دفتر درد و دل دفتر | دفتر درد و دل کاربر NIKO

[HOOYAR]

همه چیز به تو بستگی داشت
و تو به زمان
ثانیه ها لبخند میزنند
و اطمینان میدهند که هرگز با من متحد نمی شوند
اگر میشد به ثانیه ها رشوه داد
تمام زندگی و عمرم را تقدیمشان میکردم
ولی عاجز بودم
التماس کردم
فقط قدری
فقط چند لحظه ای
ببینمت
شده از پشت شیشه ها
شده آنقدر دور که فقط پیراهن آبی بیمارستانی که بر تنت بود دیده شود
اما میبودم
و حضورت را حس میکردم
حتی در فضای خفقان آور بیمارستان
تعداد نفس هایت را میشمردم
به ریش بلند شده ات خیره میشدم
و در دل با تو حرف میزدم
اما نگذاشتند
و من باز هم عاجز
و نحس تر از آن
عوض خودت
خبر نبودنت رسید

 

[HOOYAR]

من عجیب در این مردار قلب
بی تحریر
نگاهم به چهارگوشه ی قاب عکسی ست، بی هویت
دلم تنگ است
و میدانم که نفس تنگی ما
نشان از حماقت میدهد
فراموش نکنیم نگاه های خاموش را
که بی شک تنها تصویر حبس شده در ناخودآگاه ما هستند
و دنیای ما چنان است
که شب های از یاد رفته تبدیل به خاطره ی یک میت شده
و جنازه ها تبدیل به تابوت زندگان
بیا و تیر خلاصی را بر چشم شلیک کن
که من یقین دارم
عامل هر عاطفه ای که روزی قرار است فتنه شود
در چشم خوابیده

 

[HOOYAR]

مدت هاست وارونگی به سراغم آمده
زود نبود؟!
با سن کمی که دارم
مدام در اتفاقاتی که دارند مسلسل وار به سویم شلیک می شوند
دو نقش تکراری دارم
یا ملعبه ای دست دیگران
و یا تماشاگری اندوهگین تر از بازیگران
گویی جنگی به پاست
و من همان پرچم سفید صلحی هستم که با تیر دشمن نابودش کرده اند
و زیر چکمه های متجاوزان خیره ی بی رحمی هایی ست از جنس دل شکستن
و این منم که حتی درد دشمنان را نیز حس میکنم
همچو فنجان قهوه ی تلخی سرد شده
بر میز گوشه ی کافه ای هستم
که سفارش دهنده ی آن به قدری غرق فلاکت هایش بود
که مرا از یاد برده بود
و او از کافه خارج شده
و من نگاهم به فنجان های خالی و صاحبان میزهای کافه که عجیب مسرورند و مشغول
مدت هاست هویتم تبدیل به اجسام شده
خود را با اسباب خانه و ملزومات هر پیشه ای مقایسه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[HOOYAR]

سایه‌ی رخت عزا، بر تنمان سنگینی می‌کند.
آوار حماقت‌ها، دنیای‌مان را مات و کدر می‌کند.
شعله‌های گناه، دل‌هامان را می‌سوزاند
و در آخر
خودمان، خودمان را می‌کشد...

 

[HOOYAR]

رویای من سوا از راهی که درش هستم
قلب من سوا از دنیایی که درش هستم
پرواز من سوا از قفسی که درش هستم
احساس من سوا از منطقی که درش هستم
دریای من سوا از ساحلی که درش هستم
زندگی من سوا از مرگی که درش هستم
و خودم سوا از منی که درش هستم ....

 

[HOOYAR]

امشب دف خون میزنم.
با اشک، رقص باران میزنم.
دنیا را همه زندان و خود را مرغ بیمار می‌بینم.
آتش‌افروز همچو شمعی، بر روی نامه‌ی مرگ می‌غلتم.
اگر او مرگ باشد، من آتشم؛ مرگ دو چندان می‌شوم.
از هر چه گویند، کلامم جز رهایی رنگی ندارد.
آنان لعاب‌اند و من، خاک گلدانم.
نشسته‌ام نه، زمین خورده‌ام؛ رنگ سرخ لاله نیست، خون زانوانم است که لاله را سیراب کرده است.
همه دنیا چشم و من اشک‌هایش هستم؛ میپرسی دریا؟ تکه‌ای از وجود من است.
درب‌های اندرونی کاخ ویرانه‌ام باز است؛ آغوشم را گویم، به قلب بی‌پناهم، پناه آور.
امشب را تا به سحر به فردا فکر می‌کنم.
فردا هم رسید و من همچنان در فردا سفر می‌کنم.

 

[HOOYAR]

شده گاه حس کنی که پایانت نزدیک است؟
ناگهان پاهایت بر لبه‌ی دره قرار بگیرد و بلغزد؟
شده گاه حس خلاء تمامت را فرا گیرد؟
از تمام آرزوهایت به ناگه دور شوی و زمینت بزنند؟
شده گاه سخت تلاش کنی که اشکت دربیاید؟
به صورتت سیلی زده و سرت را بکوبانی به دیوار و در؟
شده گاه گوشه‌ای در خودت جمع بشوی و موهای دستت از تصور آینده‌ات سیخ شود؟
از سرما بلرزی و بدانی که دلت یخ زده است؟
شده گاه دست خودت را بگیری و بگویی که چرا دستت یخ کرده است؟
به پیشانی‌ات دست بکشی و بفهمی تب کرده‌ است؟
شده گاه دست ببری سمت جعبه‌ی داروهای تاریخ مصرف گذشته و سنگین و مردافکن؟
صبح بیدار شوی و بفهمی زنده‌ای و خودت را بکوبی به تخت؟
شده گاه ساعت‌ها به مزارهای توخالی نگاه کنی و هوس کنی بروی داخلش؟
وقتی فقط پاهایت را آویزان کردی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.