دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی فانوس شب | شریف کاربر انجمن یک رمان

[Sharif]

من به خداوند معتقدم! به هر آن رویای خود که حالا از این‌دور‌ها نگاه می‌کنم؛ روزی من را به آن خواهد رسانید.

 

[Sharif]

قلبم: چرا من را مبتلا به آنی ساخته‌ای که حتی اندکی هم برایش بها ندارم؟
من: معذرت می‌خواهم، نمی‌دانستم آخرش چنین می‌شود.
قلبم: خوب حالا من چگونه با این ناخوشی و عذاب زندگی کنم!
من: باور کن اگر راهی را بلد بودم نمی‌گذاشتم این‌قدر عذاب را متحمل بشوی؛ اما می‌دانی این برای من عذاب شیرینی‌ست، چون از جانب اوست.
قلبم: امان ازین عذاب شیرین که من را به کویر نشاند.
من: پس فراموشش کن! اما این‌ را بدان که من در ذهنم همیشه با آن خواهم ماند؛ چون در نکته‌نکته ذهنم خاطره‌ای ازش حک شده.
قلبم: مگر فراموش کردن به همین راحتی‌ هاست! چنان در وجودم ریشه زده که بعید می‌دانم بعد ایستم هم ریشه‌ عشقش بی‌خشکد.
من: این‌قدر عاشقش هستی؟
قلبم: بیشتر از حد تصورت و تصورش؛ حتی بیشتر از خودم.
من: می‌دانی چی بیشتر موجب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

در فضای که نفس‌هایت پیچیده؛ نفس کشیدن هم آرزوست.

 

[Sharif]

و تلاش یگانه و بهترین راه برای رسیدن به رویا‌ست.

 

[Sharif]

دل‌گیرم! از‌ین افکاری که مدت‌ هاست افسار ذهنم را در حصار خود در آورده و به هر جهت که میلش می‌کشد، دنبالش می‌کشاندم.
خسبیدنم را ازم بلعیده، و روزم را چنان به یغما برده که هر‌لحظه حس اختناق برایم دست می‌دهد.

 

[Sharif]

پرنده‌ای خیالم را چنان بلند پرواز به‌بار آوردم!
که تا یر از آسمان در نیاورد از صعود دست نخواهد کشید.

 

[Sharif]

زندگی چیست!
شاید تئاتر اندوه یا شاید هم سرود شادی.
چه معنی باید کرد، این واژه‌ای تنکیر را؟!
که یکی را به‌تمام خواسته‌ها و ناخواسته‌هایش می‌رساند و آن‌یکی را با حزن نرسیدن‌ها همراه می‌سازد.

 

[Sharif]

این گفته‌های ناگفته دلم که مرا به مرز خفه‌گی رسانیده، شاید روزی از دل بیرون آید! اما می‌هراسم از آن‌روزی که این‌ناگفته‌ها مثل آتشفشان فوران کند و همه را باخود بسوزاند.

 

[Sharif]

فنجان قهوه‌ای دست داشته خود را کمی جا‌به‌جا کردم، به‌ظاهر خیره به منظره مقابلم بودم. اما در واقع ذهن و روح‌ام جای دیگری سَیر می‌کرد. حرارت قهوه که به صورتم برخورد می‌کرد را به‌خوبی حس می‌کردم؛ جرعه‌ای ازش نوشیدم و چشمانم را بستم. رفتم به یک جنگل زیبا که مملو از درختان انبوه بود، به یک‌‌مکانی که عاری از موجودی به‌نام انسان بود. آن‌طرف نور آفتاب بود که بر دریاچه‌ای که کمی دور‌تر از من قرار‌داشت رنگ می‌بخشید. صدای وز‌وز حشرات و نغمه‌ای پرندگان از فاصله‌ خیلی نزدیک به گوش می‌رسید. گاه‌گاهی شاهد باران برگ‌ها نیز بودم که با شاخچه‌ها وداع کرده بر زمین جا‌خوش می‌کردند. آهسته‌آهسته‌ رو برگ‌های خوابیده در زمین قدم می‌گذاشتم و خش‌خش‌شان را حس می‌کردم؛ کلا مکان مطلوبی بود و بهترین بخشش هم آن جا بود...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

کاش دنیای دیگری هم وجود داشت! تا وقتی دل‌مان از همه‌چیز این‌دنیا می‌گرفت به آن‌جا پناه می‌بردیم و چندی با خود خلوت می‌کردیم. ذهن‌مان را عاری از هرنوع افکارِ که ما را به‌مرز دیوانگی می‌کشاند، می‌کردیم. و زندگی واقعی را شاید آن‌جا تجربه می‌کردیم.