شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

ید.

خبر از آمدنش نیست، نگاهم ! برگرد
ای غم انگیزترین ابر سیاهم ! برگرد

چشم من!گوش به فرمان دلم هستی؛باش
ولی این بندگیت کرده تباهم ، برگرد

نشد از دل بروی، ای غم بی پایانم
به غمت! جز غم تو نیست پناهم، برگرد

قطره قطره غزل از ابر نگاهم جاریست
مطلع شعر شده "چشم به راهم" برگرد

روزها بی تو به تن کرده هوای غم را
بس که لبریز شدند از من و آهم ، برگرد

آسمان پنجره را زیر نظر خواهد داشت
شده ای گم پس این پنجره ماهم! برگرد

تو همان خواهش ممنوعه قلبم هستی
من که دلشاد به این حس گناهم برگرد

 

[.ARMIN]

ابرسیاه

شما عبارت "ابرسیاه شما عبارت "ابرسیا ..." را انتخاب کرده اید ، جستجو در فرهنگ لغت برای یک کلمه انجام می شود و لطفا یک کلمه را فقط انتخاب نمائید.
خبر از آمدنش نیست، نگاهم ! برگرد
ای غم انگیزترین ابر سیاهم ! برگرد

چشم من!گوش به فرمان دلم هستی؛باش
ولی این بندگیت کرده تباهم ، برگرد

نشد از دل بروی، ای غم بی پایانم
به غمت! جز غم تو نیست پناهم، برگرد

قطره قطره غزل از ابر نگاهم جاریست
مطلع شعر شده "چشم به راهم" برگرد

روزها بی تو به تن کرده هوای غم را
بس که لبریز شدند از من و آهم ، برگرد

آسمان پنجره را زیر نظر خواهد داشت
شده ای گم پس این پنجره ماهم! برگرد

تو همان خواهش ممنوعه قلبم هستی
من که دلشاد به این حس گناهم برگرد

 

[.ARMIN]

خبر از آمدنش نیست، نگاهم ! برگرد
ای غم انگیزترین ابر سیاهم ! برگرد

چشم من!گوش به فرمان دلم هستی؛باش
ولی این بندگیت کرده تباهم ، برگرد

نشد از دل بروی، ای غم بی پایانم
به غمت! جز غم تو نیست پناهم، برگرد

قطره قطره غزل از ابر نگاهم جاریست
مطلع شعر شده "چشم به راهم" برگرد

روزها بی تو به تن کرده هوای غم را
بس که لبریز شدند از من و آهم ، برگرد

آسمان پنجره را زیر نظر خواهد داشت
شده ای گم پس این پنجره ماهم! برگرد

تو همان خواهش ممنوعه قلبم هستی
من که دلشاد به این حس گناهم برگرد

 

[.ARMIN]

نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه،نه! آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف!
بسته های فردا همه ای کاش ای کاش!
ظرف این لحظه ولیکن خالی ست
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید در این خانه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقی ست
تا خدا مانده، به غم وعده این خانه مده..

 

[.ARMIN]

ابری نیست
بادی نیست
می نشینم لب حوض
گردش ماهی ها روشنی من گل آب
پاکی خوشه زیست
مادرم
ریحان می چیند
نان و ریحان و پنیر آسمانی بی ابر اطلسی هایی تر
رستگاری نزدیک لای گلهای حیاط
نور در کاسه مس چه نوازش ها می ریزد
نردبان از سر دیوار بلند صبح را روی زمین می آرد
پشت لبخندی پنهان هر چیز
روزنی دارد دیوار زمان که از آن چهره من پیداست
چیزهایی هست
که نمی دانم
می دانم سبزه ای را بکنم خواهم مرد
می روم بالا تا اوج من پر از بال و پرم
راه می بینم در ظلمت من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه از پل از رود از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

 

[.ARMIN]

عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم
یا گناهیست که اول من مسکین کردم

تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری
غم دل با تو نگویم که ندانی دردم‌

ای که پندم دهی از عشق و ملامت گوییتو نبودی که من این جام محبت خوردم

تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من
ترک جان دادم از این پیش که دل بسپردم

عهد کردیم که جان در سر کار تو کنیم
و گر این عهد به پایان نبرم نامردم

من که روی از همه عالم به وصالت کردم
شرط انصاف نباشد که بمانی فردم

راست خواهی تو مرا شیفته می‌گردانی
گرد عالم به چنین روز نه من می‌گردم

خاک نعلین تو‌ای دوست نمی‌یارم شد
تا بر آن دامن عصمت ننشیند گردم

روز دیوان جزا دست من و دامن تو
تا بگویی دل سعدی به چه جرم آزردم

 

[.ARMIN]

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش به جهان ازا ین چه خوشتر
تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی

چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این در تماشا که به روی من گشادی

تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی
نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟

همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی
همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی

ز کدام ره رسیدی ز. کدام در گذشتی
که ندیده دیده رویت به درون دل فتادی

به سر بلندت‌ای سرو که در شب زمین‌کن
نفس سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی

 

[.ARMIN]

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من م**س.ت چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آیم و، چون سایه دیوار
گامی از سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شب‌ها
چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهریت‌ ای گل که درین باغ
چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم‌

ای چشم سخن گوی تو بشنو ز نگاهم
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

چشم در چشمت نشستم، حیرتم از هوش رفت
چشم وا کردم به چشم اندازی از این بازتر

از شب جادو عبورم دادی و دیدم نبود
جادویی از سحر چشمان تو پُر اعجازتر

آن که چشمان مرا‌تر کرد، اندوه تو بود
گر چه چشم عاشقان بوده ست از آغاز، تَر

 

[.ARMIN]

از خانه بیرون می‌زنم، اما کجا امشب
شاید تو می‌خواهی مرا در کوچه‌ها امشب

پشت ستون سایه‌ها روی درخت شب‌
می‌جویم، اما نیستی در هیچ جا امشب‌

می‌دانم آری نیستی، اما نمی‌دانم
بیهوده می‌گردم به دنبالت چرا امشب؟

هر شب تو را بی جستجو می‌یافتم، اما