دلنوشته مجموعه دلنوشته دل‌خیمه | رها سلطانی کاربر انجمن یک رمان

[*RaHa._]

«تو فقط یک آدم نبودی»
تو را نخواستم که فقط باشی.
خواستمت که تمام نبودن‌هایم آرام بگیرند،
که بتوانم سرم را جایی بگذارم و نفس بکشم،
نه با هق‌هق،
با آسودگی.
اما هیچ‌وقت نفهمیدی
که تو فقط یک آدم نبودی،
پناه بودی.
و پناه اگر برود،
دیوارها فقط دیوار می‌شوند،
نه امن، نه گرم،
فقط بلند،
فقط بی‌راه... .

 

[*RaHa._]

«گوشه‌ای برای دلتنگی»
بعضی شب‌ها،
دلتنگی آن‌قدر بزرگ می‌شود
که جا نمی‌شود در هیچ جمله‌ای...
نه می‌شود نوشتش،
نه گریه‌اش گرفت.
فقط می‌نشینی یک گوشه،
به ساعت خیره می‌شوی
و با خودت فکر می‌کنی
چرا کسی که این‌همه دوستش داری،
حتی نمی‌داند
الان
زنده‌ای یا مرده… .

 

[*RaHa._]

«مرور بی‌صدا»
هیچ‌وقت نفهمیدی
چقدر از خودم گذشتم تا شبیه «نداشتن تو» باشم.
چقدر تلاش کردم
با نبودنت کنار بیایم،
بی‌آن‌که کسی بفهمد من هنوز
شب‌ها، قبل از خواب
تمام مکالمه‌های خیالی‌مان را مرور می‌کنم... .
من بزرگ شدم
اما نه از آن جنس بزرگ شدن‌هایی که آدم را پخته می‌کند،
از همان‌هایی که آدم را خاموش می‌کند؛
بی‌آن‌که کبریت آخرش را هم به کسی نشان دهد... .

 

[*RaHa._]

«ریشه در سکوت»
گاهی فکر می‌کنم کاش حرفی می‌زدی،
حتی اگر زخم بود...
کاش تمام نمی‌شدی در سکوت.
سکوتت، بیشتر از هر فریادی
پُرم کرد از سؤال‌هایی که هیچ‌وقت جواب نگرفتند.
حالا هر وقت کسی بی‌دلیل می‌رود،
نمی‌پرسم چرا؟
فقط لبخند می‌زنم
و می‌فهمم
بعضی رفتن‌ها،
در سکوتی عمیق
ریشه دارند... .

 

[*RaHa._]

«برای تو ساخته شده بودم»
تو را هیچ‌وقت نداشتم،
اما انگار همه‌ی من برای تو ساخته شده بود…
دستم، برای نوازش تو
سکوت‌هایم، برای شنیدن صدایت
و بغض‌هایم، برای لحظه‌ای که اسمت را
از کس دیگری بشنوم...
عجیب نیست؟
تو برای من اتفاق نیفتادی
اما زخمت،
عمیق‌تر از تمام کسانی بود که سال‌ها کنارم بودند... .

 

[*RaHa._]

«رخنه»
بعضی دوست داشتن‌ها،
در کلمه نمی‌گنجند.
بزرگ‌تر از «دوستت دارم»
ساکت‌تر از «نمی‌خوامت»
و تلخ‌تر از «تمام شدیم.»
تو، یکی از آن دوست داشتن‌هایی بودی
که من بلد نبودم از آن بیرون بیایم،
چون تو در من رخنه کرده بودی،
نه در زندگی‌ام.
و آدم از چیزی که در جانش ریشه کرده،
راه پس ندارد... .

 

[*RaHa._]

«دشمن‌ترین شکل رفتن»
چقدر دلم خواست یک‌بار
از زبان خودت بشنوم که رفتنت
تقصیر من نبود.
که کم نگذاشتم...
که این‌همه سوختن، بی‌دلیل نبود!
اما سکوت تو
دشمن‌ترین شکل رفتن بود.
نه گفتی بمان،
نه گفتی برو...
فقط رها کردی،
درحالی‌که من،
تمام راه را ایستاده بودم
که برگردی.... .

 

[*RaHa._]

«سایه‌سار ناتمام»
و من،
با دلی که از هزار راه دور آمده
تا هنوز صدای گام‌هایت را بشنود،
از این خیمه بیرون نخواهم رفت.
نه به امید بازگشتت،
نه به خیال وصالی دوباره،
که فقط،
برای دل خودم...
برای دلی که دیگر، جایی جز این سایه‌سار ناتمام ندارد.
ایستاده‌ام،
بی‌چشم‌داشت،
بی‌ هیچ صدایی
و بی‌ کس!

[پایان]
تقدیم به آن‌که
نه در پناه خیمه‌ام آمد و
نه از دل بیرون رفت.
به تو که باران نبودی،
اما من
هر شب با خیال آمدنت
چتر باز نکردم... .