دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی فانوس شب | شریف کاربر انجمن یک رمان

[Sharif]

داستانک

در یارِ دخترکِ می‌زیست که به‌جای قلم و کتاب سبدی با گل‌های رنگ‌وارنگ در دست داشت تا بتواند از طریق همین، پولی برای غذای شب به‌خانه ببرد. با پاهای نحیف و کوچکش به‌سوی هرکی می‌رفت اما با دل ناامید دوباره به‌جای اولش برمی‌گشت چون هیچ‌کسِ حتی به‌ آن نگاه‌ هم نمی‌انداخت روز‌ها می‌گذشت و گل‌ها همه پژمرده می‌شدند و دخترک دوباره گل‌های تازه را با اشتیاق تمام در سبدش چیده به بازار می‌برد اما غروب دوباره با سبد مملو از گل بر می‌گشت به‌خانه.
یک‌ روزی دخترک کنار خیابان چشمش به گل‌فروشی که با فاصله کم ازش قرار داشت افتاد، که تقریبا هم‌سن خودش بود؛ وقتی به‌ آن نگاه کرد دید همه از سبد او گلی برمی‌دارد و تا شب همه‌ را تمام کرد.
برایش عجیب نمود و با چهره‌ پر ابهام و حیرت به‌طرف آن رفت و پرسید:
-...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

داستانک

در روز‌گارِ بید بلند قامتِ بود که هر شب باد جولان‌کنان شلاق سردی‌اش را به تنش می‌زد، آن را خمیده کرده حتی گاه شاخچه‌های که تازه سر بلند کرده بودند را بی‌رحمانه می‌شکست. اما بید خوش‌قد و بالا در برابر باد ایستادگی می‌کرد، صبح دوباره قامت خمیده‌اش را استوار کرده بدون توجه به‌ شب‌گذشته روزِ از نو را آغاز می‌کرد. جای زخم‌ شاخچه‌های شکسته‌اش را خودش التیام می‌بخشید و همین خاصیتش بود که او توانست بر فراز آسمان‌ در مقابل باد‌های سنگین قد‌‌علم کرده عمرش را سپری کند.

این داستان‌ با زندگی بعضی از افراد نیز صدق می‌کند. که یکی شبیه بید تقلا برای ادامه دادن و موفق شدن می‌کند اما دیگری نقش باد را دارد که از هرسو ضربه می‌زند تا کمرش را خمیده به انهدام رساندش. آن‌هایی که حکم باد را در...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

من از واژه‌ها نه! از کوه، صحرا و اقیانوس نه! من از نسیم صبح‌گاهی بهاری که بر روی همه بوسه‌ می‌کارد و لاله‌های خوش‌رنگ نه! من برای نوشتن از لبخند تو الهام می‌گیرم.
لبخند توست که مرا به‌واژه چینی وا می‌دارد؛ هر چند به‌ زیبایی حقیقی‌اش نمی‌توانم وصفش بکنم اما می‌توانم عشق را در لابه‌لای آن واژه‌ها برایت بگنجانم.

 

[Sharif]

موقع ناراحتی هرگاه فکر کردی دیگر توانی نیست و از پا فتاده‌ای، حس خستگی از همه‌ وجود فوران می‌کند؛ به برگ‌های خشکیده زمین نگاه نکن چون آن‌ها در اندکی باد خود را از دست دادند و تسلیم شدند در عوض به آن برگ‌هایی نگاه کن که در مقابل سرمای زمستان و باد هنوز مقامت کردند و شاخچه‌های درخت را رها نکردند، برگ‌های که هنوز سبز می‌نمایند و بر فراز آسمان‌ استقامت‌شان را به‌رخ می‌کشند.
این یعنی تسلیم نشدن این یعنی بودن و جنگیدن برای زنده ماندن، ادامه دادن.

 

[Sharif]

تو با قلبت چنان منِ
عاصی را رام عشق ساخته‌ای
که عنان گسستن دیگر محال است.

 

[Sharif]

تک بیت

گر که ادیان جهان کفر شمارند ترا
لیک من باز ترا، باز ترا، باز ترا می‌طلبم

 

[Sharif]

{آشیانم}

ای‌که در کاشانه‌ای من همچو فانوسی هنوز
در تمام بی‌کسی‌هایم تو مأنوسی هنوز

با چار فصل زندگی و چار سمت آسمان
در آشیان قلب من تو مثل ققنوسی هنوز

ای‌که چشمت را همیشه از رخ‌ام کردی نهان
در گلستان خیالاتم تو ملموسی هنوز

هرکجا باشی ز عشقت کی کنم صرف نظر
در شریعت هم تو ما را ننگ و ناموسی هنوز

مثل یک واژه ببین در جسم تو چسپیده‌ام
ای که در شعر و نگاه من تو قاموسی هنوز

 

[Sharif]

و دهر سرد‌تر از دستان‌ یخ‌بسته آن‌ پیر مردِ بود که تمام روز‌ را در سرمای جانکاه با‌ کفاشی سپری می‌کرد.

 

[Sharif]

امان از آن آشوبگر‌های خمارش که با هر بار نگاه کردن مرا به آن‌سوی ناممکن‌ها می‌کشاند

 

[Sharif]

چشمانش بود!
همان قاتل خاموش من، که روزی با تیر نگاهش این قلب را از تپش باز ماند