دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های همصدا | لیل نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

به نام ایران
نام اثر: همصدا
نویسنده: لیل
مقدمه:
با من بخوان.
با من بمان؛ که از ذرات و سلول‌های من و تو تنها صدا می‌ماند که تن به خاک نمی‌دهد.
برایم از قداست مجسمه‌ها و نام‌ها نگو که حقیقت صدای آب را ندارد.
با من حتی از دین و خون نگو که مهربانی آواز کبوتر را ندارد.
بگذار با درخت و دریا و ستاره بمیرم که نوحه‌ها برایم زندگی نمی‌شوند.
حضرت نان، آیه‌های تو را کجا بیابم؟
خیلی گرسنه‌ام.

۰۳/۴/۳۱
برادرم نوید
میلادت خجسته ​

 

[Birdy]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Violinist cat❁]

ما یادمان رفته بود.
از یاد بردیم که وجود داریم و پوسته‌های تنمان را به باد و غبار سپردیم که با خود این سو و آن سو ببرد.
به خیابان‌هایی برمی‌گردم که آسفالت‌هایشان روزی مانند رگ، خون درشان گردش داشت.
چرا یادم نمی‌آید که شکاف سینه‌ام از کجا آغاز شد؟
چرا یادم نمی‌آید حجم انبوه استخوان‌هایم کجا خرد شد؟
حضرت نان، به درگاهت دعا و سجده می‌برم، فقط به من بگو نامم چیست.

 

[Violinist cat❁]

ما به بوی گندم پشت کردیم.
و امروز نان، نایاب‌تر از خداست.
ای همصدا، ای یادگار روزهای غربت، با من بخوان که ما بی‌صدا از زندگی و هر آن چه زندگیست، خالی می‌شویم.
آن‌قدر خالی که بشود دستی را از استخوان‌هایمان عبور داد.
ما به بوی گندم پشت کردیم و خاک هم به ما پشت کرد.
حضرت نان، ما را ببخش.
ما گناهکاران ادیان معصوم را ببخش.
مجازات معجزه‌گران عاجز کافی‌ست.
ما را ببخش.

 

[Violinist cat❁]

همصدای سرزمین‌های خاموشی، ما را کدام مصیبت از هم برید؟
که امروز دست‌هایمان به خاک چنین غریب است.
کدام خشکسالی تصویر باران را شبیه حیوانی رو به انقراض، از یادمان برد؟
و امروز زمین خالی‌ست.
سینه‌ها خالی‌ست.
دست‌های نویدان عصیان‌گر در چند قدمی جوخه‌های اعدام خالی‌ست.
ما سبک آمدیم و خسته می‌رویم.
خسته از جستجوی آیه‌ها، که شاید آن‌ها صورت معجزه را به ما برگردانند.
حضرت نان، نجاتمان ده.
که تو منجی یگانه‌ای.

 

[Violinist cat❁]

امروز، آن‌قدر گناهکاریم که پاهایمان سنگینی می‌کند.
نگاه روی چشم‌هایمان سنگینی می‌کند.
و ما عشق را زمین گذاشتیم، بوسه‌های معشوق و تمام لحظه‌های خوب خوشبختی را زمین گذاشتم.
که کمی سبک شویم.
آن‌قدر که شناور روی رودخانه‌ای تا پایان زمین برویم.
اما هنوز جای چیزی در پیکره‌ی خالی‌مان سنگینی می‌کند.
انگار آدم نمی‌تواند دستش را از گناه بشورد. انگار تکفیر جنایات از وجودت خارج نمی‌شود.
هر چقدر از خود جدا شوی، رد جهان و جنایت از تو بیرون نمی‌آید.
حضرت نان! زمین، جهنم‌تر از دوزخ است.
بگذار با زجر خودمان زنجیر شویم.
ما را با نان امتحان نکن.

 

[Violinist cat❁]

آه همصدای روزهای خاموش و مشوش.
من و تو کم بودیم.
وقتی زنی جوان زیر خاک و خون می‌خفت؛ من و تو چقدر کم بودیم.
وقتی آواز نشستن گلوله به گوشت، حکم صدای برخورد باد به شاخه‌ها را داشت، چقدر اندک و ناچیز بودیم.
ای طغیان روزگار بی‌سرود ما، او را در خاک‌ نکنید.
او بزرگ‌تر از آن بود که لای این عناصر جا شود.
او بلندتر از آن بود که در سطور این آیه‌ها خوانده شود.
نه. او را کم نکنید.
او بزرگ بود.
مثل آسمان که بزرگ است.
مثل درد که بزرگ است.
مثل سوگ، مثل خون، مثل تاریکی، مثل جنون، مثل قسم.
به یزدان که او بزرگ بود.

 

[Violinist cat❁]

ای آخرین قلمرو. آخرین سرزمین!
که صدای جنون در تو چنین تهی می‌شود.
دستانم را بگیر؛ که این دست‌ها تنها قبیله ماست.
آه همصدای روزهای جدایی.
من و تو اگر با هم باشیم به آفتاب و همه روشنایی‌ها می‌رسیم.
ما وقتی تاریکیم که از هم ببُریم.
دستانم را بگیر که ما جز هم قبیله‌ای نداریم.
می‌دانم خسته‌ای و برایت تفاوتی ندارد در کوهستان‌ها ناپدید شوی یا در دریا.
اما با من بمان.
که بودن تو این صدا را به صدا می‌رساند.

 

[Violinist cat❁]

ما را تنها نگذار.
حضرت نان، به پایت میفتم.
خاک مصیبت از دستانم پاک‌ نمی‌شود.
تنها تویی راه نجات.
تنها تویی یگانه و منجی!
آه همصدا، با من نگو.
با من نگو که خوشبختی را در دستان خودمان بجویم که عجز و ناتوانی ویرانم کرده.
همصدا، خاموش بمان.
شاید من و تو، نیامده باشیم که به صدا برسیم.
به درگاه نان بیفت.
این افسانه‌ی شگفت، ما را خلاص می‌کند.

 

[Violinist cat❁]

هم‌آواز خوبم، تو مرا می‌فهمی.
چون تمام این سنگسارها به سینه‌ی تو هم نشسته بود.
بوی نان، تو را هم به یاد گرسنگی و فقر می‌انداخت.
عشق، برای تو نیز مفهوم گنگ و گمگشته‌ای داشت.
و نامی ساده روی سنگ قبر، تو را هم به گریه می‌انداخت.
ما اما نگاه کردیم. تمام آن سیل و مصیبت را به تماشا نشستیم.
عزیزم، امروز دستان من و تو خالی‌ست.
و جز دستان همدیگر، چیزی برای پر کردنش نداریم.