دلنوشته‌‌ی نوای‌نحس‌زندگی | phantom.hive کاربر انجمن یک رمان

[phantom.hive]

امشب، عجیب دلم برایت تنگ شده است. می‌گوید:«به ناکجاآباد، ناکجاآباد؛ قدم‌رو.»
دلم کیش و مات شده است اما به فرمانش گوش می‌دهم. من، سرباز وفادار دلم. دلی که هنوز هم برای توست...

 

[phantom.hive]

در دلم آشفته بازاری‌ است؛ امان از بی‌خریداری...

 

[phantom.hive]

درازای زمان در نبودت، زمزمه‌ی ناقوس مرگ را برایم زمزمه می‌کند. خیال می‌کند می‌ترسم و از تو دل می‌کنم. من برای تو این زندگی نفرین شده را تا ابد ادامه می‌دهم اما از تو دل نمی‌کنم...
زمان نمی‌فهمد. بگذار درازایش را بنوازد!

 

[phantom.hive]

آشوب جان در تنم زلزله بر پا کرده و گچ درد روح، بر تخته‌ی چوبی شکسته‌ی دل و قلبم می‌نویسد. مجنون در پایش نشسته، اصول عاشقی را یاد می‌گیرد...

 

[phantom.hive]

در سیاهی‌ای بی‌پایان گم شده بودم. گوی سفیدی در میان آن همه سیاهی دیدم. به سمتش دویدم. خواستم آن‌ را بردارم؛ سرد بود. رهایش کردم. زیادی سرد بود. تاب و توان نگه‌داشتنش را نداشتم. آن گوی کوچک سرد، بلور سرد سرنوشت من بود... از اشک‌های داغ روزگارم ساخته شده بود. کم چیزی که نبود...!

 

[phantom.hive]

کنار ساحل قدم می‌زنم‌.
تو نیستی، آب دریا می‌نوازد.
می‌ایستم. تو نیستی، آب دریا پاهایم را می‌گیرد!
می‌بُرم. تو نیستی، کسی کنارم نیست. قدم‌هایم می‌روند.
آب بالا می‌آید. زانوهایم را رد می‌کند. دست‌های بی‌تو‌ام را رد می‌کند. شانه‌هایم را رد می‌کند.
سرم را در بغل می‌گیرد. نفسم بریده می‌شود‌. تو نیستی. من بی‌تو می‌میرم...

 

[phantom.hive]

روزهایم بی‌صدا در گذراند...
نه صدای خنده‌هایم گل‌های باغچه را می‌شکافد و نه صدای گریه‌هایم دل سنگریزه‌ها را آب می‌کند.
میان آشوب این زندگی نحس، من مرده‌ام.
آدم مرده که خنده و گریه ندارد...
آدم مرده، فقط یک جسم بی‌جان دارد. همین و...

 

[phantom.hive]

اشک‌ها، شبیه دانه‌های گرد برف‌اند!
هر دو زاده‌ای از بطن شکستن هستند.
دانه‌های گرد برف، تکه‌های شکسته شده‌ی ابرهایند و اشک‌ها، ذوب شده‌ی ترک‌های قلب‌هایند...

 

[phantom.hive]

دانه‌های اشک‌هایم را با انگشت‌هایم تک به تک جمع کردم. در شیشه‌ی همراهم ریختم و رفتم و رفتم و رفتم...
به سفت‌ترین و سخت‌ترین سنگ دنیا رسیدم. اشک‌های حبس شده‌ام را بر رویش ریختم. ترک بر نداشت... تکه تکه شد! ریز ریز شد! مرا یاد لیوان شکسته و‌‌ پودر شده انداخت... و من ماندم و سوالی به وسعت یک دنیا! چرا قلب ریز ریز شده‌ی من از کار نمی‌ایستاد؟! زندگی با چنین درد و غمی که زندگی نبود. یک مرگ تدریجی و آرام بود!

 

[phantom.hive]

نگاهش می‌کنی. نگاهت می‌کنم. دوستش داری، دوستت دارم. زنجیره‌ی شور، تلخ و شیرین کوتاهی است!
اشک‌های من شوراند. مزه‌ی زندگی‌ام تلخ است و خنده‌های شما، عجیب شیرین!