دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های رجم | هدیه قلی‌زاده امیری کاربر انجمن یک رمان

[هدیه امیری]

نام دلنوشته: رجم
نویسنده: هدیه قلی‌زاده امیری

مقدمه:
از رفتنت چندان نمی‌گذرد.
تو نیستی و من در خود سرگردانم، نبودنت شایعه‌ای بیش نیست.
غیر قابل نفوذ برای واژگان، مصون برای سکوت، شب‌ها را ترک می‌کنم، بدان شناخت مسیری بی‌آن‌که بدانم زندگی را باید از کجا آغاز کنم!​

 

[هدیه امیری]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[هدیه امیری]

قبل از شروع بخوانید:

رجم به معانی:
1- سنگسار کردن.
2-دشنام دادن.
3- طرد کردن، راندن.

دلنوشته رجم
به قلم هدیه قلی‌زاده امیری​

 

[هدیه امیری]

باد با شدت زیادی می‌وزد و موهای خرمایی رنگ بلندم را در آسمان آبی پیچ و تاب می‌دهد. به سبزی درخت‌های باغچه چشم می‌دوزم تا رنگ تند آن‌ها نظرم را به خود جلب کند. برق الماس و سیاهی ذغال برایم فرقی ندارد. خالی از هر گونه حسی شدم و خسته‌تر از آنم که دلیل را بازگو کنم.​

 

[هدیه امیری]

آزادانه خود را در سیلابی از غم فرو انداخته‌ام و توان گریز از آن را ندارم. ای کاش که در این غم آن‌چنان باشم و مستانه بخندم که آرام بگیرم.
هیچ ذره‌ای از من وجود تو را فراموش نمی‌سازد. ای کاش کمی باد بوزد و این غم را درونم حل کند، بلکه غم را مرهم خود ببینم.​

 

[هدیه امیری]

آن‌چنان سوزان شده‌ام
که نگاهم هر احساسی را به آتش می کشد!
می‌کشد و می‌کشد!
آن‌چنان محزونم، آن‌چنان غمگینم
که صدایم بغض سنگ را می‌شکند.​

 

[هدیه امیری]

هر بار به خود می‌گویم مهم نیست
که می‌گذرد؛ اما بغض در گلویم و لرزش لب‌هایم خدشه‌دار می‌کند تمامی باور‌هایم را!
خطی می‌کشد بر سر تمامی قول‌هایم.
بشقاب‌ها را نمی‌شکنم!
شیشه‌ها را نمی‌شکنم!
غرورم را نمی‌شکنم!
توانم تنها کنترل همین بغض کهنه قدیمی‌ام است.
ای کاش می‌تواستم آتش بزنم و مستانه بخندم.
ای کاش می‎‌توانستم با دیدن خاکسترهای سوخته شده، آرام بگیرم و نبخشم!​

 

[هدیه امیری]

تو رفتی
دلم می‌گیرد که حتی نپرسیدی چرا؟!
و این‌ها می‌مانند تا ابد!
یک آه! یک بغض لعنتی، یک سوال بی‌جواب و حسرتی به پهنای آسمانی که در دلم رنگ زد و سیاهی آن قلبم را به درد آورد.​

 

[هدیه امیری]

دلت که آرام نباشد،
خنده‌ها و مسخره بازی‌هایت که هیچ،
بی‌خیالی‌هایت هم دردی دوا نمی کنند.
کافیست بهانه‌اش جور شود،
بغض امان نمی‌دهد.
تو را بی‌تعارف می‌شکند،
تکه تکه می‌کند.
و لعنت به تمام بغض‌های کهنه دلم!​

 

[هدیه امیری]

مروز تو لعنتی نبودی؛ اما خیلی چیزها بود!
من بودم!
باران بود!
چتر بود!
نیش کنایه‌هایشان بود!
قضاوتش‌هایشان بود.
بغض بود!
همراه همیشگی‌ام هم بود.
اشک چشمانم را می‌گویم.
همان مروارید و الماس چشمانم که با ریختن یکی از آن‌ها دنیایت تیر و تار میشد.
همه چیز بود؛ ولی امان از تویی که نبودی!
امان از بند اسارتی که نبود.​