شاعر‌پارسی اشعار خیام نیشابوری

[Michel]

گر آمدنم بخود بدی نامدمی

ور نیز شدن بمن بدی کی شدمی

به زان نبدی که اندر این دیر خراب

نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

 

[Michel]

گر دست دهد ز مغز گندم نانی

وز می دو منی ز گوسفندی رانی

با لاله رخی و گوشه بستانی

عیشی بود آن نه حد هر سلطانی

 

[Michel]

گر کار فلک به عدل سنجیده بدی

احوال فلک جمله پسندیده بدی

ور عدل بدی بکارها در گردون

کی خاطر اهل فضل رنجیده بدی

 

[Michel]

هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری

تا چند کنی بر گل مردم خواری

انگشت فریدون و کف کیخسرو

بر چرخ نهاده ای چه می‌پنداری

 

[Michel]

هنگام صبوح ای صنم فرخ پی

برساز ترانه‌ای و پیش‌آور می

کافکند بخاک صد هزاران جم و کی

این آمدن تیرمه و رفتن دی

 

[Michel]

ابریق می مرا شکستی ربی

بر من در عیش را ببستی ربی

من می خورم و تو میکنی بدمستی

خاکم به دهان، مگر تو مستی ربی

 

[ldkh]

افسوس كه نامه جواني طي شد
و آن تازه بهار زندگاني دي شد

وآن مرغطرب كه نام او بود شباب
فرياد ندانم كي آمدوكي شد
خیام
☆☆☆☆☆



یک عمر به کودکی به استاد شدیم
یک عمر زاستادی خود شاد شدیم
افسوس ندانیم که ما را چه رسید
از خاک بر آمدیم و بر باد شدیم
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆



در کارگه کوزه گری بودم دوش
دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش
هر یک به زبان حال با من گفتند
کو کوزه گر و کوزه خرو کوزه فروش
خیام

 

[ldkh]

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو دانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆




شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی
هر لحظه به دام دگری پا بستی

گفتا شیخا هر آن چه گویی هستم
آیا تو چنان که می نمایی هستی
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆☆




آن به كه در اين زمانه كم گيري دوست
با اهل زمانه صحبت از دور نكوست

آنكس كه به جمگي ترا تكيه بر اوست
چون چشم خرد باز كني دشمنت اوست
خیام

 

[ldkh]

در هر دشتي كه لاله زاري بوده است
آن لاله ز خون شهرياري بوده است

چو برگ بنفشه كز زمين مي رويد
خاليست كه بر رخ نگاري بوده است
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆



چون آب به جويباروچون باد به دشت
روزي دگر از نوبت عمرم بگذشت
هرگز غم دوروز مرا ياد نگشت
روزي كه نيامدست و روزي كه گذشت
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆



اي دل ز زمانه رسم احسان مطلب
وز گردش دوران سرو سامان مطلب
درمان طلبي درد تو افزون گردد
با درد بسازو هيچ درمان مطلب
خیام

 

[ldkh]

تا کي غم آن خورم که دارم يا نه
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه
پرکن قدح باده که معلومم نيست
کاين دم که فرو برم برآرم يا نه
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆



نیکی و بدی که در نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است
خیام
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆



ساقی ، گل و سبزه بس طربناک شده است
دریاب که هفته دگر خاک شده است
می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده است سبزه خاشاک شده است خیام