دلنوشته مجموعه دلنوشته وهم همدم | به قلم یگانه

[FROSTBITE]

***
زمان گذشت، اما نبودش مثل برگ خشک، هر روز زیر پایم صدا می‌دهد.
یاد گرفتم که غم را نباید دور ریخت؛ باید با آن چای دم کرد، باید کنارش نفس کشید.
در آینه، دیگر به‌دنبال سایه‌اش نمی‌گردم، چون حالا در چشم‌هایم خانه کرده است.
عشقش، نه خاطره، که تپش آرامی‌ست در عمقِ جانم.
فهمیدم بعضی نبودن‌ها، شکل دیگری از ماندن‌اند.

 

[FROSTBITE]

***
شب‌ها برایش لالایی می‌خوانم، از مردی می‌گویم که بوی آسمان می‌داد.
هر تپش کوچکش، ادامه‌ی صدای اوست؛ بی‌کلام، بی‌فاصله.
می‌گویم پدرت رفت، اما جا نماند، در رگ‌های ما جاری‌ست.
زندگی، هرچقدر هم سخت، هنوز در دستان کوچک تو معنا دارد.
و من می‌دانم… عشق، حتی از مرگ هم عبور می‌کند.

 

[FROSTBITE]

***
(جایی میان نبودن و ماندن)

باد، آرام از لای پرده می‌گذرد و بوی خاکِ باران‌خورده را به اتاق می‌آورد.
روی میز، قاب عکسش هنوز لبخند می‌زند؛ لبخندی که زمان نتوانست محوش کند.
نورِ غروب، مثل دستی گرم، بر شانه‌ام می‌نشیند و من، دیگر نمی‌گریم.
صدای خنده‌ای دور در دلِ باد می‌پیچد — شبیه اوست، شبیه زندگی.
در دلِ این سکوت، زمزمه می‌کنم:
"برو آرام، کیارش... من مانده‌ام تا عشق‌مان نفس بکشد."