محبوب مجموعه دلنوشته‌های یک خروار حرف | روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[روحـــناهی]

دست‌هایم را نباید رها می‌کردی.
ماهی کوچکی که در تنگ دلم، با دیدنت هوای دریا به سرش می‌زد، حالا بدون دست‌های تو جان داده است.
هنوز نفسی در جانش هست اما روح خرد‌شده‌ای که با اشک ز چشمانش فرو می‌ریخت را دیدم.
مرده‌ای است که نفس کشیدنش به بهانه‌های دروغین است. به اگر و شایدهایی نیمه جان مانده‌اش بند خورده که شاید بیاید. دل ندارم به او بفهمانم این شاید ابدیت دارد.
​

 

[روحـــناهی]

پاره جانی که در این روح می‌جوشد تا به تو برسد را هیچ‌کجا آرام نیست...
مگر در لبه فنجان خوش بوی قهوه‌ای که بر لبانت بوسه زده است.​

 

[روحـــناهی]

شب‌هایم طولانی شده‌اند...
آنقدر که حالا حتی در میانه روز که خورشید تا آسمان خودش را کشانده،
باز هم جایی میان شب‌های موهایت نفس می‌کشم.​

 

[روحـــناهی]

نپرس که چرا بوم‌ زندگی‌ام مملو است از نقاشی دست‌های رها شده خاکستری...
از این تن سوخته نیمه‌جان چیزی جز خاکستری و خاکستر نمانده آخر... ​

 

[روحـــناهی]

تنهایی که در آغوشم می‌کشد، تنها یک سد نیم بند مرا از سیل سیاهی لانه کرده در گوشه خانه رهایی می‌دهد...
از جنس یک عطر دور است...
از جنس انحنای زیباترین منحنی هستی که بر گلبرگ‌های لبانت بوسه زده است.​

 

[روحـــناهی]

آخرین تکه‌‌دل‌ها را با چنگ و دندان به بند کشیده‌ام تا وقتی تنهایی خواست زیر چهارپایه غم بزند و گردن روحم را به طناب زخمت خاطره بزند، جایی در میان دستانم خاطره دستانت زنده شود و مرا با ترنم شیدایی که در گوش‌هایم جاری می‌شود به مادر مرگ بسپارد.​

 

[روحـــناهی]

پنجره‌های شکسته ذهن را رها کردم و دیوارهای روح را فروریختم تا مرا با دلی ببینی که عریان از هرآنچه آنها می‌پندارند خودش را برای تو برقصاند و با تپیدن‌هایی که جنون وادارش کرده از ازل تا ابد برقصد برایت سرودی بخواند که سرچشمه‌اش از چشمانت می‌جوشد‌​

 

[روحـــناهی]

اول مشت مشت بود.
هربار شعله‌ای که در لبخندت می‌درخشید از میان سرانگشتانت به انگشتانم جان می‌داد و رعد و برق میزد در آسمان نشسته در سینه‌ام صندوق دلم را باز می‌کردم و یک مشت واژه به خوردش می‌دادم.
حالا خروار خروار حرف تلنبار شده درونش را کجا جار بزنم تا زیر این سنگینی دق‌مرگ نشود؟​

 

[روحـــناهی]

شعله‌ها حیا سرشان نمی‌شد، هربار هم که گلاویز می‌شدیم باز هنگامه دیدنت جایی در تنم توطئه می‌کردند و شورش و کودتا...
لااقل عادل بودند، همه جا را یکی می‌سوزاندند. کمین می‌کردند تا لحظه ای که آوای خنده‌ات، آخرین ستون‌های شهر تنم را فرو بریزد و گوش‌هایم می‌سوخت.
شبیخون می‌زدند به چشم‌هایم وقتی در تصویر حل‌شده میان چشم‌هایت حتی نفس از یادم می‌رفت.
حالا اما برف و بوران دلتنگی چنان در به درشان کرده که تنها یکی را می‌سوزانند، دل را.​

 

[روحـــناهی]

دست‌هایم را رها کرده‌ام...
مرا، خودشان را، دنیا را خسته کرده‌اند و نایی نمانده تا حالیشان کنم این حالی که حالشان را فلج کرده لنگ می‌زند. نباید باشد، باشدش زیر چرخ نباید‌ها و نمی‌شود‌ها جان داده است.
نمی‌فهمند، نفهم شده‌اند و تنها به پچ‌پچه واژه‌های احمق زیر گوششان پناه برده‌اند...
دلم شور می‌زند، می‌دانم آخرین این نوشتن‌ها از ستاره‌هایی که تنها در آسمان چشم یک نفر می‌تابید، ستاره زندگی را از آنها می‌رباید اما عاشق‌اند. عشق هم که نمی فهمد لرزش پیچیده در سرانگشتان، آخرین تلاششان برای رهایی از بند جنون دستان است. این است که رهایشان کرده‌ام تا واژه‌های خبیث آنقدر یوغ اسارت عشق را در گردنشان بفشارند که خودشان و خودمان را به نقطه پایان جمله برسانند.​