عاشقانه‌ها عاشقانه‌های سوسن خسروی

[ASaLi_Nh8ay]

هراسش حصارش ز رقصی به جولانگه مرگ
به خطهای مغشوش مانوس شد تا نگاهش

به شه باله چرخان چو زرگرد ریزد ز که برگ
تلی سوی پولک ؛ چراغ شب و شاهراهش


ز شن لب فروبسته غلتان زند ساز خاموش
که هشیارش از وهم بیداری سالیان کرد

سه تاره نوازی مهزاده ماهیش در گوش
بر آنسوترش مهر دریا براو میزبان کرد​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ز پرواز در واپسین صبح سالار خیزاب
نگینی از آزاده ماهی به توفان نشاند

پریزاد رویا بر امواج گیسو کشاند
ز بیتابی اش صد بلم نی به آواز راند


مراد سمن ماهیان شد به از ترس رستن
و دیوار تردید را با رشادت شکستن

خمار قفس با خرد ورزی از جان زدودن
بر آغوش دریای آزادی از شوق جستن​

 

[ASaLi_Nh8ay]

پروازِ شهرآشوب را در سر نهفتن
پروانه ماهی وار در دریا شکفتن

با التهابِ موج ، دل بر باد دادن
بر شانه ی توفانیِ عشق تو خفتن

مثل صدف در انزوای خود تنیده
دُرِّ سیــــــاه سرنوشتی تار سفتن​

 

[ASaLi_Nh8ay]

خلوت نشینِ پیله ی تنهاییِ مـــاه
شعری بدونِ قاب از مهتاب گفتن

با چرخشی کاهنده ُو رقصی پری سان
تنپوشِ سایه از سرابِ عشق رُفتن

تشییعِ ممنوع سرودی دوش تاری
بر پوستیـنِ پاره ی طبــلی نهفتن

میراثِ شمعم شعله را از یاد برده
با قطره ی جان پیله در آتش شکفتن​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ببین ز شعبده اش سایه ی مچاله ی عشق
بر آفتـاب بَرَد شـــعله ها ز هاله ی عشق

فرشتـــه کشــــتی گلپــــــره را ز توفـانها
به موجِ عطر سپارد، گهر به چاله ی عشق

نگر که مَه نمی شکـــند قلـه ی بلند ِ تهـی
پگاه ِ روشن هـورست بر کــلاله ی عشق​

 

[ASaLi_Nh8ay]

نهانه در صدفی اخگری حباب افروخت
نصیب بیخردان شد خزف نواله ی عشق

ز خوشــخرامی جغـدی ستاره صیـد نشد
به عرش می کشدش خونبهاش واله ی عشق

به سر سپـــــردگیِ دلقـکان و کامچران
برین عمارت ویران چه سود ماله ی عشق​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ز وعــده ها که فریبـــد عوام ؛ زاهد رند
به نیم سـایه ی لرزان زند پیـاله ی عشق

به فصـلِ یـاوه بهـارم مسافــری گذراست
که با خشونت خاری خمیده لاله ی عشق

به سازِ خفتـــه نباشــــد نوید نغـمه ، اگر
نُتی به حاشیه راند ، نوا ز ناله ی عشق​

 

[ASaLi_Nh8ay]

پر از شورشــــی بی سرانجــــام از نام ِخویشم
پری سجده ام کرد و جان خسته ای خام خویشم

چو موجِ غـــــــروری رماند از کـرانِ بهشتـــم
دگر صخره ای سجده خو، رانده ای رام خویشم

به شر، خش گرفت از ازل شیشه ی سرنوشتم
که قابیــلِ گـم راهِ پنــــــدار ِ شب فام ِ خویشم​

 

[ASaLi_Nh8ay]

چه سوگا ، صدف جامه های تـهی می درانم ؟
نه ! نفــــرینیِ مشـتِ بی دانه در دامِ خویشـم

شبم کشـــتی ِزندگی می کشــد ســــوی ِماهی
که بی پلک ، مســتانه نوشاند از جام خویشم

ستــــارهَ م بر این جمـجمه آسمــانِ شـــکسته
سراگون نشســـته به گـــودالِ گِل بام خویشم​

 

[ASaLi_Nh8ay]

چو ترســـنده از بال سـوزانِ ققـــنوس وارم
تبــــه توشه، نوشنـده یِ زهرِ فرجام خویشم

اگر برفـروزم به گردون خردوَرز و هشیار
سپــــــهرم فـرازد به گردونه یِ کامِ خویشم​