دلنوشته‌‌ی نوای‌نحس‌زندگی | phantom.hive کاربر انجمن یک رمان

[phantom.hive]

زیر باران که قدم می‌زنم، یادت چتر سوراخ شده‌ای می‌شود که از میان سوراخ‌هایش، قطره قطره باران بر وجودم چکه چکه می‌کند...
تو با او می‌خندی، من با یادت می‌گریم و نمی‌دانم آسمان به شیرینی تو می‌بارد یا تلخی من...

 

[phantom.hive]

تجربه به من آموخته، "اصل زندگی، مردگی است."
می‌خواهی زندگی کنی، رگ احساست را بزن و پای حکم بالای دار رفتن دل و قلبت را امضا کن.
دل و قلب که داشته باشی، زندگی نمی‌کنی. عروسکی از خود می‌سازی اشک ریزان که معشوق، او را به دره‌های فراموشی کودکی می‌اندازد... تمام!

 

[phantom.hive]

می‌دانی؟
دلم حال کسی را دارد که برای تولد عزیزترینش، تدارک پشت تدارک دیده است و همان عزیزترینش، نمی‌آید!
با دیگری قرار دارد...

 

[phantom.hive]

سه نقطه... سه نقطه... سه نقطه...
تمام زندگی‌ام سه نقطه شده است.
نمی‌دانم، شاید سرنوشت تاب بیشتر از این غم‌ نوشتن را ندارد...‌ خوشحالی‌ام را جایز ندیده، رهایم کرده است...

 

[phantom.hive]

کرور کرور خاک‌ که بر رویم ریختند؛ فهمیدم ذات زمین و زندگی، عاشق کشی است...

 

[phantom.hive]

می‌دانی دار دل چیست؟!
دار دل، رفتن تو است. با رفتنت، دل من را به جرم عاشقی به دار آویختی... دلم نیست شد و قلب وامانده‌ام هنوز برای تو می‌زند...
چرا عذاب وجدان نمی‌گیری؟!

 

[phantom.hive]

می‌گویم:«درونم سیاه است.»
می‌گویی:«پس تو شیطانی.»
صبر نمی‌کنی... می‌روی...
کاش می‌ماندی؛ آن وقت سر در گوشت فرو می‌بردم و می‌گفتم که:«سیاه، رنگ عشق است...»

 

[phantom.hive]

ثانیه‌هایم را با تو پیوند می‌زنم.
هر کدام صد ساعت می‌گذرند...
هر کدام، نیم صدم ثانیه می‌گذرند...
نمی‌دانم با تو خوش احوالم یا ناخوش!
فقط می‌دانم، باید باشی...
اشک‌هایم را هم که روان کنی، باید باشی...
دلم ریسمان سست یا پوسیده نیست که با چند بار خنجر زدن، رهایت کند...

 

[phantom.hive]

قلب من شکار است، تو شکارچی...
کاش لحظه‌ی اول دیدار اولمان، می‌گفتی که چنان شکارچی ماهری هستی؛ شاید می‌توانستم از روی دامت جست بزنم...

 

[phantom.hive]

دل، امانت خدا است.
تا وقتی که برای خودم بود، هوایش را داشتم.
برای تو که شد، هر ثانیه، یک ترک برداشت...
من به درک، چرا هوای امانت خدا را نداری؟!