نقد نقد فیلم دیو و دلبر

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

همیشه سر بازسازی شاهکارهای سینما که به درجه‌ی فوق‌العاده ستایش‌برانگیز و خاطره‌‌انگیزی در میان عموم مردم دست پیدا کرده‌اند غوغا به پا می‌شود. به محض اینکه خبر بازسازی یک کلاسیک جدید توسط هالیوود به گوش می‌رسد، همه به‌ دلایل کاملا قابل‌درکی در مقابلش گارد می‌گیرند و می‌پرسند: چرا هالیوود به جای سرمایه‌گذاری روی ایده‌ها و فیلم‌های جدید، مدام سراغ آثار قدیمی‌اش می‌رود؟ چون نه تنها همیشه احتمال دارد این بازسازی‌ها خصوصیاتِ منحصربه‌فرد و جادویی کلاسیک‌ها را به درستی به اجرا در نیاورند، بلکه این سوال ایجاد می‌شود که اصلا وقتی نسخه‌ی کامل و بی‌نقصی از یک فیلم وجود دارد، چه لزومی به بازسازی آن است؟ ماهیت عمل بازسازی کردن اشتباه نیست. بعضی‌وقت‌ها بعضی فیلم‌های قدیمی این پتانسیل را دارند که از...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

از آنجایی که این بازسازی‌ها نه به عنوان انیمیشن‌هایی کم‌خرج، بلکه به عنوان بلاک‌باسترهای لایو اکشنِ تابستانی چند میلیون دلاری عرضه می‌شوند، پس باید مهم‌ترین ویژگی یک فیلم پاپ‌کورنی را هم داشته باشند: سرگرم‌کنندگی. با بازسازی‌های دیزنی مخالفم بودم، به خاطر اینکه معمولا نه در حد و اندازه‌ی منابع اقتباسشان بودند و نه سرگرم‌کننده. از «مالیفیسنت» که واقعا فیلم خسته‌کننده‌ و شلخته‌ای بود گرفته تا «اژدهای پیت» که از شدت کهنگی به درد مخاطبان سینمای ۳۰ سال پیش می‌خورد. اما بازسازی‌های دیزنی همه شکست‌ خورده نبودند. نمونه‌اش همین «کتاب جنگل»، ساخته‌ی جان فاوورو که فیلم مفرحی بود و از لحاظ تکنولوژی به کار رفته در آن، شگفت‌انگیز. و البته همین «دیو و دلبر» که شخصا فکر نمی‌کردم هیچ‌وقت چنین حرفی بزنم،...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

دیو و دلبر» اما تاکنون بهترین و ایده‌آل‌ترین فیلم در میان بازسازی‌های لایو اکشن دیزنی محسوب می‌شود؛ فیلم نه تنها عصاره‌ی انیمیشن اصلی را کشیده، بلکه آن را طوری به فرمت دیگری تبدیل کرده که فقط در حرف «لایو اکشن» نیست، بلکه واقعا حس زنده بودن را دارد. این همان نکته‌ای است که باعث شده «دیو و دلبر» شاید فیلم سرتری نسبت به انیمیشن نباشد، اما ویژگی‌های متعددی برای لذت بردن از آن داشته باشد؛ حتی اگر از کسانی هستید که انیمیشن اصلی را خورده باشید. البته که بسیاری از منتقدانِ از کمبود محتوای تازه‌ی فیلم گله کرده‌اند. که فیلم روی هم رفته تکرار تک‌تک لحظات داستانی است که با آن بزرگ شده‌ایم و اگرچه شخصا ترجیح می‌دادم تا این بازسازی حکم دنباله‌ی داستان انیمیشن اصلی را می‌داشت یا از زاویه‌ی جدیدی به آن...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

اولین چالش سازندگان این بوده که چگونه داستان انیمیشن اصلی را که از فرمول مرسوم قصه‌های پرنسسی بهره می‌برد بردارند و آن را با توجه به فضای سینمای قرن بیست و یکم تغییر بدهند. چون شاید داستان‌های پرنسسی دیزنی زمانی حسابی طرفدار داشتند، اما ما هم‌اکنون در دورانی به سر می‌بریم که دیگر این عشق‌ها و انگیزه‌های ناب و پاک خریدار ندارند. تماشاگران به دنبال واقع‌گرایی و پیچیدگی هستند. حتی خود دیزنی هم با فیلم‌های اخیرش مثل «یخ‌زده» و «موآنا» دارد سعی می‌کند خودش را با این تغییر در تقاضا وقف دهد. در نتیجه داستانِ این نسخه با تغییراتی جزیی اما مهم از یک داستان پرنسسی درباره‌ی یافتن عشق واقعی، به داستانی در حال و هوای فیلم‌های زیرژانر دوران بلوغ متحول شده است. در نسخه‌ی اصلی، جادوگری شاهزاده‌ی...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

در نسخه‌‌ی جدید اما جادوگر علاوه‌بر شاهزاده و خدمتکارانش، تمام شهر را هم نفرین می‌کند. بنابراین در این نسخه مردم شهر کاملا فراموش کرده‌اند که شاهزاده چگونه با استفاده از مالیات‌های هنگفتی که از آنها می‌گرفته، ریخت و پاش و ولخرجی می‌کرده و مهمانی‌های عیانی می‌گرفته است. آنها همچنین اعضای خانواده‌شان را که در زمان نفرین جادوگر در قصر شاهزاده بوده‌اند و آنجا ماندنی شده‌اند هم فراموش کرده‌اند. این در حالی است که در اینجا ساز و کار نفرین جادوگر با انیمیشن فرق می‌کند: با افتادن هرکدام از گلبرگ‌های رُز جادویی، دیو و خدمتکارانش نسبت به قبل غیرانسانی‌تر می‌شوند. مخصوصا خدمتکاران که به مرور در حال از دست دادن روحشان و تبدیل شدن به اشیایی غیرزنده هستند. تغییری که نویسندگان در این نسخه ایجاد...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

دیگر عنصری که در این نسخه مورد پرداخت بهتری قرار گرفته خودِ بل (اما واتسون) است. بگذارید رک و پوست‌کنده بگویم که شخصیت‌پردازی بل، یکی از ضعیف‌ترین بخش‌های انیمیشن اصلی بود. در انیمیشن، بل به عنوان دختر بی‌نقص و کاملا متفاوتی نسبت به بقیه‌ی آدم‌های شهر به تصویر کشیده می‌شود. گویی او از فضا به این روستا آمده. از آن دخترانی که کاری به جز کتاب خواندن ندارند و اعتقاد دارند که خیلی خاص و ویژه هستند. در انیمیشن این‌طور به نظر می‌رسید که بل از غریبه خوانده شدن توسط مردم روستا لذت می‌برد و نگاه‌های خصمانه‌‌شان هیچ تاثیری روی او ندارند. خلاصه در انیمیشن نمی‌توان او را به عنوان یک دختر معمولی باور کرد. اما چنین چیزی درباره‌ی بلِ اِما واتسون صدق نمی‌کند. مثلا صحنه‌ای در فیلم وجود دارد که بل سعی...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

رابطه‌ی عاشقانه‌ی بل و دیو در این نسخه به مراتب قوی‌تر و متقاعدکننده‌تر از انیمیشن است. یکی از سوالاتی که بعد از انیمیشن به وجود آمده این بود که یک نفر چگونه می‌تواند هیولایی را که توسط آن به زور زندانی شده است دوست داشته باشد. در انیمیشن نجات پیدا کردن بل توسط دیو از محاصره‌ی گرگ‌ها و مرهم گذاشت روی زخم‌های دیو توسط بل به آغاز عشق آنها می‌انجامید. اما فیلم پایش را فراتر می‌گذارد و سعی می‌کند عشق آنها را بهتر پرداخت کند. هر دو مادرانشان را در کودکی از دست داده‌اند. در نتیجه هر دو درد و اندوه و کمبود مشترکی دارند. با این تفاوت که اگر بل پدر خوبی برای مراقبت از او داشته، دیو زیر دست پدری خودخواه و بی‌رحم بزرگ شده است. در نتیجه بل متوجه می‌شود به این دلیل به آدم نچسبی مثل دیو تبدیل نشده که...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

بگذارید یک چیزی را اعتراف کنم: احساس می‌کنم یکی از دلایلی که باعث شد اینقدر «دیو و دلبر» را دوست داشته باشم، موزیکال بودنش است. نمی‌دانم، شاید اگر با فیلم غیرموزیکالی طرف بودیم، این‌قدر از تماشای آن لذت نمی‌بردم یا فرقی نمی‌کرد. هرچه هست، این فیلم در زمینه‌ی بازسازی سکانس‌های آوازخوانی و پایکوبی و رقصِ انیمیشن اصلی کولاک می‌‌کند. من شیفته‌ی لوکیشن‌های بیش از اندازه پرزرق و برق و فانتزی که کاراکترها از آنها به عنوان میدانِ رقصشان استفاده می‌کنند هستم و اگر با من هم‌عقیده هستید، پس «دیو و دلبر» برایتان به یک شگفتی تمام‌عیار تبدیل می‌شود. این حرف را در حالی می‌زنم که انتظار نداشتم یک فیلم لایو اکشن بتواند روی دستِ آزادی یک انیمیشن بلند شود، اما این اتفاق در اینجا افتاده است. اصولا وقتی با...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

فیلم هرچه در آوازخوانی‌های تکی بل ناامیدکننده است، در زمینه‌ی رقص‌های دسته‌جمعی تجبران می‌کند. دوتا از بهترین سکانس‌های موزیکال فیلم مربوط به ترانه‌ی «گستان» و «مهمان ما باش» هستند. در اولی لوک ایوانز در نقش گستان و جان گد در نقش نوچه‌اش لیفو، به زیباترین شکل ممکن متریال انیمیشن اصلی را به شکل کوبنده‌تر، پرجزییا‌ت‌تر و پرهیجان‌تری به تصویر می‌کشند. این سکانس حکم سکانس افتتاحیه‌ی رقص در بزرگراه «لا لا لند» را دارد. نتیجه سکانس بسیار بازیگوشانه‌ای با کوریوگرافی شگفت‌انگیزی است که مجبورم کرد به چیزی که انتظارش را نداشتم فکر کنم: «اگر این بازسازی ساخته نمی‌شد، چنین سکانس‌هایی را از دست می‌دادیم». سکانس آوازخوانی اشیای قصر برای بل در انیمیشن به‌طرز بسیار جادویی و جنون‌آمیزی کارگردانی شده است...

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ · 23/5/23

اما مهم‌ترین چیزی که در جریان فیلم متوجهش شدم، رفع شدن یکی از مشکلاتِ فرمی بازسازی‌های قبلی دیزنی بود. منظورم تطابق پیدا نکردنِ بازیگرانِ زنده با فضای کامپیوتری اطرافشان است. این موضوع در «مالیفیسنت» و «اژدهای پیت»‌ به شدت اذیت‌ می‌کرد. در «دیو و دلبر» ما با یک سری کاراکترهای فانتزی شدیدا عجیب و غریب طرف هستیم. از یک جاشمعی و ساعت رومیزی گرفته تا قوری و فنجان و کمد لباس. با این حال از این می‌ترسیدم که نکند حالت کارتونی این کاراکترها با بافت زنده‌ی فیلم جفت و جور نشود، ولی این‌طور نشده. چرا که طراحی این کاراکترها تا حد ممکن واقعی صورت گرفته است. چه از نظر کیفیت جلوه‌های ویژه و چه از نظر طراحی دوباره‌ی آنها مخصوص این فیلم. «دیو و دلبر» از طراحی تولید و صحنه و لباس خیره‌کننده‌ای بهره...

نقد نقد فیلم دیو و دلبر

گزینه‌های بیشتر

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

مدیر بازنشسته سینما

امضا : ᴹᴵᴺᴵᴼᴺ

موضوعات مشابه