مجموعه دلنوشته‌های چمدان‌های خاکی | نگاه آریا کاربر انجمن یک رمان

[crazy.angel]

بوسه به ارسلان نگاه کرد. موهاش تو نسیم ملایم ساحل تکون می‌خوردن، ولی نگاهش ساکن بود—مثل عکس‌های قدیمی.
- من باید برگردم.
ارسلان لبخند زد.
- من باهات میام، تا دم در.
- اون طرف در چی؟
- اونجا دیگه من نیستم. ولی شاید بالاخره تو باشی.
بوسه سرش رو تکون داد. نه برای خداحافظی، بلکه برای پذیرفتن.

 

[crazy.angel]

خانه. همان در قدیمی با رنگ سفید که حالا بیشتر از آن‌که سفید باشد، خاطره شده بود. بوسه برای چند لحظه فقط ایستاد. چمدان طوسی‌رنگ هنوز هم همراهش بود. سنگین نبود، ولی فشارش درست مثل شب‌هایی بود که آدم از شدت فکر نمی‌تونه بخوابه.

در که باز شد، مادر آن‌جا بود. نه با آغوش باز، نه با اشک—فقط ایستاده بود. مثل ستون. مثل کسی که هنوز نمی‌دونه باید بغلت کنه یا دلتنگیاتو ازت پس بگیره.
- اومدی؟
- اومدم.
مادر سرش را تکان داد و کنار رفت. بوسه وارد شد. همه چیز سر جاش بود—همون تابلوهای قدیمی، همون شمع نصفه سوخته تو شومینه، و همون قاب عکس... قاب عکسی که ارسلان از توش داشت لبخند می‌زد.
- تو هنوزم اونو گذاشتی اینجا؟
مادر گفت:
- آره. چون مهم نبود که واقعی بود یا نه. مهم این بود که تو براش زنده بودی.
بوسه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.