دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Arjmand

[Arjmand]

در خیابان کسانی هستند که به آدم نگرانی تعارف می کنند


اما من که دغدغه ی خوشبختی ام نیست


به شادی این خوشبختهای کوچک می خندم


پس می آیم با زنبیلهایی از ترانه و آویشن


و مردانی را سلام می دهم


که تو را در تنفس خود دارند


و یک لبخند تو را


به هزار بار عافیت محض


ترجیح می دهند


کسانی که از هم می پرسند :


« چگونه هنوز هم زنده ایم ؟»...





سلمان_هراتی

 

[Arjmand]

صبا ز طرهٔ ی جانان من، چه می‌خواهی


ز روزگار پریشان من ، چه می‌خواهی‌؟





دلم ببردی و گویی که جان بیار ای دوست


به حیرتم که تو از جان من چه می‌خواهی‌؟





دوباره آمدی ای سیل غم‌، نمی‌دانم


دگر ز کلبهٔ ویران من چه می‌خواهی‌؟





جز آشیانه ی بلبل ، گلی به شاخ نماند


صبا دگر ز گلستان من چه می‌خواهی‌؟





کمال یافت نهالت ز آب چشم «‌بهار»


جز اینقدر، گل خندان من چه می‌خواهی‌؟





ملک_الشعرا_بهار

 

[Arjmand]

با اینکه تنها چند روزی پیش مایی


حس می کنم عمریست با من آشنایی





وقتی نگاهت را به چشمم هدیه کردی


حس عجیبی داشتم مثل رهایی





ای شاه بیت هر غزل در دفتر من


ای بهترین خلق خدا ای ماورایی





شاید تو هم در چشم های من بخوانی


عشقی که پنهان گشته در این بی صدایی





در این غزل حرف دلم را می نویسم


در چشم من زیبا ترین خلق خدایی





احساس دلگیریست این حسی که دارم


ترسیدن از روز غم انگیز جدایی





اکبر_امیدی

 

[Arjmand]

خوابم آشفت و سر خفته به دامان آمد


خواب دیدم که خیال تو به مهمان آمد





گوئی از نقد شبابم به شب قدر و برات


گنجی از نو به سراغ دل ویران آمد





ماه درویش‌نواز از پس قرنی بازم


مردمی کرد و بر این روزن زندان آمد





دل همه کوکبه‌سازی و شب‌افروزی شد


تا به چشمم همه آفاق چراغان آمد





دل بریان نگر و سفرهٔ احسان خدا


کاینچنین سرزده مهمان به سر خوان آمد





وعده وصل ابد دادی و دندان به جگر


پا فشردم همه تا عمر به پایان آمد





با من این نسیه که همراه به نسیانم بود


هنری شد که به نقد آفت حرمان آمد





بی‌خیال سر و سامان که چه بسیار مرا


با خیالی سر شوریده به سامان آمد





ایرجا یاد تو شادان که از این بیت تو هم


چه بسا درد که نزدیک به درمان آمد





یاد ایام جوانی جگرم خون...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

هر دلی کز تو شود غمزده، آن دل شاد است


هر بنایی که خراب از تو شود آباد است





ره به ویرانه عشق آر و برو در بر بند


عقل را خانه تعمیر، که بی بنیاد است





کمر بندگی عشق نبندد به میان


مگر آن بنده که از بند جهان آزاد است





من اگر رندم و بدنام برو خرده مگیر


زانکه هر خوب بدی از ادب استاد است





پنجه در پنجه تقدیر نشاید افکند


چون که بازوی فلک سخت‌تر از فولاد است





دامن دشت گر از ناله مجنون خالی‌ست


کمر کوه پر از زمزمه فرهاد است





پیش سجاده‌نشینان خبر از باده مگوی


زاهد و ترک ریا غایت استبعاد است





دل دیوانه نصیحت نپذیرد هیهات


چه توان کرد که این فطری و مادرزاد است





جنت و کوثر و طوبی تو و وحدت همه اوست


که رخش جنت و لب کوثر و قد شمشاد است





وحدت_کرمانشاهی

 

[Arjmand]

زیباترین حرفت را بگو


شکنجه ی پنهان سکوت ات را آشکاره کن


و هراس مدار از آنکه بگویند


ترانه یی بیهوده می خوانید


چرا که ترانه ی ما


ترانه ی بیهوده گی نیست


چرا که عشق


حرفی بیهوده نیست


حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید


به خاطر فردای ما اگر


بر ماش منتی ست


چرا که عشق


خود فرداست


خود همیشه است.





احمد_شاملو

 

[Arjmand]

خبر آمد که بهار دل ما آمده است


مژده ی کم شدن فاصله ها آمده است





باز از عرش خداوند ندا آمده است


بندگان ماه خدا، ماه خدا آمده است





من که پابند هوس ها و گناهم چه کنم؟


نفسِ سوخته ای در تهِ چاهم چه کنم؟





خبر آمد که کریم آمد و در واشده است


سفره پرداز قدیم آمد و در وا شده است





اسم رحمان و رحیم آمد و در وا شده است


درد عصیان مرا خویش مداوا شده است





آی مردم به خدا ربِّ رحیمی داریم


سجده آرید، خداوند کریمی داریم





ای که بخشنده ی هر جرم و گناهی، العفو


به پشیمان شدگان نیز پناهی، العفو





من پشیمان شده ام ؛ نیم نگاهی، العفو


یا الهیّ و الهیّ و الهی العفو





سائلی را به سر سفره ی خود راه بده


من گدای توأم ای حضرت الله- بده!





یارب این سوخته دل را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

تا کی به ما نشینی، بیگانه‌وار یارا


آخر تفقدی کن، یاران آشنا را





جانم فدای آن دم کز بعدِ انتظاری


باز آید آشنایی بنوازد آشنا را





دستم تو گیر یارب ، کز رنج خار وادی


محمل‌نشین چه داند حال برهنه‌پا را





نبود ترا حذر چند، از آه دردمندان


اندیشه کن که باشد ،،گه‌گه اثر دعا را





چشم ترحم از یار ، دارم ولی چه سازم


خوبان نمی‌نوازند عشاق بی‌نوا را





روزی که شد دل ما روشن ز صیقل عشق


آیینه بود در زنگ، جام جهان‌نما را





منعم ز بی‌قراری، بی‌او مکن که هرچند


کردم طلب نجستم، صبرِ گریزپا را





بیگانه‌ام ز خود ساخت بوی تو تا چه باشد


حال کسی که بیند دیدار آشنا را





زر می‌شود به کف خاک، ز اکسیر بی‌نیازی


گو از جهان بکش دست، جویای کیمیا را





مشتاق اگر ز بزمش دورم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

آن که از فرط گنه ناله کند زار، کجاست؟


آن که ز اغیار بَرَد شِکوه برِ یار، کجاست





باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک


می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست





سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست


تاکه معلوم شود طالب دیدار کجاست





بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب


تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست





مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید


سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست





ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار


تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست





حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد


در و دیوار زند داد خریدار کجاست





آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور


گوید ای سوته دلان عاشق دل دار کجاست





من ژولیده به آوای جلی می گویم


آن که با توبه ستاند سپر نار کجاست...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد


وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد





آن کس که دلی دارد آراسته‌ی معنی


گر هر دو جهان باشد در پای یکی ریزد





گر سیل عقاب آید شوریده نیندیشد


ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد





آخر نه منم تنها در بادیه‌ی سودا


عشق لب شیرینت بس شور برانگیزد





بی بخت چه فن سازم تا برخورم از وصلت


بی‌مایه زبون باشد هر چند که بستیزد





فضل است اگرم خوانی عدل است اگرم رانی


قدر تو نداند آن کز زجر تو بگریزد





تا دل به تو پیوستم راه همه دربستم


جایی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد





سعدی نظر از رویت کوته نکند هرگز


ور روی بگردانی در دامنت آویزد





سعدی