دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های کمی زندگی بدهید | آیلین کاربر انجمن یک رمان

[آبی پَرَست؛]

|به‌نام‌خالق‌آبی‌ترین‌آبی‌ام|

عنوان مجموعه: کمی زندگی بدهید
نویسنده: خواهرِ امینِ مدالخور

مقدمه:
در لابلای استخوان‌های این سرزمین‌ها، پیوسته بوی حیات شامه‌ام را نوازش می‌کرد‌؛ اما هرچه به طرفش می‌دویدم، ناگهان چون سراب از دیده محو می‌شد. دست زندگی، نفس‌هایم را به خواب می‌برد. با تقلا چنگ‌هایم را در شن‌زار لوت آسمان می‌زدم و فریاد می‌کشیدم: به من کمی زندگی بدهید. این‌گونه نخواهم توانست.​

 

[Hana.BanU ☯]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[آبی پَرَست؛]

با انگشت، از مقابل صورتِ غمرده‌ام، پس می‌زنم توده‌های آفتاب را. چشمانم را نیمه می‌کنم تا ظلمت خورشید را نبینم و به شوق دیدار ابر، کامل نمی‌‌بندمشان. وجودم به تپش می‌افتد. پنبه‌های کوچک و بزرگ سفید رنگ آمدند. دستم از جلوی صورتم می‌افتد. محو زیبایی رقص‌ ابرها می‌شوم. کاش می‌شد کمی بالا بروم و درآغوش بکشمشان و غرق شوم در آن لحافِ نرم. موجِ شورانگیز زندگی زیر پوستم می‌دود؛ گویی مرده‌ای را از تار و پود خاک بیرون کشیده و دوباره زنده کرده‌اند. کاش کمی ابر درون شیشه‌ مربای کوچکی کنار تختم داشتم. هر روز تماشایش می‌کردم. حتی در روزهای ابری. اینگونه همیشه کمی زندگی کنارم داشتم.
تکه‌ زندگیِ‌اول، برآی وانیا