دلنوشته مجموعه دلنوشته محروم از مهر | مهرسا چناری کاربر انجمن یک‌رمان

[.مهرسا.]

«آرزوهای پژمرده»

آرزوهایم را یکی یکی در طاقچه‌ی نادیده‌ها گذاشتم...هر یک،گلی بود که نشکفت.یکی در سایه‌ی بی‌توجهی پژمرد،دیگری در سرماى تمسخر یخ بست.به من گفتند: «خیالِ خام!»
و من،خیال‌هایم را قایم کردم در پس ذهن. حالا حتی جرئت ندارم به آن پس سر بزنم،
مبادا ببینم چه گل‌های ناشکفته‌ای آنجا خشکیده‌اند. آرزوهای من همیشه یک قدم به پرواز نزدیک بودند،اما هیچ‌گاه از زمین بلند نشدند.​

 

[.مهرسا.]

«خاکسترِ زمین»

هیچ کس نبود که دستم را بگیرد،پس به سوی تو خزیدم،ای زمینِ‌تنها.به خاکِ‌سردت زانو زدم و اشک‌هایم را در رگ‌های خشکِ‌رودخانه‌ات جاری کردم. به درختانِ خزان‌زده‌ات تکیه دادم
و با باد، که تنها هم‌زبانِ‌من بود،زمینه‌ای برای شکوه کردن یافتم.تو پذیرفتی‌‌مرا،در حالی که آسمان از نگاه کردن به من خودداری می‌کرد.و خورشید،روی دیگرش را به من نشان می‌داد.
ما دو زخمِ کهنه‌ایم،ای زمین:من،محروم از مهرِآدمیان و تو،محروم از مهرِمن. و در این چرخه‌ باطلِ شوم،هر دو،تنها مانده‌ایم در آغوشِ‌یکدیگر...بی‌آنکه بتوانیم همدیگر را التیام بخشیم.​