دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

گر جلوه‌گر به عرصهٔ محشر گذرکنی


هر گوشه محشر دگری جلوه‌گر کنی





کاش آن‌قَدَر به خواب رود چشم روزگار


تا یک نظر به مردم صاحب نظر کنی





تا کی به بزمِ غیر ، مِیِ لاله گون کشی


تا چند خون ز رشک، مرا در جگر کنی





گفتم به روی خوب تو خواهم نظر کنم


گفتا که باید از همه قطعِ نظر کنی





غیر از وصال نیست خیال دگر مرا


ترسم خدا نکرده، خیال دگر کنی





شب ها بباید از مژه ، خون در کنار کرد


تا در کنار دوست، شبی را سحر کنی





هرگز کسی به دشمن خونخوار خود نکرد


با دوست هر ستم که تو بیداد گر کنی...




فروغی_بسطامی

 

[Tahmine Arjmand]

هنوز پنجره باز است


تو از بلندی ایوان به باغ می نگری


درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها


به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر


به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند


تمام گنجشكان


كه درنبودن تو


مرا به باد ملامت گرفته اند


ترا به نام صدا می كنند...




فریدون_مشیری

 

[Tahmine Arjmand]

حالا تو فکر کن


در زمان حل می شود


همه ی لحظه های ما شدن!


با رَدّ لمسِ انگشانت، بر روح وروانم


چه کنم؟


بارانم


می گویی همه چیز تمام می شود


ناتمامِ قلبم را در کدام ویرانه ی غریب دنیا دنبال کنم ؟


مهربانم


همیشه زمان را مرهمِ نیست .



سارا_فرزاد

 

[Tahmine Arjmand]

آمد گَهِ آن که بوی گلزار


منسوخ کند گلاب عطار





خواب از سر خفتگان به در برد


بیداری بلبلان اسحار





ما کلبه ی زهد برگرفتیم


سجاده، که می‌برد به خمار





یک رنگ شویم تا نباشد


این خرقه ی سِترپوش زنار





برخیز که چشم‌های مستت


خفتست و هزار فتنه بیدار





وقتی صنمی دلی ربودی


تو خلق ربوده‌ای به یک بار





یا خاطر خویشتن به ما ده


یا خاطر ما ز دست بگذار





نه راه شدن نه روی بودن


معشوقه ملول و ما گرفتار





من پیش نهاده‌ام که در خون


برگردم و برنگردم از یار





گر دنیه و آخرت بیاری


کاین هر دو بگیر و دوست بگذار





ما یوسف خود نمی‌فروشیم


تو سیم سیاه خود نگه دار...


سعدی

 

[Tahmine Arjmand]

مژگان به زیر سایه ابروی تاق توست


یا مردم نمازگزار رواق توست؟


آهسته روزگار مرا هم سیاه کن





با خط چشم و آنچه که باب مذاق توست





قندان نقره کاری بازار اصفهان


تقلید ناشیانه ای از سیم ساق توست





افتاده است هشت بهشت از نگاه من


هرجا که چشم کار کند چارباغ توست





افتاده این که در سر تو نفخه من است


افتاده آن چه در دل من اتفاق توست





ما تشنه همیم و به هم چون که می رسیم


آغاز احتیاج من و اشتیاق توست





قشلاق کرده ام به تو از دست زندگی


چندی ست پایتخت جهانم، اتاق توست





علیرضا_بدیع

 

[Tahmine Arjmand]

ستاره دیده فرو بست و آرمید بیا


ش*ر..اب نور به رگ های شب دوید بیا





ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت


گل سپیده شکفت و سحر دمید بیا





شهاب یاد تو در آسمان خاطر من


پیاپی از همه سو خطّ زر کشید بیا





ز بس نشستم و با شب حدیث غم گقتم


ز غصه رنگ من و رنگ شب پرید بیا





به وقت مرگم اگر تازه می کنی دیدار


به هوش باش که هنگام آن رسید بیا





به گام های کسان می برم گمان که تویی


دلم ز سینه برون شد ز بس تپید بیا





نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت


کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا





امید خاطر سیمین دل شکسته تویی


مرا مخواه ازین بیش ناامید بیا




سیمین_بهبهانی

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

همیشه نرگس م**س.ت تو را بیمار می‌بینم


ولی در عین بیماریش، مردم‌دار می‌بینم





جهان می‌گردد از سودا، سیه بر چشم من هر دم


که چشم نازنینت را چنان بیمار می‌بینم





ز شربتخانه ی لطفت دوایی ده که با دردت


دل سست ضعیفم را قوی افکار می‌بینم





ز باد ار می‌وزد بر من، نسیم دوست می‌یابم


به آب ار می‌رسم در وی، خیال یار می‌بینم





نشان طاق ابروی تو را پیوسته می‌پرسم


خیال سرو بالای تو را بسیار می‌بینم





ز باغ حسن خود بر خورد که من در سایه ی سروت


جهانی را ز باغ عمر ، برخوردار می‌بینم





رخت آیینه ی حُسن است و حسنت صورت و معنی


من این صورت که می‌بینم در آن رخسار می‌بینم





حدیث سوزناک دل از آن با شمع می‌گویم


که بر بالین خود او را به شب بیدار می‌بینم





درون روشن سلمان که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

تیرِ تدبیرِ تو در کیش ندارم،، چه کنم؟


سپرِ جورِ تو با خویش ندارم،، چه کنم؟





خلق گویند که: ترکش کن و عهدش بشکن


ای عزیزان، چو من این کیش ندارم چه کنم؟





بزنی ناوَک و دل، شُکر نگوید چه کند؟


بزنی خنجر و سر ، پیش ندارم چه کنم؟





طبعم اندیشهٔ سودای تو کرده‌است و خطاست


چارهٔ طبعِ بداندیش ندارم چه کنم؟





طاقت ناوک چشم تو مرا نیست، ولیک


چون زدی درد، جگر، ریش ندارم چه کنم؟





جان فدا کردم و گفتی که: نه اندر خورِ ماست


در جهان چون من از این بیش ندارم چه کنم؟





هر که را دولت وصل تو بُوَد محتشم است


این سعادت ،منِ درویش ندارم چه کنم؟





دی غمت گفت که بیگانه مشو با خویشان


من بیگانه سر خویش ندارم چه کنم؟





گشت قربان غمت اوحدی و می‌گوید:


تیر تدبیر تو در کیش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

یا رب مباد کز پا ، جانان من بیفتد


درد و بلای او کاش، بر جان من بیفتد





من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست


درد آن بُوَد که از پا، درمان من بیفتد





چشمم به چشمش افتاد اما نبود چشمی


کز برق آن شرر در ارکان من بیفتد





یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست


دردانه‌ام ز چشمِ گریان من بیفتد





ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من


ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد





دور فلک فکنده در چاهم و عجب نیست


ماهش به دور آه و افغان من بیفتد





از گوهر مرادم چشم امید بسته است


این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد





من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان


گردون کجا به فکر سامان من بیفتد





دست خیال یازد شب در کمند مهتاب


رستم اگر به چاه زندان من بیفتد





خواهد شد از ندامت دیوانه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

وصال او ز عمر جاودان ، بِه


خداوندا مرا آن ده که آن، بِه





به شمشیرم زد و با کس نگفتم


که راز دوست از دشمن نهان به





به داغ بندگی مردن بر این در


به جان او که از مُلک جهان، به





خدا را از طبیب من بپرسید


که آخر کی شود این ناتوان به؟





گلی کآن پایمال سرو ما گشت


بود خاکش ز خون ارغوان به





به خُلدم دعوت ای زاهد مفرما


که این سیب زنخ زان بوستان به





دلا دایم گدای کوی او باش


به حکم آن که دولت جاودان به





جوانا سر متاب از پند پیران


که رأی پیر از بخت جوان به





شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست


ز مروارید گوشم در جهان به





اگر چه زنده‌رود آب حیات است


ولی شیراز ما از اصفهان به





سخن اندر دهان دوست شِکَّر


ولیکن گفتهٔ حافظ از آن به



حافظ