شاعر‌پارسی اشعار نیلوفر رضایی | اشعار پارسی

[SAN.SNI]

آن زمان که
آفتاب گردان
از خورشید متنفر شود،
من هم دیگر تو را
دوست نخواهم داشت!

 

[SAN.SNI]

در جایی که زمین،
خورشید را دور می زند و
آدم، آدم را؛
توقع زیادیست که تو،
هم شانه ی من راه بروی.

 

[SAN.SNI]

رسیدن مَحـال نیست؛
امّا همیشه
دستی دَر میان است
که میوه را کال از درخت جُدا کند.

 

[SAN.SNI]

پُـر شده ام از
احــساس ،
زیاد نزدیک من نشو ،
با تکانـی
تمام ِ آنچه
دوستــــــت داشته ام
فـُرو می ریزد ...

 

[SAN.SNI]

بوی گــُل
می دهد
دکمه های پیراهنت ؛
بچینمشان ؟!

 

[SAN.SNI]

قلبم تير ميكشد از تمام چيزهايي كه فكر كرديد غمگينم نميكند،
دل ازرده ام نميكند،
زجرم نميدهد،
در حالي كه براي هر كدامشان ساعت ها اشك ريختم،
قلبم را در دستانم از درد فشردم،
و نفس هايم را به اجبار دم و بازدم كردم...
كاش راحتم بگذاريد از اين همه ناداني هايتان
از اين همه بي مروتي هايتان
از اين همه بي معرفتي و نارفيق بودن هايتان!

 

[SAN.SNI]

بوی ‘گـُل’
پیچیده است ؛
مگر پیراهنِ
[بهـار] را به تن کرده ای ؟!

 

[SAN.SNI]

"وطـن" ؛
سرباز را یادِ
آغوشِ «تـو» می انداخت !

 

[SAN.SNI]

"گونه" اَت ،
دشت ِ لاله هاست
که «واژگـون» می کند مرا !

 

[SAN.SNI]

در "تـو" ،
مزرعـهِ قاصدک هاست ؛
که اینچنین
[آرزویـَم] شده ای !