شاعر‌پارسی اشعار فایز دشتستانی

[Hilary]

شب آمد تا شب وصلم دهد یاد

دهد خاک وجودم جمله بر باد

یقین می‌سوخت فایز ز آتش دل

نمی‌کردش گر آب دیده امداد

 

[Hilary]

نه یادم می‌کنی نه می‌روی یاد

به نیکی باد یادت ای پریزاد

عجب نبود کنی فایز فراموش

فراموشی‌ست رسم آدمیزاد

 

[Hilary]

به دل گفتم مکن اینقدر فریاد

که اندر خرمن صبر آتش افتاد

بسوزد هستی فایز، سراپا

گهی کان چشم شهلا آیدم یاد

 

[Hilary]

سهی سرو، این قد و بالا ندارد

گل احمر چنین سیما ندارد

نه در جنت، نه باغ خلد، فایز

خدا حوری چنین زیبا ندارد

 

[Hilary]

بتی کز ناز پا بر دل گذارد

ستم باشد که پا بر گل گذارد

تمنایی که دارد یار فایز

به چشم ما قدم مشکل گذارد

 

[Hilary]

مرا هم ساق و هم زانو کند درد

کمر با ساعد و بازو کند درد

به هر عضو تو فایز پیری آمد

جوانی رفت و جای او کند درد

 

[Hilary]

ره عشق است باید زان حذر کرد

به اول گام باید ترک سر کرد

نه راه هرکس است این راه، فایز

خوشا آن شیردل کاو این سفر کرد

 

[Hilary]

دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد

لب لعل و رخت روزم سیه کرد

مکن عشوه دگر بر فایز زار

که ابروی کجت جانم تبه کرد

 

[Hilary]

سحر دل، خود به خود فریاد می‌کرد

از این فریاد، خاطر شاد می‌کرد

سراپا شمع سان می‌سوخت فایز

مگر عهد جوانی یاد می‌کرد

 

[Hilary]

سحر، دل ناله‌های زار می‌کرد

چنان که دیده را خونبار می‌کرد

شکایت‌های ایام جوانی

به فایز یک به یک اظهار می‌کرد