لای رویاهای خام می‌پلکد.
مادرم می گفت: فکر من در پی آن است که چرا پسر بقال موهایش را تراشیده است؟
برادرم می‌گفت: فکر من خواب است و با خیال بی‌خیالم همبازی است
فکر من کجاست؟
من فکرم را میان برگ‌های حیاط می‌بینم؛
میان خشت‌های باران خورده‌ی دیوار
میان خاک سرد و غمگین نژند
فکر من با عطر گل یاس متولد شده است
و با جوانه‌های کوچک ریحان جان گرفته است.
اما یاس ما خشکیده است و گربه‌ی ل**ب دیوار پا بر روی تمام ریحان‌ها گذاشته است!
فکر من میان تناقض‌ها، پوچ مانده است
فکر من هرگز به فردا نیندیشید و امروز را با تمام وجود حس کرد.
فکر من رویابافی نکرد و برای...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[SparK]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[آینهـ]

روستا

در روستای کوچک ما کسی فکر نمی‌کرد!
همه پا بر روی خط زندگی نیاکانشان می‌گذاشتند
و اذهان پیچیده شده در بقچه‌های وصله‌دار میان تشک‌ها خوابیده بودند.
در روستای ما هیچ دوراهی وجود نداشت؛
راه‌ها همه از پیش تعیین شده بود.
دختران روستای ما همه ساده بودند و نگاهشان تنها پینه‌ی دستان مادرشان را می‌دید!
در کلاس درس همه جمله ی بابا آب داد را از بر بودند
کسی فکر نمی کرد بابا چرا آب داد؟ چگونه آب داد!
در روستای ما...
و چقدر اولین حس‌ها خطر ناکند
حس اولین فکر ، اولین فکر کردن
و من فکر می‌کنم چرا کوچه‌های روستای ما هر روز تنگ‌تر از دیروز می‌شود؟
و چرا حس می‌کنم باید رفت؟
باید جور دیگر دید!؟​

 

[آینهـ]

نفرین

صدا نیست
گویا این شهر نفرین شده است
و از تپش تنهایی، قلب‌ها مسکوت است
از پنجره سیاهی شهر پیداست؛ سیاهی افکار درهم پیچیده شده!
امشب بی‌هیچ صدا خاطره‍‌ها خواهند رفت
و ذهن‌ها تهی خواهد شد
چه چیزی این حجم تو خالی را پر خواهد کرد؟!​

 

[آینهـ]

آخرین

ظهر می‌رفت
و من به آواز کلاغ، زیر آفتاب، بر روی چنار، گوش می‌سپردم
و برگ با حجم خالی باد می‌رفت به سراغ غروب
و من به آواز تقدیر که میان فصول، رق*ص‌کنان می‌گشت بی‌اعتنا بودم
من ذهنم را به سمت روستای رویا سوق می‌دادم
من از شهر حقیقت فراری بودم
من از پیچیدگی شهر هراسان بودم
و سادگی روستا سبد آرامش را به دستان پر اضطرابم هدیه می‌کرد
و ذهنم دائم از من می‌پرسید: تاکی؟ تا کی فرار؟
و من به پایان می‌اندیشیدم
به آخرین آواز
آخرین رق*ص
آخرین رویا
آخرین حقیقت
و آخرین فرار...​

 

[آینهـ]

میان ابروان کوه

صفحه‌ی نقاشی من، آسمان، از میان ابروان کوه نمایان است
هر طرف بر بوم، نقاشی من نمایان است
" کرکسی در قفس در کنار زنی زیبا"
"مردی بسته شده به درخت در حال دعا"
"غنچه ای که در گوش علف راز طبیعت می خواند"
"کبکی که از راه رفتن بر روی برف واهمه دارد"
بر نقاشی من احساسات جاری‌ست
تصاویر بر آسمان در حال حرکتند
و هیچ یک به سقوط فکر نمی‌کنند.
کسی نیست در این میان
که پند بگوید
که عقل را بیدار کند
و ذهن را به سوی منطق سوق دهد
نقاشی‌های من آزادند
قفسی نیست.​

 

[آینهـ]

آیینه

من کجا هستم؟
میان شهر آیینه‌ها؟
آیینه تا کجای درون مرا خواهد یافت؟ نمایان خواهد کرد؟
یا آیینه نیز مانند تمام آدمیان ظاهر مرا به فردا نشان خواهد داد؟
من از فردا می‌ترسم
اگر فردا مرا ببیند؟
اگر ظاهرم را ببیند؟
من از تمام آیینه های ظاهر بین می‌ترسم
من از تمام فکر های آیینه پرست می‌ترسم
من از فردای قاضی می‌ترسم.
کاش قضاوت از جنس آیینه نباشد!​

 

[آینهـ]

حرمان

او دستم را می‌گیرد
و بر شانه‌های پیرمردی،
که نگاهش رو به مقصدی نامعلوم است، می‌گذارد.
او مرا به سوی هیچ سوق می‌دهد.
و از تلاطم کلمات تیغ
و ذهن‌هایی احاطه شده با حصارهای ستیغ،
می‌تاراند.
و امان از چشمانم! که از خاکستر افکار
به سیاهی یک برهوت عادت نمی‌کنند.
امان از جسمی که توان صنع یک حیات،
حتی پشت هیچ را ندارد!
و امان از ذهنی؛
که آرزوهایش را، به باد حرمان، سپرده است
و خود، جنون‌آمیز، گذشته را
طی می‌کند!​