شعرکده غمکده

.ARMIN · 8/4/20

گر دگرگون بود حالت پارسال		چونکه دیگر گشت باز امسال حال؟
تیر بودی چون شده‌ستی چون کمان؟		لاله بودی چون شده‌ستی چون تلال؟
ای نشانده‌ی دست روز و سال و ماه		برکند روزیت دست ماه و سال
پر صقالت بود روی، از گشت چرخ		گشت روی پر صقالت چون شکال
گر عیالت بود دی فرزند و زن		بر عیال اکنون چرا گشتی عیال؟
با جمال اکنون کجا جوید تو را؟		کز تو می هر روز بگریزد جمال
گر ز تو بگریزد آن که‌ت می بجست		زاهد است او، زینهار از وی منال
زانکه...

.ARMIN · 8/4/20

ای به سر برده خیره عمر طویل		همه بر قال قال و گفتن قیل
خبر آری که این روایت کرد		جعفر از سعد و سعد از اسمعیل
که پسر بود دو مر آدم را		مه قابیل و کهترش هابیل
مر کهین را خدای ما بگزید		تا بکشتش بدین حسد قابیل
اندر این قصه نفع و فایده چیست؟		بنمای آن و بفگن این تطویل
گر مراد تو زین سخن قصه است		نیست این قصه سخت خوب و نبیل
چون نخوانی حدیث دعد و رباب		یا حدیث بثینه و ان جمیل؟
کان ازین خوشتر است، داده بده

...

.ARMIN · 8/4/20

گنبد پیروزه‌گون پر ز مشاعل		چند بگشته است گرد این کره‌ی گل؟
علت جنبش چه بود از اول بودش؟		چیست درین قول اهل علم اوایل؟
کیست مر این قبه را محرک اول؟		چیست از این کار کرد شهره به حاصل؟
از پس بی‌فعلی آنکه فعل ازو بود		از چه قبل گشت باز صانع و فاعل؟
جز که به حاجت نجنبد آنکه بجنبد		وین نشود بر عقول مبهم و مشکل
حال ز بی‌فعل اگر به فعل بگردد		آن ازلی حال بود محدث و زایل
هرکه مر او را بر این مقام بگیری		گرچه سوار است عاجز آید و راجل

...

.ARMIN · 8/4/20

این باز سیه پیسه نگر بی‌پر و چنگال		کو هیچ نه آرام همی یابد و نه هال
بی آنکه ببینش تو خوش خوش برباید		گاهی زن و فرزند گهی جان و گهی مال
چون بر تو همی تیز کند چنگ پس او را		جوینده چرائی تو به دندان و به چنگال؟
پر تو و بال تو جوانی و جمال است		وین باز نخواهد بجز این پر و جز این بال
گه منظر و قد صنمی را شکند پست		گه منظر و کاخ ملکی را کند اطلال
احوال دگر گردد ازو بر من و بر تو		هموار و، نخواهد شدن او را دگر احوال
پرهیز که زو پیری غل است و مر او...

.ARMIN · 8/4/20

ای نام شنوده عاجل و آجل		بشناس نخست آجل و از عاجل
عاجل نبود مگر شتابنده		هرگز نرود زجای خویش آجل
زین چرخ دونده گر بقا خواهی		در خورد تو نیست، نیست این مشکل
چنگال مزن در این شتابنده		که‌ت زود کند چو خویشتن زایل
کشتی است جهان، چو رفت رفتی تو		ور می‌نروی ازو طمع بگسل
تو با خردی و این جهان نادان		اندر خور تو کجاست این جاهل؟
با عقل نشین و صحبت او کن		از عقل جدا کجا شود عاقل؟
عقل است ابدی، اگر بقا بایدت

...

.ARMIN · 8/4/20

طمع ندارم ازین پس زخلق جاه و محل		مگر به خالق و دادار خلق عز و جل
حرام را چو ندانستمی همی ز حلال		چو سرو قامت من در حریر بود و حلل
به طبع رفت به زیرم همی جهان جهان		چو خوش لگام یکی اسپ تیز رو به مثل
دوان به سوی من از هر سوی حلال و حرام		چو سیل تیره و پر خس به پستی از سر تل
من فریفته گشته به جهل، تکیه زده		به قول جعفر و زید و ثنای خیل و خول
فگند پهن بساطی به زیر پای نشاط		به عمر کوته خود در دراز کرده امل
مرا خبر نه ازانک این جهان مرد فریب

...

.ARMIN · 8/4/20

گسستم ز دنیای جافی امل		تو را باد بند و گشاد و عمل
غزال و غزل هر دوان مر تو را		نجویم غزال و نگویم غزل
مرا، ای پسر، عمر کوتاه کرد		فراخی‌ی امید و درازی‌ی امل
زمانه به کردار م**س.ت اشتری		مرا پست بسپرد زیر سبل
بسی دیدم اجلال و اعزازها		ز خواجه‌ی جلیل و امیر اجل
ولیکن ندارد مرا هیچ سود		امیر اجل چون بیاید اجل
اگر عاریت باز خواهد ز ما		زمانه نه جنگ آید و نه جدل
چنانک آمدی رفت باید همی		به تقدیر ایزد تعالی...

.ARMIN · 8/4/20

ستم از عجز و نه نیز از کلال
یکسره عشاق مقال منند		در گه و بیگه به خراسان رجال
وز سخن ونامه‌ی من گشت خوار		نامه‌ی مانی و نگارش نکال
نام سخن‌های من از نثر و نظم		چیست سوی دانا؟ سحر حلال
گر شنوندی همی اشعار من		گنگ شدی ربه و عجاج لال
ور به زمین آمدی از چرخ تیر		برقلم من شده بودی عیال
ور به گمان است دل تو درین		چاشنیم گیر چه باید جدال؟
جز سخن من ز دل عاقلان		مشکل و مبهم را نارد زوال

...

.ARMIN · 8/4/20

گرامی چو مال و قوی چون جبال		نکو چون جوانی و خوش چون جمال
کهن گشته‌ای تن نه‌ای بل نوی		فزاینده در گردش ماه و سال
ازو ناشده حال دوشیزگی		ولیکن پسوده مر او را رجال
همو مایه‌ی زهد و دین هدی		همو مایه‌ی کفر و شرک و ضلال
رهائی نیابد هم از مرگ خویش		مبارز چو عاجز شود در قتال
هر آنگه کزو باز ماند خطیب		فزاید برو بی‌سعالی سعال
فزونتر شود چون دوتائی کنمش		دوتا چون کنندش بکاهد دوال
همش گرم و هم سرد خواهی ولیک

...

.ARMIN · 8/4/20

لشکر پیری فگند و قافله ذل		ناگه بر ساعدین و گردن من غل
غلغل باشد به هر کجا سپه آید		وین سپه از من ببرد یکسر غلغل
شاد مبادا جهان هگرز که او کرد		شادی و عز مرا بدل به غم و ذل
نفسم چون نال بود و جسمم چون کوه		کوه شد آن نال و نال که به تبدل
نیک نگه کن گر استوار نداری		شخص چو نالم که بود چون که بربل
سی و دو درم که سست کرد زمانه		سخت کجا گردد از هلیله‌ی کابل؟
قدم چون تیر بود چفته کمان کرد		تیر مرا تیر و دی به رنج و تحامل

...

شعرکده غمکده

گزینه‌های بیشتر

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

.ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده ** غمکده **

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

امضا : .ARMIN

شعرکده غمکده