دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی لبخندها می‌گریند! | محدثه رستگار کاربر انجمن یک رمان

[Ash;]

لبخندها می‌گریند | محدثه رستگار
❥لیلیِ او عزیز بابت اشتراک محتوای دفترتان با کاربران یک‌رمان، متشکریم.
-
در این تاپیک فرد دیگری جز نویسنده، حق ارسال هیچ پستی را ندارد.
با مشاهده موارد غیراخلاقی با کلیک بر گزینه "گزارش" با ما همکاری کنید.
درصورت تمایل به ایجاد دفترآزادنویسی، از این تاپیک اقدام نمایید.
-
" تیم مدیریت کتاب | انجمن یک رمان " ​

 

[❥لیلیِ او]

- من از کسانی که نسبت به آن‌ها بی‌اعتمادم واهمه‌ای ندارم! من در مقابل خباثت آنان همیشه آماده‌ام. هراس من از کسانی‌ست که معتمدم هستند! چرا که قلبم مرا در برابر آن‌ها سست می‌کند و همان‌ها هستند که در خواب غلفتم جای عمیق‌تر خنجرها را بر دلم می‌کارند!
_____________________________________

آغاز؛

آخرین ظرف را هم از روی سفره‌ی کرم‌رنگ کهنه برداشتم و سوی سینک زواردررفته‌ای که در کنج اتاق بیست متری قرار داشت، شتافتم. ظرف کثیف را توی سینک زنگ‌زده گذاشتم که صدای تق آرامی در اثر برخوردش با ظرف‌های دیگر به گوش رسید. چین خفیفی به بینی گوشتی‌ام دادم و خواستم برگردم تا سفره‌ را هم جمع کنم، ناگهان ساناز درحالی که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[❥لیلیِ او]

ناگهان صدایی در اعماق متروکه‌ی ذهنم تداعی گشت که همین آهنگ را می‌خواند...صدایی پر از احساس و انرژی...قلبم تند می‌تپید. بوی اسپند. تپش‌های کَرکننده‌ی قلبم...صدای آغشته به شوق و خنده‌ی جمعیت. صدای تپش‌های دیوانه‌وار قلبم. عطر گل‌های رز...تپش‌های کوبنده‌ی قلبم. صدای تبریک گفتن‌ها. تپش‌های جنونی قلبم. آهنگ با گذر ماشین دیگر به خاموشی پیوسته بود؛ اما من هنوزهم گویی در اغما به سر می‌بردم و بی‌حرکت با چشمان تاریک درشت شده‌ام به پنجره کوچک چهارتکه خیره بودم. احساس می‌کردم در سرزمین تباه گشته‌ی وجودم دوباره جنگ شد و زلزله‌ای خفته در روحم دوباره خانه‌ی ویرانه‌ی قلبم را فتح کرد. در انتهای قلبم سوزشی دیرینه را حس کردم که به درهای شکسته‌ی قلبم با تمام توان چنگ می‌کشید. می‌توانستم رخسار...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[❥لیلیِ او]

نفس‌زنان و با قلبی لرزان از توی راهروی راهروی کوچک قدیمی و تاریک گذشتم و با گام‌هایی بلند درحالی که دمپایی‌های سبزرنگ جلوبسته‌ام بر کف سنگی طوسی لق‌لق صدا می‌داد، خودم را به حیاط رساندم. لب‌های گوشتی‌ام به همراه دستان گندمی و کشیده‌ام می‌لرزیدند...آن آهنگ داشت تکه‌تکه در مغزم تکرار می‌شد و به همراه آن، قدم‌هایی از پس کوچه‌های غبارگرفته‌ی ذهنم عبور می‌کرد. تپش‌های قلبم سرعت بیشتری گرفت و گریختن رخسار از صورت گردم را به وضوح حس کردم‌. نه! نباید اجازه می‌دادم که قدم‌های خاطرات دیرینه دوباره بارشان را به خانه‌ی ویرانه‌ی قلبم بیاورند. درحالی که پیراهن مشکی گشادم، به همراه موهای کوتاه پسرانه‌ام در اسارت بادهای نسبتاً بلند و خنک فروردین‌ماه می‌رقصیدند، با چشمان گرد شده‌ی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.