مهم ... مجموعه اشعار شاعران خارجی ...

[GHAZAL NAROUEI]

وقتی کنار پنجره می‌ایستی
شانه‌هایت پنجره را
شانه‌هایت دریا را
شانه‌هایت قایق ماهیگیران را می‌پوشاند
وقتی کنار پنجره می‌ایستی
تمام حجم خانه پر می‌شود از سایه‌ی تو
همچون سایه‌ی تندیس بلندِ فرشته‌ای
غنچه‌ی روشن ستارگان
به بالین گوش‌های تو می‌شکفند
پنجره‌ی ما ​

 

[GHAZAL NAROUEI]

ادعای بی تفاوتی سخت است
آن هم
نسبت به کسی که
زیباترین حس دنیا را
با او تجربه کردی
***​

 

[GHAZAL NAROUEI]

نمی توانی به کسی بگویی
از دوست داشتن یک نفر خودداری کند
دوست داشتن
با چیزهای دیگر
خیلی فرق می کند ​

 

[GHAZAL NAROUEI]

می‌خواهم در خواب تماشایت کنم
می‌دانم که شاید هرگز اتفاق نیافتد
می‌خواهم تماشایت کنم در خواب
بخوابم با تو
تا به درون خوابت درآیم
چنان موج روان تیره‌‌ای
که بالای سرم می‌لغزد
و با تو قدم بزنم
از میان جنگل روشن مواج برگ‌های آبی و سبز
همراه خورشیدی خیس و سه ماه
به سوی غاری که باید در آن هبوط کنی
تا موحش‌ترین هراس‌هایت
می‌خواهم آن شاخه‌ی نقره‌ای را ببخشم به تو
آن گل سفید کوچک را
کلمه‌ای که تو را حفظ می‌کند
از حزنی که در مرکز رویاهایت زندگی می‌کند ​

 

[GHAZAL NAROUEI]

روز زمستانی
برای کبوترها دانه بخر
اصرار کودک
باران زمستان
دست و دلباز می‌شود
پمپ چاه
روی پل
سوت کشدار کشتی
مه زمستانی
مه سپید
زودتر سرد می‌شود
چای در تنهایی
در زمستان
هویج هم بزرگ می‌شود
با زخم‌هایش​

 

[GHAZAL NAROUEI]

انقلاب با حرفهای بزرگ شروع نمی شود
بلکه با کارهای کوچک
مانند خش‌ خش آرام نسیم در باغچه
یا گربه‌ ای که پاورچین پاورچین قدم برمی دارد
مانند رودهای بزرگ
با سرچشمه‌ های کوچک در دل جنگلی
مانند حریقی بزرگ
با همان کبریتی که
سیگاری را روشن می کند
مانند عشق در یک نگاه
و به دل نشستن صدایی که تو را جذب می کند
​

 

[GHAZAL NAROUEI]

فردا خ**یا*نت خواهم کرد، نه امروز
امروز، ناخن هایم را بکشید،
خ**یا*نت نخواهم کرد.
شما مرزهای شهامت مرا نمی شناسید
من، اما، از آن با خبرم.
شما پنج دستید،
سخت و زمخت و پر از حلقه های آهنین
بر پایتان چکمه های میخ دار
اما من فردا خ**یا*نت خواهم کرد
نه امروز
به این یک شب نیاز دارم
تا تصمیم بگیرم
دست کم به یک شب نیاز دارم ​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[GHAZAL NAROUEI]

من خویشاوند ِمرگ ِ‌ همه فیروزمندانه ام؛
من دوست دارم عشقی را که در قلب‌های انسانی می میرد؛
من دوست دارم فسردگی اش تا به آغوش کشم او را که می‌گسلد.
من دوست دارم گل‌های سرخ ِرنجور را هنگامی که می پژمرند،
و زن شهوت‌‌انگیز پلاسیده در دهشت؛
من دوست ‌دارم سپیده‌دم ِدرخشان ِ ماخولیایی ِ روزهای پاییزی را.
من دوست ‌دارم جذبه‌ی ِ راز‌آلود ِ تاریکی
و هشدار ساعاتی را که مردان نفس در سینه حبس می‌دارند؛
من دوست ‌دارم خواهر ِ محزون ِ این مرگ سترگ و قدسی را.
من دوست دارم آن‌هایی را که می‌گسلند و آن‌هایی که می‌گریند،
آن‌هایی که بیدار می‌شوند با همه‌ی اشتیاق‌ های ِ از کف داده،
من دوست دارم کشتزاران ِ ویران را در صبحدم‌های زمستانی و سرمای کشنده.
من دوست دارم قلب رام‌ شده، بغض‌های بی...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[GHAZAL NAROUEI]

ما تاخت و تاز کور و بی مقصد
سواری سرگردان از روزگاران پیشین را شنیدیم
ارواح گرفتار جنگل های غرق شده
همچون مرداب های قدیمی بیدارشده با آه
ضجه زدند.
اینجا و آنجا درختزاران و بیشه زاران
بسته در زخم بندها تنگاتنگ یک نبرد
اشباح قصه های قدیمی زمستانی
اکنون برخاسته اند با حیاتی یکباره
اینجا درختزاران ، اینجا بیشه زاران
اینجا نوای دلگیر همسرایان دیرین سال
پوشیده در مهی تیره
از دوران جنگاوری
نجیب زادگان دلیر و مهیب ما.
روزهای پاییزی خلوت و دلگیراند ​

 

[GHAZAL NAROUEI]

محبوبم بنگر به گنجینه‌هایم
بی‌بهاتر از نقره‌های مسیحی‌اند
بنگر به سرنوشت یک راستی و زیست شهسوارانه‌ی ایمان،
بنگر در موهای خاکسترین ریخته‌ام.
من حیران دوردست‌ها نبودم
من غمگنانه مغرور از مجاری بودنم،
و من به فلاکت ، به غم و شوربختی افتادم
و اندوخته‌ام بدبختی‌های بی‌شمار را.
در دوست‌داشتن اندکی نیک بودم.
حتی خدا نمی‌توانست مغلوبم سازد
آن را چنان کودکی دریافتم.
بنگر در اکنونم
بنگر در درد
و خون و معصیتی جاودان. ​