دلنوشته صورتک شیشه‌ای | میم‌.هویار کاربر انجمن یک رمان

[HOOYAR]

من صادق چنین بر سنگ و خار و تیشه مُهر شده، که اگر جزایی برای صداقت باشد، من در صدر مثال‌هایش مقررم. هنوز از زیر این خاک نغمه‌ی حقیقت سر می‌دهم؛ و این دروغ‌گویان‌اند که بر روی زمین قدم می‌گذارند. بیگانه شدم با خویش و تو هیچ خبر داری که من اشک‌های آخرین نفس‌هایم را می‌ریزم؟! موهای سپیدم را به تو مدیونم ای گورکن قهار؛ اما تو خوب می‌دانی که بهای این موهای غرق در زمستان چیست. چشم‌هایت را نبند. تو شرمگین نیستی و فقط... متظاهری.​

 

[HOOYAR]

در آخرین تکه‌های به‌ جا مانده از من، می‌توان نهایت احساس زندگی را مشاهده کرد. گویی با همین تکه‌ی کوچکی که از من زیر این خاک سرد مانده، میشد پرواز کرد تا نهایت افق آسمان هفتم. چشم‌هایم را مدت‌هاست از دست داده‌ام؛ اما اشک را نه. قلبی برای تپیدن نمانده؛ اما خون هنوز هم پمپاژ می‌شود. من تا ابد باور نخواهم کرد مرگ خویش را. چرا که زنده بودن به کالبد نیست. هنوز هم فریاد حقیقتم بر گوش‌های خاطی‌‌های این شهر سرپوشی گذاشته تا صدای وجدان در سرشان اکو شود. من هنوز هم به قدرت دیروز هستم.​