دلنوشته مجموعه دلنوشته دژم | ivy کاربر انجمن یک رمان

[ivy]

من
در امتداد چشم‌های تو
که به وسعت یک کهکشان
خاموش‌اند،
گم می‌شوم.
تمام ستاره‌ها
در نگاهت خاموشی گرفته‌اند
و من،
با فانوسی از اشتیاق،
در جاده‌های بی‌پایان شب،
به دنبال نوری هستم
که دیگر نیست.

 

[ivy]

دلتنگی‌ام،
مانند قفسی است
که هیچ کلیدی
آن را نمی‌گشاید.
پرنده‌ای هستم
که در این قفس،
میان میله‌های خاطرات تو
گرفتار شده‌ام.
هر بار که بال می‌زنم،
سایه‌ی دست‌های تو
بر دیوار قفس
می‌رقصد.

 

[ivy]

صدای خنده‌هایت،
در کوچه‌های ذهنم
هنوز طنین دارد؛
اما هر بار که می‌گردم،
فقط دیوارهایی خالی
پاسخم می‌دهند؛
دیوارهایی که
رد سکوت تو
بر آن‌ها نقش بسته است.

 

[ivy]

شب،
دست‌های مرا
به بند کشیده است
و من،
در تاریکی‌اش
به دنبال نوری می‌گردم
که نام تو را
فریاد می‌زند.
اما هرچه بیشتر می‌جویم،
کمتر می‌یابم.

 

[ivy]

واژه‌هایی که از تو باقی مانده‌اند،
مثل تکه‌های پازلی‌اند
که هیچ‌گاه
کامل نمی‌شوند
و من،
هر شب
با این تکه‌ها
تصویری از تو می‌سازم
که هرگز واقعی نیست؛
تصویری که
هر بار
بیشتر از من دور می‌شود.

 

[ivy]

نامت
مثل شعری بی‌پایان،
در ذهنم تکرار می‌شود.
اما هر بار که می‌خواهم
آن را تمام کنم،
واژه‌ها
از زبانم فرار می‌کنند.
نامت،
آهنگی است
که هر بار
ناتمام می‌ماند.

 

[ivy]

دست‌هایت،
مثل کتابی ناخوانده،
در قفسهٔ ذهنم جا مانده‌اند.
هر بار که می‌خواهم بازشان کنم،
صفحه‌ها سفیدند؛
واژه‌ها فرار کرده‌اند،
و تنها بوی کهنگی است
که در هوا می‌ماند.