دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های همصدا | لیل نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

خواستم چیزی بگویم.
اما بریدم.
ترسیدم از صدا. ترسیدم از نگاه.
از آن لحظه‌ی وحشت که همه چیز در فاصله‌ی سقوط و پایان ایستاده، ترسیدم.
همصدا، به من راز چشم‌هایت را بگو که قرن‌هاست کابوس تو رهایم نمی‌کند.
ای ستارگان مفلوک... به آسمان ما نریزید.
روشنایی به کارمان نمی‌آید. ما بی‌صدایان گمگشته بین دره و سکوت ایستاده‌ایم و راهی نیست که به تقدس نور برسیم.
آنقدر رذل و بیچاره‌ایم که اگر نان و کتاب مقدس را جلویمان بگذارند، نان را برمی‌داریم.
گرسنه‌ایم؛ پنجه‌ در خاک زده و به دهان می‌گذاریم که شاید بوی گندم بدهد.

 

[Violinist cat❁]

صدای تو باید چیزی بیشتر از صدا باشد.
باید برگی باشد که هر دم بر شاخه می‌روید.
باید عشقی باشد که شور و تب آن در سینه نمی‌میرد.
یا کاش صدای تو جسمی می‌بود که میشد در آغوشش گرفت و به سینه فشرد.
همخاک رنجیده‌ام، تو آن‌قدر خوب و مهربانی که شنیدن تنها برایت کافی نیست.
مرا ببخش.
اگر امروز دستانم خالی‌تر از خاک است.
اگر امروز تکه‌های مسموم آسمان را از زمین جمع می‌کنم و نمی‌توانم به درمانگاه ببرم.
مرا ببخش که نمی‌توانم لحظه‌ی مرگ مردی جوان بر چوبه‌های دار را متوقف کنم.
من ناتوانم و از عصایم هیچ رودی شکافته نمی‌شود.