در حال تایپ رمان که من آلودهٔ عشقم | نسرین علی‌وردی کاربر انجمن یک رمان

[نسرین علیوردی]

نام رمان :

که من آلودهٔ عشقم

نام نویسنده:

نسرین علی‌وردی

ژانر رمان:

عاشقانه، اجتماعی

کد رمان: 5851
ناظر: Raha~ ​

خلاصه:
«سایه مقامی»، مدرس زبان انگلیسی، حدود یک سال قبل با پسر یکی از دوستان قدیمی پدرش، نامزد می‌شه. حالا نزدیک برنامه‌ریزی برای عقد و عروسی، تصادفا مچ نامزدش رو با یه دختر دیگه می‌گیره. گرچه نامزدش اصرار داره که قضیه اونجوری که خیال می‌کنه نیست...! حالا سایه باید به چشم‌هاش اعتماد کنه یا به نامزدی که آشنای چندین سالهٔ خانواده هست؟

 

[AROOS MORDE]

«به نام داعیه‌ی سر متن‌ها»

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن رمان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین جامع تایپ رمان

آموزش قرار دادن رمان را در تاپیک زیر دنبال کنید.
نحوه‌ی قرار دادن رمان در انجمن برای مطالعه کاربران

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با رمان به لینک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

و تنها به نام او


مقدمه:

راه خود را بی‌خودی کج می‌کنم
می‌دوم در کوچه‌ها، پس کوچه‌ها
گیج‌گیجی می‌خورم، راهم دهید
آرزوها، عشق‌ها گم کرده‌ام
می‌روم دنبال آن گم‌گشته‌ها...!

«شهریار»


عزیزان امیدوارم قصهٔ جدیدم به دل قشنگتون بشینه و پسند کنین.
♡منتظر دلگرمی‌های بی‌دریغتون هستم♡​

 

[نسرین علیوردی]

فصل اول:

کلید لعنتی توی دستم جا نمی‌شد. می‌خواستم بیندازمش توی قفل ولی نمی‌شد. دست‌هام می‌لرزید و رعشه تمام بدنم را تسخیر کرده بود. بیشتر تلاش کردم. آخرش هم دسته کلید از دستم افتاد کف کوچه و آن خرسی قرمزی که اول پاییز خریده بودیم، روی آسفالت بهم دهن‌کجی کرد. نفسم کش آمد. بدنم منقبض شد و تمام دنیا دور سرم چرخید. خودم را گم کرده بودم یا دنیا را؟ نمی‌دانم. اصلا دنبال چه می‌گشتم؟ نمی‌دانم. اصلا نمی‌دانم.
نرگس جلوتر از من خم شد و کلید را برداشت. در را برایم باز کرد و من بی‌آنکه بتوانم خودم را کنترل کنم، با همان بغض توی گلویم، وارد شدم. حتی کلید را هم ازش نگرفتم. در آن لحظه، دیگر لازمش نداشتم. فقط قدم تند کردم و حیاط پَت و پهن را تقریبا دویدم تا به آن سه‌تا پلهٔ...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

نگران بود. می‌دانستم. ولی نمی‌شد که چیزی را که دیدم هم بگذارد پای سوتفاهم. گفتم:
- چی داری می‌گی نرگس؟ بذارم برام توضیح بده؟ توضیح بیشتر از اون چیزی که دیدیم؟
- می‌دونم. به خدا می‌دونم چی می‌گی. ولی اینجوری که نمی‌شه. اول بشینین حرف بزنین، سنگ‌هاتون رو وا بکَنید، بعد. شاید ما واقعا اشتباه فهمیدیم.
چانه‌ام لرزید. چقدر دلم می‌خواست این چیزی که داشت می‌گفت راست باشد. چقدر دلم می‌خواست قبولش می‌کردم. ولی نمی‌شد. من هم اگر می‌خواستم، قلبم قبول نمی‌کرد. مثل فنجان‌های سفالی که از وقتی یکی‌شان تَرَک خورده بود، مادر آنها را در ته‌ترین نقطهٔ کابینت گذاشته و گفته بود: «دیگه از چشمم افتاد»، همه‌چیز در آنِ واحد از چشم من هم افتاده بود. احساسم لب‌پَر شده بود و این اصلا چیز...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.