شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

هم جا برای این‌که بمانم نبود و نیست
هم موقع سفر چمدانم نبود و نیست
پشت سرم شب سفر آبی نریخته‌اند
یعنی که هیچ‌کس نگرانم نبود و نیست
رفتم و سخت معتقدم عشق لقمه‌ای است
که هیچ‌وقت قدر دهانم نبود و نیست
گفتند آفتاب تو در پشت ابرهاست
ابری در آسمان جهانم نبود و نیست
انگار هیچ‌وقت به دنیا نبوده‌ام
درهیچ جای شهر نشانم نبود و نیست
در دفتر همیشه نوِ خاطرات ِ من
چیزی برای این‌که بخوانم نبود و نیست
قصدم نوشتن غزل است و نوشته‌هام
حتی شبیه آن به گمانم نبود و نیست

 

[.ARMIN]

امشب بیا که تشنه ی یک همنشینی ام
دیگر امید نیست که فردا ببینی ام

فردا مرا _ تمام ِمرا _ باد می بَرد
ای کاش جای باد ، تو امشب بچینی ام

خورشید ، فرصتی است که از من گذشته است
تاریک ، مثل سایه ی تَنگِ پَسینی ام

لحظه به لحظه از دل هم دور می شدیم
از بس تو آن همانی و من این همینی ام

دیگر من آن چنان که تو هستی نمی شوم
آخر تو جای من ... چه کنم !؟ این چنینی ام

با این همه هنوز دلی مانده ، دیر نیست
من که هنوز عاشقِ عشق آفرینی ام

پیش از تو این همه شبِ من آسمان نداشت
بر من بتاب عشقِ قشنگِ زمینی ام !

 

[.ARMIN]

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد


انگار نه از یه شهر دور
که از همه دنیا میاد

تا وقتی که در وا میشه لحظه ی دیدن می رسه

هر چی که جاده س رو زمین به سینه ی من می رسه ، آه

ای که تویی همه کسم بی تو می گیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می خوام می رسم

وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم

گل های خواب آلوده رو واسه کی بیدار بکنم واسه کبوترای عشق دست کی دونه بپاشیم

مگه تن من می تونه بدون تو زنده باشه ای که تویی همه کسم بی تو می گیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می خوام می رسم

عزیز ترین سوغاتیه غبار پیراهن تو

عمر دوباه ی منه دیدن و بوییدن تو

نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

تو خواهي ماند و کسي نه خواهد ديد

تو خواهي ماند
و کسي نه خواهد ديد
و نه خواهد فهميد زيستن ات را در چشمانم

خواهي ديد و خواهي شنيد

گرماي تابناک عشق را
خواهي خفت و برخواهي خاست


روزهاي پيش رو را خواهي ديد
که نخواهند بود
چون روزهاي گذشته

آنطور که زيسته بودي
در افکارت غرق خواهي گشت

فهميدن هر عشقي
گذران يک عمر است

سپري خواهي‌اش کرد

تو را وصف ناپذير

زندگي خواهم کرد
در چشمانم خواهم زيست

در چشم‌هايم ، تو را پنهان خواهم کرد

روزي تنها زبان به سخن خواهي گشود

خواهي نگريست
من چشم‌هايم را فرو خواهم بست

در خواهي يافت

 

[.ARMIN]

زمان در خواب و دريا قصه پرداز


خيالم در بلندي هاي پرواز،


ز تلخي هاي پايان، مي رسيدم-



به شيرينِ شگفتي هاي آغاز !




"فریدون مشیری"

اهمیت و ارج زندگی در همین است که موقت است،


تو باید جاودانگی خودت را در جای دیگری نشان بدهی،


و آن جا «انسانیت» است!

 

[.ARMIN]

باز هم مجنون شدم لیلا بیا و ناز کن
شیطنت کن عشوه کن افسونگری آغاز کن

موی را افشان بکن تا باد هم مجنون شود
روسری بردار و عالم را پر از اعجاز کن

شاعران را از تو گفتن مُنتهای آرزوست
فخر بر اَبرو کمانِ حافظ شیراز کن

خواب دیدم بسترم تا آمدی زینت گرفت
ابن سیرین را بگو تعبیر سروِناز کن

ناز انگشتان تو بر پرده های تارِ من
معجزه با پنجه ات در پرده ی شهناز کن

فتنه کن آتش بسوزان و نوایی ساز کن
شرّ و شوری آتشین ای دختر اهواز کن

آس دل را برده ای در حکم دل آهسته تر
در قمارت رحم بر این تک ورق سرباز کن

ای تن طنّاز تو گل واژه ی شعر و غزل
جان من آن دکمه های لعنتی را باز کن

 

[.ARMIN]

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست
قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست
گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست
آسمانی تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزل شور انگیز
که همین شوق مراخوبترینم کافیست

 

[.ARMIN]

یه روز دلم گرفته بود مثل روزای بارونی

از اون هواها که خودت حال و هواشو می دونی

اگه بشه با واژه ها حالمو تعریف بکنم

تو هم منو شعر منو با همه حست می خونی

یه حالی داشتم که نگو،یه حالی داشتم که نپرس

یه تیکه از روحمو من جایی گذاشتم که نپرس

یه جایی که می گردمو دوباره پیداش می کنم

حتی اگه کویر باشه بهشت دنیاش می کنم

اسم قشنگ شهرمو تو می دونی چی می زارم

دونه دونه کوچه هاشو به اسمای کی می زارم

آخه تو هم مثل منی، مثل دلای بارونی

وقتی هوا ابری می شه حال و هوا مو می دونی

 

[.ARMIN]

نفرین به عشق و عاشقی
نفرین به بخت و سرنوشت

به اون نگاه که عشقتو
تو سرنوشت من نوشت

نفرین به من نفرین به تو
نفرین به عشق من و تو

به ساده بودن منو
به اون دل سیاه تو

 

[.ARMIN]

من از راهی دور
برای خواندن خواب های تو آمده‌ام،
من از راهی دور
برای گفتن از گریه های خویش
راهی نیست،
در دست افشانی حروف
باید به مراسم آسان اسم تو برگردم،
من به شنیدن اسم تو عادت دارم
من
مشق نانوشته ام به دست نی،
خواندن از خواب تو آموخته ام به راه
من
باران بریده ام به وقت دی،
گفتن از گریه های تو آموخته ام به راه
به من بگو
در این برهوت بی خواب و طی،
مگر من چه کرده‌ ام
که شاعرتر از اندوه آدمی ام آفریده اند؟