در حال تایپ رمان کدخداعلی | نوشین سلمانوندی کاربر انجمن یک رمان

[Noushiin_Salmanvandii]

از خجالت لب گزیدم و جواب حنا را ندادم.
بالاخره داخل شد.
زن بسیار زیبایی بنظر می‌رسد.
چشم‌های سبزش، موهای روشن و ابروهای قهوه‌ای رنگش‌.
هر دو متعجب همدیگه را نگاه می‌کردیم.
نگاهش لیز خورد و روی پاهای لختم نشست.
پاهایم را جفت کردم.
-‌‌‌ من... امم من حمام بودم.
خندید.
- متوجه‌ام عزیزم... خوبی؟
سر تکان دادم.
- ممنونم.
- من همسر دوم کدخداعلی‌ام. مرتضی‌علی هم پسر ناتنیمه.
شوکه چشم دوختم به صورتش.
فکر می‌کردم دختر کدخداعلی باشد؛ اما الان که گفته بود همسرش است حسابی جا خورده‌ام.
به سختی "آهانی" گفتم.
شاید کدخداعلی را به لطف چند باری که دیده بودم و این منزل صدقه سری می‌شناختم؛ اما مرتضی‌علی را نه!
که البته امروز در مطب مسعود شناختمش.
- چه دختر قشنگی! چه پوست قشنگی!
معذب در خود جمع شدم.
-...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

لبخندی زدم.
- چشم.
- چه گوشت سفتی! بدن خوبی داری؛ مراقبش باش.
دوباره چشم‌ گرد کردم.
گفتنش درست نیست و شاید گناه کنم؛ اما زیادی هیز می‌زدند.
سفت و نرم بودن گوشت من چه دخلی به این دو زن دارد؟!
معصومه سرفه‌ای کرد و برایش چشم غره‌ای رفت.
- خیلی‌خب جواهر! بیا دخترم، میذارمشون رو سکو.
تشکر کردم و کمی عقب رفتم.
از نگاه خیره‌ی جواهر اذیت می‌شدم.
حنا از آشپزخانه‌ بیرون زد تا سر و صدا کند؛ اما با دیدن صحنه‌ی روبه‌رویش، سکوت کرد.
سریع گفتم:
- همسر کدخدای دهکده هستن حنا؛ جواهر خانم.
ملاقه‌ای که دستش بود را پشت سرش مخفی کرد.
- سلام خانم... یعنی جواهر خانم! بیخشید من متوجه‌ی اومدنتون نشدم.
چهره‌ی حنا دیدنی است!
دلت می‌خواهد یک دل سیر بهش بخندی.
- سلام به روی ماهت، راحت باش عزیزم.
سپس به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

پرسیدم:
- بنظرت چرا انقدر واسمون غذا اوردن؟
انگشتش را در شله‌زرد پیچ و تابی داد و با خنده گفت:
- لابد دلشون سوخته! برو لباس بپوش سرما می‌خوری ها!
داخل شدم؛ اما فکرم درگیر بود.
شماره‌ی مامان را گرفتم و به سمت لباس‌ها رفتم.
حتی اجازه نداد بوق اول کامل خورده شود؛ تماسم را رد داد و به جایش پیامک زد:
"- خودم بهت زنگ می‌زنم."
مضطرب ناخن به دندان کشیدم.
برایش نوشتم:
"- حالت خوبه؟ توروخدا یه چیزی بگو مامان! از نگرانی مردم."
منتظر ماندم؛ اما جوابی نیامد.
شاید بهتر بود همین الان به ارومیه برم.
اصلاً نمی‌دانستم در چه وضعیتی است.
شاید هم بابا به جای او پیام می‌داد.
پیرهن شلوار ساده‌‌ای تن کردم.
کنار پیرهنم سوخته است و تو ذوق می‌زد.
این ست آبی را تازه خریده بودم؛ اما حیف شد.
دوباره تماس گرفتم؛ این...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.