شاعر‌پارسی اشعار نیلوفر لاری پور | اشعار پارسی

[VAN]

آن قدر هم ساده نیست

بیایی

عاشقانه در زندگی ام نفس بکشی

بعد بگویی که رفتنت

تقدیر است

و من لبخند بزنم

انتهای این سرنوشت

ویرانی من است

ویرانی توست

و ویرانی آن چه ترا

ناگزیر از این تقدیر می کند

شب خوش عزیزکم

اگر صبح بیدار شدی

سلام مرا

به جاده هایی که تقدیرشان دیدن تو نیست

برسان.

اشتباه از تو بود

تو عاشق کسی شدی

که تقاص بوسه های گم شده اش را

از تو می گیرد

و به تنهایی ویران نمی شود

 

[VAN]

تــو بي نهايت شب وقتي نگات مي خنديد

چشمــاي خيره ي مـن اندوه تــو نمي ديـد

چـرا غـريـبـه بـودم بــا غــربـت نـگاهـت

تصويــرمو نديدم تــو چشـم بــي گـنـاهت

کاشکـي بـراي قلبت يه آسمون مي ساختم

روح بــزرگ تــو رو چــرا نمـي شناختم

آيينه گـريـه مي کرد وقتـي تو رو شکستم

ستــاره پشت در بـــود وقتـي درارو بستم

تــو بــودي و سکوت و غروب سرد پاييز

باغچه رو زيرورو کرد برگهاي زرد پاييز

حالا مـــنِ غريــبـه دنـبــال تـــو مـي گـردم

بــا قلبِ آسمونيت کمک کــن تــا بــرگـردم

 

[VAN]

تو شب ساكت و برفي . ته كوچه تك و تنهاست

با تموم انتظارش . چشم به راه صبح فرداست

به سپيدي خيره مونده . با دو تا چشم زغاليش

مي‌خواد آسمون بخنده . توي فرداي خياليش

رو تن ساكت و سردش دونه‌هاي برف مي‌شينه

اگر آدمك بخوابه خواب خورشيدو مي‌بينه

عشق خورشيد توي قلبش داره آشيون مي‌سازه

نمي‌دونه پاي اين عشق بايد عمرش رو ببازه

نمي‌دونه چتر آفتاب هستيش رو ازش مي‌گيره

گم مي‌شه تو دست خورشيد، توي تنهايي مي‌ميره

صبح فردا «ته كوچه» ساكت و سرده و خالي

اون طرف‌تر روي برفا مونده چشم‌هاي زغالي

 

[VAN]

چشمهاي تو مثل آينه بود که به تصوير مُرده جان مي داد

با تو عطر بهار با من بود نفسم بـوي آسمان مـي داد

يک نفر در کنار سايه تو به مـن و سادگيم مي خنديد

بازهم يک نگاه شرماگين اوّلين بوسه ، آخـرين ترديد

لحظه هاي نجيب و باکره راتـا شب اشتباه مـي بـردم

تن تبعيدي ترا با خود لب مـرز گناه مـي بـردم

حسرت يک تغزل کوتاه بـر دلم مثل زخم کاري بود

در کنار حضور تو ، اين بار يک نفر گرم سوگواري بود

روي لب هاي خشک و تب زده ام داغ آن اشتباه جا مانـده

در نگاه غرور زخمي من لذت آن گناه جـا مانـده

عطر پاييزي تو پيچيده در نفسهاي زرد گندمـزار

فرصت آخر است باور کن بغض من را به شانه ات بسپار

 

[VAN]

شب بخير اي آخــريـن امـيد من

نذار تـــاريکي تو قـلبت بشـينه

چشات رو به روي شهر شب ببند

تا چشاي کوچيکت خواب ببينه

مي دونـم خـواب ســتاره مي بيني

خنده هات براي من غريبه نيست

با مــداد نــــقره اي رو تـــــن مـاه

همه ي آرزوهـــات رو بنـويس

غروبـا تو سرزمـــــــين خواب تو

بوي تنهايي و غربـــت نميـــــآد

توي کوچــــــه هاي ســـــــبز اون

بجز، صداي پاي محبت نمــــيآد

فرصت موندن شـــهر خواب کـمه

دلت رو به آســــــمون گره بزن

پا بذار تو جاده هاي کــــــهکشون

شب بخيراي آخـــــرين اميد من

 

[VAN]

نمي دونم دنبال کدوم شبم

به يه لبخند غريبه دلخوشم

انتظار خط مي کشه رو لحظه هام

وقتي که ثانيه ها رو مي کُشم

تو هراس اين تمناي مدام

توي اين مرثيه هاي ناگريز

مي دونم مياي ولي يه روز دور

مي دونم مياي ولي يه روز دير

واپسين لحظه ديدار

منو دست گريه نسپار

توي ترديد شب ِ خدانگهدار

اگه خوابم اگه بيدار

توي اين فرصت تکرار

بگو عاشقي براي آخرين بار ...

 

[VAN]

عمريه ساكت و غمگين توي تنهايي نشستم

بغض سرد و بي صدامو تو چشاي تو شكستم

طعم تلخ گريه ها مو كسي اينجا نميدونه

چه غريبه توي دنيا لحظه هاي عاشقونه

به هواي چشم خيسم ديگه ابري نمي باره

تو شباي خالي من نميخنده يه ستاره

جاده از تو گذشتن پيش رومه تا هميشه

تو نموندي تا ببيني آخر قصه چي ميشد

سايه اي خسته تر از شب و تو با پاي پياده

اخر قصه همينه من و تنهايي و جاده

 

[VAN]

واسه‌ ي شکستن غرور من

تو بدون که اولين بهانه‌اي

اين شب که تمومي نداره

آخرين فرصت عاشقانه‌اي

خط بکش رو همه‌ي ترانه‌هام

اين غرور سنگيو ازم بگير

مي‌خوام از تو به خودم پل بزنم

بزار گم شم توي بهت اين مسير

اگه با اشاره‌ي تو مي‌شکنم

اگه روحمو به آتيش مي‌کشم

تو بدون که عاشقم اما هنوز

من همون کوه بلند سرکشم

تو به من دروغ بگو اما بدون

که وجود من يه دنيا خواهشه

تو به من دروغ بگو اما نرو

شايد اين دروغا باورت بشه

خنده‌هات دليل بودن منه

واسه من همين بهانه کافيه

نمي‌خوام راس راسي عاشقم بشي

يه دروغ عاشقانه کافيه!!

 

[VAN]

اي تو سرشار از بي نهايت

عاشقم , عاشق چشمهايت

لحظه هاي مرا زير و رو كرد

عطر سكر آور و آشنايت

من هم آبي ترين شعر ها را

ريختم عاشقانه به پايت

اي زلالي دريا , نگاهت

نغمه مبهم شب صدايت

چشمهايم كه عاشق ترينند

نذر آرامش چشمهايت

ميتوانم بمانم هميشه

عاشق خلوت با صفايت

 

[VAN]

چي مي شد دست تو اين خونه رو روشن بکنه

خونه اي که چشم به راه بوي بودن تو بود

چي مي شد خط بکشه بال و پرت تو آسمون

آسموني که در آرزوي بودن تو بود

کاشکي کوله بار دردو از رو دوشم بر مي داشتي

ميون اين شب ترديد منو تنها نمي ذاشتي

آسمون فرصت پرواز منو ازم گرفت

گوشه قفس نشستم تا که باورم کني

با وجودي که دلم مي خواست از اين خونه برم

همه درا رو بستم تا که باورم کني