شاعر‌پارسی اشعار عطار نیشابوری

[(فاطمه1381)]

عشق تو و بلای جان، جان من و وفای تو …

 

[(فاطمه1381)]

عقل کجا پی برد شیوه سودای عشق؟!
باز نیابی بـه عقل سر معمای عشق

 

[(فاطمه1381)]

عقل تو چون قطره‌ اي اسـت مانده ز دریا جدا
چند کند قطره‌ اي فهم ز دریای عشق …

 

[(فاطمه1381)]

عشق جانان همچو شمعٖم از قدم تا سر بسوخت
مرغ جان را نیز چون پروانه بال و پر بسوخت


عشقش آتش بود کردم مجمرش از دل چو عود
آتش سوزنده بـر هم عود و هم مجمر بسوخت

 

[(فاطمه1381)]

چومویت مشکبار آمد سفر کن
سحرگه بر صبامویی گذر کن


مرا مویی ز حال خود خبر ده
ز مویت مژده باد سحر ده

 

[(فاطمه1381)]

بی تو نیست آرامم کز جهان تو را دارم
هرچه تو نِه‌ اي جانا، من ز جمله بیزارم


همچو شمع می‌سوزم همچو ابر می گریم
همچو بحر می‌جوشم، تا کجا رسد کارم…

 

[(فاطمه1381)]

ز عشقت سوختم اي جان کجایی
بماندم بی سر و سامان کجایی


نه جانی و نه غیر از جان چه چیزی
نه در جان نه برون از جان کجایی

 

[(فاطمه1381)]

بی تو دل و جان من سیر شد از جان و دل
جان و دل من تویی اي دل و اي جان من


هست دل عاشقت منتظر یک نظر
تا کـه برآید ز تو حاجت دو جهان من

 

[(فاطمه1381)]

گفتی مرا چو جویی در جان خویش یابی
چون جویمت کـه در جان، بس بی نشان نشستی


برخاست ز امتحانت یکبارگی دل من
من خود کیم کـه با من در امتحان نشستی


تا من تو را بدیدم، دیگر جهان ندیدم
گم شد جهان ز چشمم، تا در جهان نشستی

 

[(فاطمه1381)]

غرقه‌ دریای عشقت گشته‌ ام …