دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Arjmand]

روزی که روی درها


با خط ساده ای بنویسند :


" تنها ورود گردن کج ، ممنوع ! "


و زانوان خسته ی مغرور


جز پیش پای عشق


با خاک آشنا نشود


و قصه های واقعی امروز


خواب و خیال باشند


و مثل قصه های قدیمی


پایان خوب داشته باشند


روز وفور لبخند


لبخند بی دریغ


لبخند بی مضایقه ی چشم ها


آن روز


بی چشمداشت بودن ِ لبخند


قانون مهربانی است..‌




قیصر_امین_پور

 

[Arjmand]

تاب بنفشه می‌دهد طرّهٔ مشک‌سای تو


پردهٔ غنچه می‌درد خندهٔ دلگشای تو





ای گل خوش‌نسیمِ من بلبلِ خویش را مسوز


کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو





من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان


قال و مقال عالَمی می‌کشم از برای تو





دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار


گوشهٔ تاج سلطنت می‌شکند گدای تو





خرقهٔ زهد و جام مِی گرچه نه درخور همند


این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو





شور ش*ر..اب عشق تو آن نفسم رود ز سر


کاین سر پُر هوس شود خاک در سرای تو





شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست


جای دعاست شاه من بی‌تو مباد جای تو





خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن


حافظ ِخوش‌کلام شد مرغِ سخن‌سرایِ تو




حافظ

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریم


با خبر نیست که ما در غم او بی‌خبریم





از خیال سر زلفش سر ما پرسوداست


این خیالست که ما از سر او درگذریم





با قد و زلف درازش نظری می‌بازیم


تا نگویند که ما مردم کوته نظریم





دل فکنده است در این آتش سودا ما را


وه که از دست دل خویش چه خونین جگریم





عشق ، رنجیست که تدبیر نمی دانیمش


وصل ، گنجیست که ما ره به سرش می‌نبریم





جان ما وعدهٔ وصلست نه این روح مجاز


تو مپندار که ما زنده بدین مختصریم





آه و فریاد که از دست بشد کار عبید


یار آن نیست که گوید غم کارش بخوریم





عبید_زاکانی

 

[Arjmand]

روزی که روی قیمتِ احساس


مثل لباس


صحبت نمی کنند!


پروانه های خشک شده ، آن روز


از لای برگ های کتاب شعر


پرواز می کنند!


و خواب، در دهان مسلسل ها


خمیازه می کشد!


و کفشهای کهنه ی سربازی


در کنج موزه های قدیمی


با تارِ عنکبوت، گره می خورند....





قیصر_امین_پور

 

[Arjmand]

هیچ می‌دانستی ما آدم های مغرور ، نه تنها زمین که آسمان را هم آلوده کرده ایم.. .هزاران وسیله ی زیبا و زشت را در پهنای آسمان، رها کرده ایم تا دشمنانِ ملموسِ ستارگان و سیارات واقعی باشند.. راستی ! ما تا کجا قصد داریم همه چیز را با خود نابود کنیم؟! چه خوب که هر روز از خود بپرسیم؛ ما که قدردانِ زمین با این همه وسعت مهربانی ، سخاوت و خوبی نبوده ایم، چه ارمغانی برای سیاره های دیگر خواهیم داشت؟!!!!





حمیده_عسکری

 

[Arjmand]

باز بر من نظر افکنده شکار اندازی


به شکار آمده در دشتِ دلم شهبازی





کرده از گوشه کنارم ،هدفِ ناوک ناز


گوشه ی چشم خدنگ افکن صید اندازی





خون بهای دو جهانست در اثنای عِتاب


از لبش خنده‌ای از گوشهٔ چشمش نازی





سخن مجلسیش می‌کشد از ذوق مرا


چون زِیَم گر شنوم روزی از آن لب رازی





به زکات قدمت بر لب بام آی امشب


چون به گوشت رسد آلوده به درد آوازی





چشمت از غمزه مرا کشت، و لب زنده نساخت


آخر ای یوسفِ عیسی نفسان، اِعجازی





محتشم دل چو به آن غمزه سپردی زِنهار


برحذر باش که واقف نشود غمازی





محتشم_کاشانی

 

[Arjmand]

خوشبخت، یوسفِ به سفر رفته ی من است


یارِِ سراغِ یارِ دگر رفته ی من است





آینده و گذشته ی محتوم من یکی‌ ست


تقدیر، خنجر به جگر رفته ی من است





این چشمه‌ای که بر سر خود می ‌زند مدام


فواره نیست طاقت سر رفته ی من است...





م**س.ت است و شوربخت که سر می ‌زند به سنگ


دریا جوانی به هدر رفته ی من است





هر غنچه‌ای که سر زند از خاک، بعد از این


لبخند یوسفِ به سفر رفته ی من است





فاضل_نظری

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

تا به بازار جهان سوداگریم
گه سود و گه زیان می آوریم

گر نکو بازارگانیم از چه روی
هرگز این سود و زیاندرا نشمریم

جان زبون گشته است و در بند تنیم
عقل فرسوده است و در فکر سریم

روح را از ناشتائی می کُشیم
سفره‌ها از بهر تن می گستریم

گرچه عقل آئینه ی کردار ماست
ما در آن آئینه هرگز ننگریم

گر گرانباریم، جرم چرخ چیست؟
بارِ کردارِ بد خود می بریم!

چون سیاهی شد بضاعت، دهر را
ما سیه کاریم کانرا می خریم

پند نیکان را نمی داریم گوش
اندرین فکرت، کازیشان بهتریم

پهلوان؛ اما به کنج خانه‌ایم
آتش؛ اما در دل خاکستریم

کاردانان راه دیگر می روند
ما تبه‌کاران به راه دیگریم

گرگ را نشناختستیم از شبان
در چراگاهی که عمری می چریم

بر سپهر معرفت کی بر شویم؟
تا به پر و بال چوبین می پریم

واعظیم اما نه بهر خویشتن...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

برایش شعر خواندم اشک‌هایش را درآوردم
پس از یک عمر خاموشی صدایش را درآوردم

کلیم قصه‌هایم دست خالی مانده بود، اما
زدم بر نیل و آخر سر عصایش را درآوردم

دلم پُر بود از دستش ولی با زور خندیدم
و با دست خودم رخت عزایش را درآوردم

سپس با بوسه‌ای زیر زبانش را کشیدم تا -
- ته و تووی تمام ماجرایش را درآوردم

میان ماندن و رفتن مردد بود پاهایش
نشستم، کفش‌های تا به تایش را درآوردم

و او از خانه رفت و من برای رفع دلتنگی
نشستم رو به آیینه ادایش را درآوردم

حسین طاهری

 

[Arjmand]

چو آن دستی که گم کرده‌ست دست دستگیرش را
جهان گم کرد با یک ضربه‌ی مهلک امیرش را

جهان مثل یتیمی زانوی غم در بغل دارد
یتیمی که علی می‌داد هر شب نان و شیرش را

نظیرِ او امیری در جهان ما نبود اما
جهان بیزار کرد از خود امیر بی‌نظیرش را

فقط نامردها از پشت خنجر می‌زنند، آری-
-شغالان این چنین از بیشه می‌گیرند شیرش را

غزل راضی نشد ماتم بگیرد در غم مولا
مرید آن است که تنها بگوید مدح پیرش را

علی اوّل، علی آخر... و این یعنی که ذات حق
فقط در او مجسم کرده القاب کثیرش را

از آن روزی که مولا شد، جهان یکباره زیبا شد
به این خاطر خدا هم جشن می‌گیرد غدیرش را

علی اعلی‌ست پس باید امیرالمؤمنین باشد
بدا بر مؤمنی که خوب نشناسد امیرش را


طاهری