دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های بهارِ زمستان | روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[روحـــناهی]

دست‌های خالی این ذهن‌های ناآرام را بگیر. زمستان مدتی است بر دنیای خاکستری شده چنبره زده. دل‌ها ناآرام و پاهای سرگشته از این خانه به خانه دیگر در پی حقیقت گمشده‌ می‌گردد و نمی‌یابد. آخر گمان نمی‌برند بهار جانشان در میان کوچه‌ پس‌کوچه‌های انتظار خودشان باشد.​

 

[روحـــناهی]

جان‌های بشریت در این بازی دنیا به آخر رسیده و حالا در لبه شمشیر هدایت و گمراهی، عجیب آنکه چنگ می‌زنند و دست و پا می‌زنند...
غرق می‌شوند در ثروت و هوس و معصیت و باز هم کد برنده شدن این غول آخر غیبت را نمی‌یابند. ببین چگونه می‌گردند و در هر سیاهی می تازند.
و عمرهاست میان‌بر گذر از این سطح، در به تو پیوستن بوده و هست و خواهد بود.​

 

[روحـــناهی]

بوق و کرنای خوبی دارند.
واژه‌های سیاه شکلات پیچ را آرام آرام در دهان تشنه‌لب بشر دوپا می‌گذرانند و با پای خودش تا مسمومیت او را می‌کشانند. سال‌هاست طبیبان دل از بازگشتش دست شده‌اند. تا گردن در گل و لای غرایزش فرو رفته و چه احوالی است که در این میانه که همه این انسان را در غم بی‌پایان بی‌پناهی رها کرده‌اند، عظمت انتظار تو را هیچ روحی در خود نمی‌تواند بفهمد. و انتظارت آخرین شعله شمع بشریت خواهد بود.
​

 

[روحـــناهی]

دعایی به جان این موجود دوپا کرده‌اند که خسران در رگ‌های زندگی حالش پیچیده و باز هم زمانش داده‌اند.
آبروی تمام دستانی که به آسمان بلند شده را برده و تکلیف دانسته‌اش را در پوشه انکار رها کرده است.
چشم‌ها میخ شده بر رقص تن بی‌جان وجدان که بر دار حیوانیت آویخته شده...
فرعون‌وار بر مادر زمین هرآنچه که از تاریکی می‌داند انجام داده و باک ندارد.
چه ‌می‌خواهد که در قرن‌ها آلودگی انجام نداده و ندیده باشد که چطور تیشه زدن بر ریشه خویش است؟​

 

[روحـــناهی]

قطار زندگی که به ایستگاه انسانیت می‌رسد، تنها یک شبح بر صندلی‌های انتظار نشسته است...
که سال‌ها در خواب مرگ، رویای دنیایی سفید را می‌بیند.​

 

[روحـــناهی]

حوالی زمستان اینجا، ذهن‌های یخ بسته را دیگر نمی‌توانند با دروغ‌هایی که گاه و بی‌گاه بر تنه جعبه اخبار می‌کشند روشن کنند. رقص سرخی که چشم‌ها را هم می‌ربودگرچه هنوز سو سو می‌زند اما دیگر بر تاریکی چنبره زده اتاق زندگی فائق نمی‌آید.
می‌دانند...
اما در تار تنیده خود چنان بند شده‌اند که دیگر رهایی معنایی ندارد برایشان.
مجبورند در میان این تار پوسیده چنان بچرخند تا از یاد ببرند زیاد فاصله‌ای نیست تا آمدنش.​