دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

راهیست راه عشق ، که هیچش کناره نیست


آنجا جز آن که جان بسپارند ، چاره نیست





هر گه که دل به عشق دهی ، خوش دمی بود


در کار خیر ، حاجت هیچ استخاره نیست





ما را ز منعِ عقل ، مترسان و مِی بیار


کان شِحنه در ولایت ما ، هیچ کاره نیست





از چشم خود بپرس، که ما را کِه می‌کُشَد


جانا ، گناه طالع و جُرم ستاره نیست





او را به چشم پاک توان دید ، چون هلال


هر دیده ، جای جلوه ی آن ماه پاره نیست





فرصت شِمُر طریقه ی رِندی ، که این نشان


چون راه گنج ، بر همه کس آشکاره نیست...





حافظ

 

[Tahmine Arjmand]

ز دریچه های چشمم ، نظری به ماه داری


چه بلند بختی ای دل ،که به دوست راه داری





بگشای روی زیبا ، ز گناه آن مَیَندیش


به خدا که کافرم من ، تو اگر گناه داری





من از آن سیاه دارم ، به غم تو روزِ روشن


که تو ماهی و تعلق ، به شب سیاه داری





تو اگر به هر نگاهی ، ببری هزارها دل


نرسد بدان نگارا ، که دلی نگاهداری





دگران رَوَند تنها، به مَثَل به قاضی اما


تو اگر به حُسن، دعوی، بکنی گواه داری





به چمن گلی که خواهد،به تو مانَد از وِجاهت


تو اگر بخواهی ای گل، کمَش از گیاه داری...





شهریار

 

[Tahmine Arjmand]

یا رب سببی ساز ،که یارم به سلامت


بازآید و برهانَدَم از،بند ملامت





خاک رهِ آن یارِ سفرکرده ،بیارید


تا چشمِ جهان بین کُنَمَش، جای اقامت





فریاد که از شش جَهَتَم ، راه ببستند


آن خال و خط و زلف و رُخ و ،عارض و قامت





امروز که در دست توأم ،مَرحمتی کن


فردا که شوم خاک، چه سود اشک ندامت





ای آن که به تقریر و بیان ،دم زنی از عشق


ما با تو نداریم سخن، خیر و سلامت





درویش ، مکن ناله ز شمشیر اَحِبّا


کاین طایفه ، از کُشته سِتانند غرامت





حاشا، که من از جور و جفای تو بنالم


بیداد لطیفان، همه لطف است و کرامت...





حافظ

 

[Tahmine Arjmand]

وصلم میسر است ؛ ولی بر مراد نیست


بر دل نَهَم چه تهمت شادی، که شاد نیست





غم می‌فرست ؛ لیک به اندازه می فرست


یک دل درون سینه ی ما ، خود زیاد نیست





جایی هنوز نیست به ذوق دیار عشق


هر چند ظلم هست و ستم هست و داد نیست





ای بی‌وفا برو که بر این عهدهای سُست


نی اندک اعتماد ، که هیچ اعتماد نیست...





وحشی

 

[Tahmine Arjmand]

نور چشمی و به مردم، نظری نیست تو را


آفتابی و به خاکم، گذری نیست، تو را





کار با عشق فتاد از سرم ، ای عقل برو


چه دهی وسوسه ، دیدم هنری نیست تورا





ناله در سنگ اثر می‌کند، اما چه کنم


چون از این ، در دل سنگین اثری نیست تو را





طایرا ! در قفسِ بی‌دری افتادی اگر


راه یابی، چه کنم بال و پری نیست تو را





راه بیرون شو اگر، می‌طلبی رو به درش


که به غیر از درِ او، هیچ دری نیست تو را...








سلمان_ساوجی

 

[Tahmine Arjmand]

چترها را باید بست


زیر باران باید رفت





فکر را خاطره را


زیر باران باید برد





با همه مردم شهر


زیر باران باید رفت





دوست را زیر باران باید برد


عشق را زیر باران باید جست





زیر باران باید چیز نوشت


حرف زد نیلوفر کاشت





زندگی ؛ تر شدن پی در پی


زندگی ؛ آب تنی کردن


در حوضچه ی “اکنون” است





رخت ها را بکنیم


آب در یک قدمی است …








سهراب_سپهری

 

[Tahmine Arjmand]

با همه بی‌ترحّمی ، باز به رحمت آمدی


لخَتی اگر شِمرَدمی ، زحمت بی شماره را





ز آه شَرَرفشان من ، نرم نمی‌شود دلش


آتشِ من نمی‌کند ، چاره ی سنگ خاره را





تا نَنهَی وجود خود ، بر سر کار بندگی


خواجه ی ما نمی‌خرد ، بنده ی هیچ‌کاره را





خنجر خون‌فشان بکش، آنگه تو استخاره کن


از پیِ قتل من ببین ، خوبی استخاره را !...








فروغی_بسطامی

 

[Tahmine Arjmand]

اگر که شبروِ عشقی، چراغ ماهت بس


ستاره ،چشم وچراغِ شب سیاهت، بس





جمال کعبه ،چمن زار می کند صحرا


برو که خار مغیلان ،گل و گیاهت بس





دلا اگر همه بیداد دیدی از مردم


غمین مباش ،که دادار، دادخواهت بس





نصیب کوردلان است، نعمت دنیا


تو چشم رشد و تمیزی ،همین گناهت بس





چه حاجت است به دعوی عشق،بردرِ دوست


دل شکسته و اشگ روان ،گواهت بس





به تاج شاهی اگر سرگران توانی بود


گدای درگه میخانه، پادشاهت بس





بهار من، اگرت با خزان نبردی بود


قطار سرو و گل و نسترن ،سپاهت بس





چنین که شعله زدت شهریار ،آتش شوق


به جان خرمن غم، یک شرارِ آهت بس





شهریار

 

[Tahmine Arjmand]

چه شود به چهره ی زرد من ،


نظری برای خدا کنی


که اگر کنی همه درد من ،


به یکی نظاره دوا کنی





تو شَهی و کشورِ جان تو را ،


تو مَهی و جان جهان تو را


ز ره کرم چه زیان تو را ،


که نظر به حال گدا کنی





ز تو گر تَفَقُّدو گر ستم،


بود آن عنایت و این کرم


همه از تو خوش بُوَد ای صنم،


چه جفا کنی چه وفا کنی





تو کمان کشیده و در کمین،


که زنی به تیرم و من غمین


همه ی غمم بُوَد از همین،


که خدا نکرده خطا کنی...





هاتف_اصفهانی

 

[Tahmine Arjmand]

زُلفَت، هزار دل ،به یکی تارِ مو ببست


راه هزار چاره، گر از چار سو ببست





تا عاشقان ،به بوی نسیمش دهند جان


بگشود نافه‌ای و، درِ آرزو ببست





شیدا از آن شدم ،که نگارم چو ماهِ نو


ابرو نمود و جلوه گری کرد و ،رو ببست





ساقی به چند رنگ ،مِی اندر پیاله ریخت


این نقش‌ها نگر ،که چه خوش در کدو ببست





یا رب چه غَمزه کرد صُراحی ،که خونِ خم


با نعره‌های قُلقُلَش، اندر گلو ببست





مُطرب چه پرده ساخت، که در پرده ی سماع


بر اهلِ وَجد و حال ،درِ های و هو ببست





حافظ ،هر آن که عشق نورزید و وصل خواست


احرا مِ طوف کعبه ،دلِ بی وضو ببست





حافظ