شعرکده غمکده

.ARMIN · 11/4/20

...

.ARMIN · 11/4/20

...

.ARMIN · 11/4/20

ای عجب ار دشمن من خود منم		خیره گله چون کنم از دشمنم؟
دشمن من این تن بد مهر م**س.ت		کرده گره دامن بر دامنم
وایم از این دشمن بدخو که هیچ		زو نشود خالی پیراهنم
جامه بدرند از اعدا و آنک		جامه‌ش بدرید ز خود، خود منم
دشمن من چاهی و تیره است و من		برتر از این تیزرو روشنم
این فلکی جان مرا شصت سال		داشت در این زندان چاهی تنم
گر نشدم عاشق و بی‌دل چرا		مانده به چاه اندر چون بیژنم؟
چونکه در این چاه چو نادان به باد

...

.ARMIN · 11/4/20

پانزده سال برآمد که به یمگانم		چون و از بهر چه؟ زیرا که به زندانم
به دو بندم من ازیرا که مر این جان را		عقل بسته است و به تن بسته‌ی دیوانم
چه عجب گر ندهد دیو مرا گردن؟		سروریش چه کنم؟ من نه سلیمانم
مر مرا آنها دادند که سلمان را		نیستم همچو سلیمان که چو سلمانم
همچو خورشید منور سخنم پیداست		گر به فرسوده تن از چشم تو پنهانم
نور گیرد دلت از حکمت من چون ماه		که دلت را من خورشید درفشانم
کان علم و خردو حکمت یمگان است		تا من مرد خردمند به...

.ARMIN · 12/4/20

.ARMIN · 12/4/20

پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش		تا دررسم مگر به رسول و شفاعتش
پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول		دارم شفیع پیش رسول آل و عترتش
با آل او روم سوی او هیچ باک نیست		برگیرم از منافق ناکس شناعتش
دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک		امروز امتان رسولند و رعیتش
گر سوی آل مرد شود مال او چرا		زی آل او نشد ز پیمبر شریعتش؟
بر بنده‌ی تو طاعت تو نیست نیم از انک		پیغمبر تو راست ز طاعت بر امتش
گفتت که بنده را تو به بی‌طاعتی مکش		وانگه نکشتت ار تو نبودی به...

.ARMIN · 12/4/20

چه بود این چرخ گردان را که دیگر گشت سامانش؟		به بستان جامه‌ی زربفت بدریدند خوبانش
منقش جامه‌هاشان را که‌شان پوشید فروردین		فرو شست از نگار و نقش ماه مهر و آبانش
همانا با خزان گل را به بستان عهد و پیمان بود		که پنهان شد چو بدگوهر خزان بشکست پیمانش
ز سر بنهاد شاخ گل به باغ آن تاج پر درش		به رخ بر بست خورشید آن نقاب خز خلقانش
همان که سر که پوشیدش به دیبا باد نوروزی		خزانی باد پنهان کرد در محلوج کوهانش
یکی گردنده گوئی بر شد از دریا سوی گردون		که جز کافور و مروارید و گوهر نیست...

.ARMIN · 12/4/20

.ARMIN · 12/4/20

صعب‌تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش		پیش این عیب سلیم است بلاها و عناش
گر خردمند بقا یافتی از سفله جهان		همه عیبش هنرستی سوی دانا به بقاش
فتنه ز آن است برو عامه که از غفلت و جهل		سوی او می به بقا ماند ازیرا که فناش
کس جهان را به بقا تهمت بیهوده نکرد		که جهان جز به فنا کرد مکافات و جزاش
او همی گوید ما را که بقا نیست مرا		سخنش بشنو اگر چند که نرم است آواش
گرچه بسیار دهد شاد نبایدت شدن		به عطاهاش که جز عاریتی نیست عطاش
روز پر نور و بها هست ولیکن پس...

.ARMIN · 12/4/20

چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟		زیرا که بگسترد خزان راز نهانیش
بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شد		بیچارگی و زردی و کوژی و نوانیش
تا زاغ به باغ اندر بگشاد فصاحت		بر بست زبان از طرب لحن غوانیش
شرمنده شد از باد سحر گلبن عریان		وز آب روان شرمش بربود روانیش
کهسار که چون رزمه‌ی بزاز بد اکنون		گر بنگری از کلبه‌ی نداف ندانیش
چون زر مزور نگر آن لعل بدخشیش		چون چادر گازر نگر آن برد یمانیش
بس باد جهد سرد ز که لاجرم اکنون		چون پیر که یاد آیدش از روز...

شعرکده ** غمکده **