منشور مهرآیین ادبیات: BDY مجموعه دلنوشته‌های آمین | فلورا کاربر انجمن یک رمان

[فلورا.]

به نام یکتای بی‌همتا
نام دلنوشته:‌ آمین
تگ:
رتبه دوم مسابقات BDY
نویسنده: حنانه اله دادی(فلورا)
مقدمه: پیشانی بر مهر و سر بر سجده نهاد. این روزها دخترک ساعت‌ها از کم لطفی دنیایش زار می‌زد و از بی‌ثمری تمام بذر‌های کاشته شده‌ی زندگی‌اش می‌نالید. دست بی‌رمقش را به سوی قبله گرفت و از معبودش طلب صبر کرد. ناگه زمین ساکت شد. آسمان اشک ریخت و یک دنیا در جوابش آمین گفتند انگار...

 

[FakhTeh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[فلورا.]

صدای وزش باد لابه‌لای هیاهوی پرنده‌های آوازخوان پاییزی گم شده بود.
برگ‌ها و شاخه‌های عظیم جثه‌ی سروهای سر برافراشته در هم تنیده شده و صح*نه‌ی خیره کننده‌ای را ایجاد کرده بود. آنقدر که دخترک ساعت‌ها با همان اندک کاغذ و قلمی که در دستان نحیفش داشت ایستاده به افتخارشان در دل کف می‌زد.

 

[فلورا.]

دخترک فراموش کرده بود که چرا و به چه دلیل در آنجا ایستاده است.
حتی فراموش کرده بود که ساعت مثل اسب می‌تازد و برای او درنگ نمی‌کند تا همیشه دلش نازکنان از زندگی و لحظه‌هایش ل*ذت ببرد.
ثانیه‌ها خیره به استواری کوه‌‌‌های بلند قامت می‌شد و خالق آنها را پرستش می‌کرد.

 

[فلورا.]

او بارها و بارها اسم کوه را با آرام‌ترین نت صدایش زیر ل*ب زمزمه می‌کرد.
قلب دخترک برای اسم پر ابهتش هم شادمانی می‌کرد.
کوه‌‌‌ها در ذهنش آنقدر عظیم به نظر می‌رسیدند که حس کودکانه اما عاقلانه‌اش به او نهیب که می‌زد که کوه همانند پدر برای این قصه کوتاه ولی پر رمز و راز است.

 

[فلورا.]

امّا پدر چه کسی؟
پدر آسمانی که به پهناوری جهان است یا زمینی به این گستردگی؟!
یا شاید حتّی پدر درختان و گل‌های مظلومی که هر‌از‌گاهی بی‌وجدانی تیشه بر ریشه‌شان می‌نهاد و آنها را از زمین ساقط می‌کرد.
همان کسانی که آنها را از همنشینی با همسالان خود محروم می‌کردند.

 

[فلورا.]

شاید گمان کنید گل و درخت که هم سن و سال ندارد! امّا حقیقتاً قلم دخترک چنین اندیشه‌ای ندارد.
نگاهش را به سمت گل‌های یاس سوق داد و از رایحه‌ی دل‌انگیزشان چشم‌هایش را آرام بست.
دم و بازدم عمیقی را به درون سینه‌ی خود فرو برد تا آن عطر درونش ماندگار شود.

 

[فلورا.]

پروانه‌های رنگارنگ خرامان خرامان به دور یاس‌ها می‌چرخیدند و به آنها هدیه لبخند تقدیم می‌کردند.
نگاه دخترک آسمان را در آ*غ*و*ش گرفت. رنگ نیلگون آسمان صاعقه‌ای در چشمان قهوه‌ای دخترک ایجاد کرد.
در خیالش ابرها آسمان را در آ*غ*و*ش گرفته بودند و جایی برای هم آغوشی دخترک نمی‌گذاشتند، و چقدر دخترک حسود به نظر می‌رسید.

 

[فلورا.]

حال و هوای دخترک وصف نشدنی بود.
کبوتر‌های مهاجر از آن سوی آسمان به این سو با نظم عجیبی حرکت می‌کردند. آن لحظه فقط خدا می‌دانست که درون دخترک چقدر حسرت پروازی همچون کبوتران را تمنا می‌کرد.
دخترک در آن لحظات فارغ از تمام دنیا فقط حسرت دو بال کبوتران را داشت. امان از دل بیچاره‌ی دخترک!

 

[فلورا.]

به درخت همیشه سبزش سلام داد.
کاغذ و قلمش را در لابه‌لای سبزه‌های کنارش به امان خدا رها کرد و به خود مجالی داد تا از دیدن آفرینش بی‌نصیب نماند.
پشت به درخت؛ تکیه کرد تا از تابش شدید نور خورشید محفوظ بماند. او خورشید را دلیلی برای زندگی می‌دید.
با خود می‌اندیشید و می‌گفت: