شاعرغیرپارسی اشعار رابرت کریلی

[ماهی قرمز؛]

بانوی من
زیبا
با بازوانی
لطیف
چه می‌توانم بگویمت ؟
کلمات، کلمات
انگار
تمام جهان آنجا بود​

 

[ماهی قرمز؛]

دیدن باور کردن است
آنچه فکر یا گفته شد.
این مرگ های مدامِ بی گذشت
خود به خود باور را محو می کنند.
انسانیت ما پرسشی است
نفرتی به خاطر آنچه هستیم.
هر چه امیدواری
اینجاست که بر باد می رود.
ما به تفاوت هایمان طمع بستیم
که بهایش این است!​