داستان کوتاه در حال تایپ داستان اونگ‌های تب‌دار | پرتوِماه کاربر انجمن یک رمان

[Shǎndiàn]

کد داستان : 605
ناظر: ستایش؛

به نام آفرینندگار

نام داستان: آونگ‌های تب‌دار
نویسنده: پرتوِماه کابر انجمن یک رمان
ژانر: #تراژدی، #عاشقانه، #اجتماعی

خلاصه:

تمنای ماندن، تمنای رفتن، تمنای خواستن، تمنای نفس کشیدن، تمنای زندگی؛ یک چهارپایه خط می‌کشد تا نهایت تمناها را!
زندگی وارونه می‌شود و لیلی به دنبال یافتن مجنونش سر به بیابان شیدایی می‌گذارد. دریغ که این وارونگی هم بی‌فایده‌ است...!​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Ghasedak.]

"والقلم و مایسطرون"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن داستان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین **♡ تاپیک جامع مسائل مربوط به داستان‌کوتاه ♡**

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با داستان به لینک زیر مراجعه فرمایید!
♧♡ تاپیک جامع برای مسائل رمان نویسی ♧♡

برای انتخاب ژانرِ مناسبِ داستان خود به تاپیک زیر مراجعه کنید...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Shǎndiàn]

مقدمه:
می‌گویند من و تو می‌شود ما؛ می‌گویم ما می‌شود من و تو! تلخیش چنان ملموس است که آونگ ساعت هم تب کند و در بستر بیفتد! زمان اما نمی‌ایستد، پیش می‌رود و پیشانی تب‌دارش را به زندگی‌ای گره می‌زند که توان داغی پیشانی زمان را ندارد، گُر می‌گیرد و در سوزش بی‌امان شعله‌ها نیست می‌شود.​

 

[Shǎndiàn]

•فصل اول، نهایتِ تمنا•

چادر مشکی رنگت را چنگ می‌زنی و چند قدم دیگر جلو می‌روی. کویرِ بارانیِ نگاهت را به پشت شیشه‌ها می‌دوزی، آنجاست درست سمت چپ‌ تو ایستاده و نگاهت می‌کند. انگشتان ظریف و لرزانت تاب نمی‌آورند و چادر از میان مشتت رها می‌گردد.
پشت شیشه اما دست او مشت می‌شود و نگاهش آشفته. نگاهت پی دستش به پایین سُر می‌خورد.
قلبت تند می‌زند همچون گنجشک هراسانی که در دست انسان اسیر گشته باشد. هرچه عمیق تر نفس می‌کشی کمتر از پیش وجود موکول‌های اکسیژن را احساس می‌کنی.
نگاهش می‌کنی، او اما گویی تازه به اکسیژن رسیده بود که تند و پی در پی نفس می‌کشد. احتمال می‌دهی که کوبش قلبش هرلحظه آرام‌تر شود.
چند قدم دیگر طی می‌کنی تا درست به آن شیشه برسی. زانوان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Shǎndiàn]

گوشه‌ی لبت میان دندان‌های نامرتب‌ات گیر افتاده است. درست مثل خمیری که میان دست نانوا گیر افتاده باشد و هی ورز بخورد و ورز بخورد. با این تفاوت که دندان‌هایت لطافت دست نانوا را ندارد. گلویت از زور بغض به لرزش افتاده و تو هربار بزاق دهانت را که هی زیاد و زیادتر می‌شود به سختی پایین می‌فرستی و بغض را میان دریایی از بزاق گیر می‌اندازی. منحنی لب‌هایت فرو ریخته‌ست. اصلا روی لب‌هایت زلزله آمده است.
دماغت را بالا می‌کشی، یک بار، دوبار اما فایده‌ای ندارد. راه نفست هر لحظه بیش از پیش می‌گیرد. صورتت از زور گریه‌های این روزهایت پف کرده و به کیک خامه‌ای‌ یی می‌ماند که دوتا کشمش قهوه‌ای از رویش بیرون زده باشد. سر آخر مجبور می‌شوی دهانت را باز کنی تا راحت‌تر نفس بکشی. مه سپید رنگی شکل شاپرک سمی‌ای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.