ویژه مجموعه دلنوشته‌های زنده به گور | دلناز نیازی (ترانه) کاربر انجمن یک رمان

["Taraneh"]

زیبارویان، نظر یاد‌تون نره
***
"چگونه از تو بگویم که عاشقانه نباشد؟"
منِ مفتونِ دل‌آزار را پیش از طِیرانِ آسمانی‌‌ات خوب دیده بودی، نمی‌دانم... آن‌روز که در آغوش فرشتگان بالِ پرواز درآوردی، یک‌دَم، تنها یک نفس جانِ من، اعتراض به ماندن نکردی؟ که دخترکی شیفتگانه من را می‌پَرستد؟ باآن‌که رفته‌ای و من را بُرده‌ای ز یاد، می‌خواهمت و هنوز دوست دارمت!
"خاطرش نیست ولی خوب به خاطر دارم
که در آغوش خودم قولِ نرفتن می‌داد!"​

 

["Taraneh"]

شبِ هجران و فراقت چگونه تاب آوردم، بماند! روحِ من یک صبح آفتابی رفت، همان‌طور که با واپسین خنده شکرینش در چشم‌های آرزومَندِ منی که واله‌وار او را می‌پَرستیدم خیره مانده بود و نگاهش مملو از امید و شیفتگی! جانِ من چه می‌دانست که دگران بار* است که چشم‌های آرمان به دلش کورسویی از عشق را می‌بیند، می‌دانی جانِ دل، یکمین شب از فراغت، زندگی خنده‌کنان شاهدِ جان دادنِ من بود!
" که شب هجر، خیالِ تو من را خواهد کُشت!"
***
دگران بار: آخرین بار​

 

["Taraneh"]

"آن‌که دلتنگِ توام، اقرار می‌خواهد مگر؟"
صدایت می‌زنم، باز می‌گردی، برای سکونِ میانِ آغوشت به سویت پروار می‌کنم... جدایی می‌طلبی و این‌گونه زخم به جانم می‌زنی، می‌دانی... دلتنگی، قلبی‌ست به شرط چاقو! یاقوت سُرخِ وامانده من، مدت‌هاست رَد چاقو را به جان خریده است... دُرست از همان روزی که تو را با چشم‌های گریانم در خاک جای دادم و سپس کمی آن‌‌طرف‌تر نزدیک به آغوشت زنده‌زنده در گورِ دلدادگی‌هایمان آرام گرفتم!​

 

["Taraneh"]

چشم‌هایم را باز کردم، پریشان صدایت زدم... چنان فریاد‌گونه می‌خواندمت که بی‌شک صدایم را فرشتگانی که جان از جانِ من ستادند هم شنیدند، ناگریز پوزخندی زدند و دیوانه‌ای نسارِ منِ شیدا کردند!
صفحه تلفُن همراهم را باز کردم، تصویرمان بود ولی تو، در کنارِ من خط بطلانی بی‌رحمانه بر تو نقش بسته بود، جانِ بی‌جانِ من!
شماره‌ات را می‌گیرم، بلکه صدایت را، نفس بی نفست را بشنوم و کمی هم که شده آرام بگیرم...
"مشترک مورد نظر پاسخگو نمی‌باشد"
نامه‌ای برای تو که مُهر خاموشی بر دهانت کوبیده‌اند:
عشق دُرست همگون یک جام شربت زهرآگین و مهنا می‌ماند، در ابتدا هم‌چون دریاچه‌ای گلویت را نوازش می‌کند و تشنگی‌ات را برطرف، ولی سپس آن روی زهرآلودش را نمایان می‌کند و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

["Taraneh"]

یادش بخیر، تابستان‌هایی را می‌گویم که تو بودی، سَرای دلدادگی‌هایمان هنوز سرشار از گرما بود و تعشق و شیفتگی!
گاهی اوقات این گرما کارد را به استخوان می‌رساند تو در نیمچه حیاط کوچک خانه‌مان می‌نشستی و عطرِ پیراهنت را به آسمان هدیه می‌دادی و دم‌دمک جرعه‌ای از چایِ تازه‌دَمی را می‌نوشیدی!
تو و نگاهِ مهربانت چنان پیشِ رویم هستی که ثانیه‌ای نیست که تو را از یاد ببرم، جانِ سوخته من!
آن‌روز‌ها هرگاه که به وثاقِ مهر و وداد‌مان* می‌رسیدم... سَرم را بالا می‌آوردم که ببینمت، تو را، با آن فنجان چای همیشگی‌ات!
" می‌خندید و در نگاهش غمی می‌رقصید... .
شیبان"
***
وثاق مهر و وداد‌مان: خانه سرشار از مهر و محبت‌مان​

 

["Taraneh"]

"آسمان تاریک و شب تاریک و من تاریکِ تاریکم"
آمدم جانِ متروکِ من... بالأخره بعد از مدت‌ها دل از خاطراتمان کَندم و ناگاه به خودِ دیوانه و شیدا تو، آمدم... در کنارِ خانه کوچک و سرمدِ* روحِ بیچاره‌ام نشستم، گریستم! آن‌قدر بُلند که اطرافیان مجنون و واله نامیدنم! چه می‌دانستند هر چه برای جانِ شیرینم سوگواری کرد کم است...
خندیدم... ناگهان، بی‌هوا و قهقه‌وار... اگرچه تلخ!
و جانِ مملو از امیدت را به خاک بخشیدم، اگرچه سخت!
مأوای جدیدت را دوست ندارم ولی خاکش را می‌پرستم... چون تو را در آغوش گرفته است!
***
سرمد: ابدی​

 

["Taraneh"]

"حرف‌هایم آن‌قدر با اعماق وجودم عجین شده‌اند که بسترِ بیرونی مناسب برای آن‌ها پیدا نمی‌کنم!"
در قلبِ بی‌جان و خسته‌ام تک‌تک بودن‌هایت را مرور می‌کنم... یادِ تو از دَست رفته‌ام یک لحظه تنهایم نمی‌گذارد، چنان سخت در آغوشم گرفته است که کوچک‌ترین حرکتی من را یادِ تو می‌اندازد... بی‌یادِ تو هر‌جا که نشستم توبه!
مگر می‌توانم بی‌جانِ همیشه حاضرم کُنجی بنشینم، از ژرفای دلِ غم‌دیده‌ام بخندم! یا لحظه‌ای فارغ از تو گیسوانم را پیش چشم دیگری بگُشایم؟
نه نفسِ آلوده به خاکِ من، پس از تو خندیدن و دلدادگی... هزاران بار هم که سردی خاک را فریاد بزنند، حرام است!
***
تقدیم به دو تا همراهِ همیشگی من
ANAM CARA
REIHANEH NASIRI​

 

["Taraneh"]

سلام بر تو بی‌وفای من، درود بر تویی که خاک را شورمندانه در آغوش گرفته‌ای، بی‌آن‌که برایت مِهندی* داشته باشد که منِ دیوانه و دلباخته‌ای در گوشه‌ای پریشان از جهان وجود دارد که محتاج آغوش دریغ کرده توست!
رویا آغوش تو تنها یک آرزو بود که دیگر رُخ نمی‌دهد...
و من شیفته‌وار در خودِ بی‌جانم رویا می‌بافم:
در آغوشت گرفته‌ام جانِ من
دیگر نمی‌ترسم و هراسی از پایان و خشم جهان ندارم، هر کسی از این آسمانِ دل‌سخت سهمی دارد و من سهمم را گرفته‌بودم!
***
مِهند: اهمیت​

 

["Taraneh"]

نوداد‌ها شتابان می‌رسند جانِ پیمان‌شکن من، از گوشه و کنار‌ها شنیده‌ام جفا‌کار شده‌ای،آری جفا کرده‌ای که رهایم کردی! جانِ من امید در تو دیدم‌ام... چشم من را جفا مکن!
دلزدگی و انزجار جانِ من؟ در این دل نفرتی پیدا نخواهی کرد، با آن‌که دل‌مرگی دچارم کرده‌ای و من یک عمر می‌بایست در لهف* آغوشت بمانم... ولیکن من همیشه برایت ریشه‌ای از عشق خواهم بود و واله‌وار دوستت خواهم داشت!
"عشق هرگز نمی‌میرد، بلکه از گوری به گور دیگر منتقل می‌شود!"
***
لهف: حسرت​

 

["Taraneh"]

غبطه و افسوس در بند‌بند کالبُدِ شکافت‌خورده‌ام جان گرفته است، فرنودِ حیاتِ من! من از درد نبودت حسرت‌وار در خودم می‌پیچم!
من بیشتر از آن که رزین و خود‌دار باشم حسودم جانِ من! من رشک‌وارانه می‌نگرم هر اتفاقی که یک‌طرفش تو ایستاده باشی ولی طرفِ مقابلت منِ دل‌سوخته نباشم!
من سرشکسته از نبودنت ساعت‌ها به تصویرِ خنده‌هایت خیره می‌شوم و افسوس من را فرا می‌گیرد که زین پس برای دیگری قهقه سَر می‌دهی! یا شاید هم ثانیه‌هایی بی‌شمار به بارانِ تابیده بر پنجره! به تصویرِ دَستت‌هایت که در دَستِ دیگری کِلان شده است، به نگاهِ مملو از عشقت، در خیالِ نابسامانم خیره می‌شوم و حسرت ناجوانمردانه در جانم اتراق می‌اندازد! و به این فکر می‌کنم که چقدر آرزو داشتم در تک‌تک این ساعت‌ها منِ دیوانه...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.