شاعر‌پارسی اشعار وریا مظهر | اشعار پارسی

[Kalŏn]

پدرت در بچگی، دخترم

خدا را تکه‌ابری سفید می‌دید

در آسمان روشن فیروزه‌ای

که گاه به‌شکل انسانی درمی‌آمد

لم‌داده با لبخند و ریش سفید .

بعدها

وقتی بزرگ تر شد

هرچه به آسمان زل زد

جز ابر و ابر و ابر

چیزی ندید .

 

[Kalŏn]

همانطور که هر روز از سر کار می آیی

لم می دهی روی مبل

چشمهایت را آهسته می بندی

و آهسته

بطور خیلی آهسته می میری

همزمان داری فکر می کنی شعری می خوانی

که فکر می کند

آسان ترین راه مقابله با مرگ

مردن است

به شیوه ای کاملا طبیعی .

 

[Kalŏn]

همین که پای شکسته ام را از در حیاط توی کوچه گذاشتم

یادت نرود

چمدانهایم را از دستم بگیر

زیاد نه، اما

تا یک حدود مشخص وانمود کن مضطربی

بعد

بلافاصله

یک تاکسی برایم بگیر

و تا ایستگاه قطار برای بدرقه ام بیا

من از پنجره قطار

عزیزم

به جای دوبار

سه بار

دستم را برایت تکان تکان می دهم !