همگانی تاپیک جامع دلنوشته های شما|انجمن یک رمان

[نرگس برزن]

به نام اویی آغاز می‌کنم که نامش مزین می‌کند تمام کلامم را
این روزها از هر گوشه که رد می‌شویم بوی تعفن زباله‌‌های مردم را حس می‌کنیم. از زیر پل، از گوشه‌های پست شهر، از پارک‌های تاریک و از جوی‌های خشکیده، بوی اعتیاد و فقر را حس می‌کنیم. زباله‌ی غم در دل‌های‌شان جا خوش کرده و قصد ندارد جایش را با مقداری دل‌خوشی عوض کند. در دل شهر بوی تعفنِ زور و اجبار می‌آید و صدای فریاد‌های یک مادر و گریه‌های دخترکی که از موهایش گرفته‌‌‌اند و می‌کشندش. در همین دیار و کمی آن طرف‌تر صدای زوزه‌ی خاموش سگ‌هایی می‌آید که نفس‌های آخرشان را می‌‌کشند و این جا هیچ‌کس از تاوان‌هایی که بعدها دامان همه‌مان را می‌گیرد نمی‌ترسد. اصلاً بیخیال این‌ها بگذارید کمی هم از...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نرگس برزن]

از چه بگویم؟ از این خزانی که سراسر بوی خون است و درد؟ از اخبار بدی که بر جان همه‌مان خنجر می‌زند؟
آخ پاییز، امسال چه محزون‌تر از هر سال شده‌ای!
من که می‌دانم زرد و نارنجی شدن برگ‌های امسالت از سر بیماری روح و شرمی است که درون خودت بخاطر این همه غم جا داده‌ای.

 

[نرگس برزن]

از فاصله‌ای نه چندان دور صدای پای نارنجی پوش جذابی را می‌شنوم که آن خفته درون سینه‌ام را به تلاطم وا می‌دارد. می‌خواهد تاج سلطنتش را از پسرِ سبز پوش شهریور بگیرد و بر سر دخترِ مهر بگذارد.
می‌آید تا همه‌مان را مهمان خاطراتی از جنس باران و خش خش برگ‌های رنگ پریده و هوایی که سرآغاز سوز است و سرما کند.
قرار است کمی احساسات‌مان را زرد و نارنجی کند و یادواره‌های خشک شده را از درختِ دل‌مان جدا کند و زیر پای‌مان بریزد تا برای زمستان آماده شویم و در بهار سبز شویم.
#نرگس_برزن

 

[نرگس برزن]

قاب چشمانم را فروختم و دیدگاهی نو را خریدار شدم تا جهانم را قشنگ‌تر از قبل ببینم.
دریچه‌ی تیله‌های درخشانم را به دروازه‌ای بزرگ مبدل کردم و تصمیم را برای زندگی جدید گرفتم. خیلی‌ها را دیگر نمی‌بینم و از جلوی دیدگانم ناپدید شدند. در مقابل هم عده‌ای را پر رنگ‌تر می‌بینم و هویت‌شان را اثبات شده می‌دانم.
نمی‌دانی عوض کردن کادر نظر چقدر آدمی و راه و روشش را متمایز می‌کند.
دل بکن از چارچوب‌های کهنه و یک دانه جدیدش را برای خودت احضار کن.
#نرگس_برزن

 

[دلٕـ آرا]

گفته بودم توبه میکنم و دل از عشق تو پاک میکنم

نمیدانستم دلم تخته سیاهست و هرچه بیشتر بکوشم تا تورا

پاک کنم بیشتر به چشم می آیی

حق دارد دلم مگر کسی هست چشم هایت را دیده و دل گرو نذاشته باشد؟ :45803945f2a44707587b8a0bf143b30032d25a5ba:
​

 

[نرگس برزن]

این روزها هر چه قلم دست گرفتم تا واژه‌های خسته و درمانده‌ را بربایم و آنچه را لایق اندوه‌مان هست بنویسم و کمی از بار وزنه‌های سنگین حزن، بر قلبم بکاهم نشد.
قلم هم سرش درد می‌کرد و جانی برای تکان دادن به خودش را نداشت.
گاهی خودِ کلمات نیز آن قدر افسرده‌ و خشمگین‌اند که دوست ندارند به روی کاغذ نمایش‌شان را بازی کنند.

 

[نرگس برزن]

بهم میگفت بمون همه چی درست میشه. موندم؛ امّا تغییری رو حس نکردم. دوباره که خواستم برم. برداشت گفت: بمون چیزی به تهش نمونده درست میشه. گفتم: ببین
همیشه که آدم نباید بمونه ببینه تهش چی میشه. یک وقتایی باید بری که اتفاقاً همون تهش رو نبینی.

 

[نرگس برزن]

رگبار آشوب‌ها، گردباد ناآرامی‌ها و تنش‌های پی در پی ادغام شدند و بیشه سبز زندگی دخترک را تبدیل به شوره‌زاری خشک کردند.
رعد و برق سهم هر شب چشمانش شد و طغیان رود خانه بی‌قراری سهم دلش.
آه! از اعماق قلب شکسته‌اش برخاست و تند بادی از خشم و کینه ساخت.

 

[نرگس برزن]

من اونی هستم که بغضش باعث گلو دردش شد. خشم تو چشمش باعث کبودی زیر چشمش شد. اعصاب خسته و داغونش باعث قلب درد و نابودی سلامتیش شد. آره من همونم که قدم‌ها و راه رفتن‌های بی‌خودش قلم‌های پاش رو شکست.

 

[نرگس برزن]

صبح که میشه چشما باز دوباره با آرزوی پرواز می‌کنم روز رو آغاز.